Συνέντευξη του Μιχάλη Κακογιάννη στον κριτικό κινηματογράφου Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Μιχάλης Κακογιάννης (1922 – 2011)

Τις πρωϊνές ώρες έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο οποίος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», τις τελευταίες δέκα ημέρες.
Πρωτοπόρος του μεταπολεμικού ελληνικού σινεμά και στη συνέχεια σκηνοθέτης διεθνών επιτυχιών, ο πατέρας της «Στέλλας» και του «Ζορμπά», αρνήθηκε το Χόλυγουντ για τον κινηματογράφο και το θέατρο της ποιότητας. Ένα πλούσιο καλλιτεχνικό έργο και ένα κοινωφελές ίδρυμα για τη μελέτη και διάδοση των δύο τεχνών είναι η παρακαταθήκη, που ο Μιχάλης Κακογιάννης υπηρέτησε με λατρεία και πάθος.
Γεννημένος στη Λεμεσό της Κύπρου τον Ιούλιο του 1922, έζησε στις πρωτεύουσες του κόσμου «ως πλάνητας με προίκα και εφόδιο την ελληνικότητα, που έφερα μέσα μου, αρετή όντως», όπως περιγράφει ο ίδιος στη βιογραφία του με τίτλο «Σε πρώτο πλάνο», που έγραψε ο δημοσιογράφος Χρήστος Σιάφκος.
Σπούδασε Νομική στην Αγγλία και πήρε το δίπλωμά του. Εκεί, όμως, έβαλε τις ρίζες για τη μετέπειτα καριέρα του. Τα πρώτα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, ο νεαρός Κακογιάννης εργαζόταν στο BBC εμψυχώνοντας με τις εκπομπές του τους υπόδουλους Έλληνες, ενώ διδασκόταν σκηνοθεσία θεάτρου στο Ολντ Βικ. Παράλληλα, άρχισε να δουλεύει επαγγελματικά ως ηθοποιός με κορύφωση την εμφάνισή του στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Καλιγούλα», ρόλο για τον οποίο τον επέλεξε ο ίδιος ο Αλμπέρ Καμί και τον σκηνοθέτησε ο Αλέξης Σολομός, που επίσης τότε ζούσε στο Λονδίνο. Ήταν οι συμπτώσεις εκείνη την εποχή, που καθόρισαν τη ζωή του. Το γεγονός ότι γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν, που φιλοξένησε στο Λονδίνο κι ακόμα ότι ο Νάνος Βαλαωρίτης του υπέβαλε την ιδέα να γράψει το πρώτο του σενάριο με βάση την «Ερόικα» του Κοσμά Πολίτη, που έγινε ταινία πολύ αργότερα. Η γνωριμία του με τον Χορν και η σχέση τους, που συνεχίστηκε και στην Αθήνα, τον έφερε κοντά και στην Έλλη Λαμπέτη. Έτσι «γεννήθηκε» το «Κυριακάτικο ξύπνημα».
Η προβολή της ταινίας στις Κάννες και η επιλογή να ανοίξει αυτή το φεστιβάλ του Εδιμβούργου έβαζαν παράλληλα τις βάσεις για τη διεθνή καριέρα. Ακολούθησε η «Στέλλα» με τη Μελίνα, ταινία - μύθος στην οποία, όμως, οι κριτικές τότε δεν χαρίστηκαν (ειδικά από την Αριστερά), όπως δεν χαρίστηκαν στο «Κορίτσι με τα μαύρα» με τη Λαμπέτη, για την οποία όμως στο Λονδίνο το κοινό έκανε ουρές.
Αργότερα ήρθε η «Ηλέκτρα» με την Ειρήνη Παπά, ταινία που χρηματοδοτήθηκε από τη United Artists και ο «Ζορμπάς» με τον οποίο εδραίωσε απόλυτα την καριέρα του.
Μετά τον «Ζορμπά», αν όχι όλες, οι περισσότερες πόρτες ήταν πια ανοιχτές για τον σκηνοθέτη που άρχισε να εργάζεται και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, στη Αμερική και την Ευρώπη, ανεβάζοντας κλασικό ρεπερτόριο, όπερα, αλλά συχνά και τραγωδίες, ειδικά στη Νέα Υόρκη. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρουσίασε για πρώτη φορά τις «Τρωάδες» στο Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων στο Σπολέτο της Ιταλίας για να τις επαναλάβει στη Νέα Υόρκη, αλλά και στο Παρίσι, πριν τις μεταφέρει κινηματογραφικά με την Κάθριν Χέπμπορν στο ρόλο της Εκάβης.
Η εργασία του Κακογιάννη είναι άρρηκτα δεμένη με τη ζωή του ή μάλλον η ζωή του ήταν η ίδια η δουλειά του. Επιλεκτικός ως προς την τελευταία, ήταν ικανός να συγκρούεται (κάτι που έκανε συχνά) με κρατικούς φορείς, προκειμένου να την προστατεύσει, αλλά και με φίλους του, όπως η Μαρία Κάλλας, όταν ένιωσε πως επενέβαινε στη διδαχή ενός ρόλου προς μία πρωταγωνίστριά του. Και την ίδια στιγμή που υπέγραφε τους «Μποέμ» στη «Τζούλιαρντ» της Νέας Υόρκης, έκανε με την ίδια ευχαρίστηση την «Όμορφη πόλη» στο αθηναϊκό «Παρκ».
Κορυφαία στιγμή της καριέρας του υπήρξε το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Αττίλας 1974». Όπως αφηγείτο ο ίδιος, μόλις είχε σκηνοθετήσει «Οιδίποδα Τύραννο» για το Εθνικό Θέατρο της Ιρλανδίας, όταν έμαθε για την εισβολή. Σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Κακογιάννης δεν είχε έρθει στην Ελλάδα. Άλλωστε, ήταν από τους πρώτους που την 21η Απριλίου του 1967 έκανε δηλώσεις στα γαλλικά ραδιόφωνα, αλλά και από εκείνους που συνεργάστηκαν ειδικά με τη Μελίνα στον αντιχουντικό αγώνα.
«Έζησα καλή ζωή, ασχέτως αν ποτέ δεν έκανα οικογένεια. Αγάπησα πλάσματα, που με μεγαλύτερη παραφορά αγάπησαν εμένα, έσπασα συχνά τις ερωτικές συμβάσεις, που η τρέχουσα ηθική επέβαλλε. Αγάπησα πολύ περισσότερο, ωστόσο, τη δουλειά μου», έλεγε.
Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακρόπολης, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε. Εκείνος δημιούργησε και τον σύλλογο «Οι φίλοι της Αθήνας».
Για την προσφορά του και το έργο του τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό.
Βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του και αναγορεύθηκε διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College, και επίτιμος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
«Ο Μιχάλης Κακογιάννης είναι ο πρώτος, ανάμεσα στους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού συναδέλφους σκηνοθέτες, που μπόρεσε να βγάλει την Ελλάδα έξω από τα σύνορά της. Και το έκανε μεταφέροντας στον κινηματογράφο τον Ευριπίδη και τον Καζαντζάκη, κάνοντάς τους αγαθό του διεθνούς κοινού, προβάλλοντας την ιδέα του ελληνισμού, όταν στην κοιτίδα του επί της ουσίας δεν υπήρχε καν σοβαρή κινηματογραφία».
Με αυτά τα λόγια ο δημοσιογράφος, Χρήστος Σιάφκος, που υπογράφει τη βιογραφία του Μιχάλη Κακογιάννη «Σε πρώτο πλάνο» (εκδ. Ψυχογιός) καλωσορίζει το 2009 τον αναγνώστη στην «υπέροχη» περιπέτεια ζωής του διεθνούς σκηνοθέτη.
Επαγγελματικά ο Μιχάλης Κακογιάννης εμφανίστηκε πρώτη φορά στο θέατρο, ως Ηρώδης στη Σαλώμη του Όσκαρ Ουαΐλντ, το 1947. Ο ίδιος περιγράφει μοναδικά την σκηνή:
«Όλα διαδραματίστηκαν, όπως μπορείτε να τα φανταστείτε, ακόμα και ο Χορός των επτά πέπλων. Μου γδύθηκε σχεδόν τελείως η Σαλώμη, ή τουλάχιστον όσο επιτρεπόταν τότε. Έμεινε με ένα κιλοτάκι και δε θυμάμαι αν φορούσε καν σουτιέν. Λεγόταν Μπερνίς Ρούμπενς και έγινε στη συνέχεια διάσημη συγγραφεύς».
«Στη ζωή δεν είμαι καταπιεστικός, στη δουλειά όμως γίνομαι. Στον κινηματογράφο πρέπει να είσαι δικτάτορας. Διοικείς πλήθος ανθρώπων, γίνεσαι Θεός κατά κάποιο τρόπο, αφού πλάθεις ζωή. Κι αυτή η ζωή αποκτά την οντότητα της πραγματικής. Επίσης, γίνεσαι απόλυτα ειλικρινής. Δεν έχεις καιρό για κολακείες ή ψέμματα. Το πλάνο εργασίας πρέπει να ολοκληρώνεται στον τακτό χρόνο. Αν κατακρίνω για κάτι σήμερα τους νέους σκηνοθέτες, είναι γιατί δεν υπακούουν στους νόμους του κινηματογράφου και ξαφνικά μένουν χωρίς λεφτά. Εγώ γύριζα τις ταινίες σε επτά με οκτώ εβδομάδες. Δεν έβγαινα ποτέ από τον προϋπολογισμό. Αλλά βέβαια πρέπει να ξέρεις τι θέλεις, όταν αρχίζεις να δουλεύεις. Κι όσο για τις αποφάσεις, πρέπει να ξέρεις να τις παίρνεις στο δευτερόλεπτο».
«Στον αγνώμονα άνθρωπο δεν απαντώ καθόλου. Όσο για την κακεντρέχεια δε με νευριάζει, σίγουρα όμως με πληγώνει. Και αν το να είσαι καλός σημαίνει ότι είσαι δίκαιος και λειτουργείς σωστά, ναι, νομίζω πως είμαι καλός άνθρωπος».
«Ο 'Αττίλας 74' δεν είναι μία ταινία που σκηνοθέτησα εγώ. Τη σκηνοθέτησε η Ιστορία κι εγώ απλώς κατέγραψα τα γεγονότα. 'Οσο καλύτερα μπορούσα και λειτουργώντας ως καθρέφτης τους. Μόλις έμαθα για την εισβολή, ότι οι Τούρκοι μάς είχαν μαχαιρώσει στην πλάτη, σκέφτηκα πως κανονικά θα έπρεπε να πάω και να καταταγώ στην Κυπριακή Εθνοφρουρά. Δεν ήμουν, όμως, ικανός να χρησιμοποιήσω άλλο όπλο εκτός της κινηματογραφικής μηχανής. Και μ΄αυτή πολέμησα τελικά».

Πηγή : www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

------------------------------------------------------------

Άνθρωποι της πολιτικής και του πολιτισμού αποχαιρετούν τον Μιχάλη Κακογιάννη

Αθήνα

«Ο Μιχάλης Κακογιάννης αντιπροσωπεύει την πιο δημιουργική και εξωστρεφή εκδοχή του σύγχρονου ελληνικού Πολιτισμού» δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος, εκφράζοντας «ένα μεγάλο ευχαριστώ» σε όσα προσέφερε ο σπουδαίος σκηνοθέτης που απεβίωσε στις 25 Ιουλίου. Για την πολιτιστική του προσφορά μίλησε και ο Φώτης Κουβέλης.Ο σκηνοθέτης απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου είχε εισαχθεί με αναπνευστικά και καρδιολογικά προβλήματα.Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γεννημένος Κύπριος αλλά αυτοπροσδιοριζόμενος Φιλέλλην, ο πατέρας του διασημότερου Έλληνα, του Ζορμπά, και της διασημότερης Ελληνίδας, της Στέλλας, υπήρξε ο σκηνοθέτης που «έβαλε» τον Ευριπίδη στην οθόνη και ταυτόχρονα την Ελλάδα στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου.Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί στον ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου την Πέμπτη στις 16:00 ενώ η ταφή θα γίνει, σύμφωνα με την επιθυμία του σκηνοθέτη, στον περίβολο του ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη.

Το «αντίο» της πολιτικής ηγεσίας

Για έναν σκηνοθέτη βαθύτατα πολιτικοποιημένο, η διαδρομή του οποίου είχε έντονη κοινωνική αναφορά έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, λέγοντας πως ο σκηνοθέτης «παθιασμένος και επίμονος, ανεξάντλητος, δεν δίσταζε να συγκρουστεί με κατεστημένα για να προωθήσει τις ιδέες του και το όραμά του».Ο Κακογιάννης, αναφέρει ο Πρόεδρος, «αφήνει πίσω του σημαντικότατο έργο και ένα κοινωφελές ίδρυμα που θα λειτουργήσει ως θεματοφύλακας της πνευματικής του κληρονομιάς και ως κοιτίδα ανάπτυξης πολιτισμού, όπως τον έβλεπε ο Κακογιάννης: Αταξικό, χωρίς διαμεσολαβητές και ερμηνευτές, οικουμενικό και πανανθρώπινο».

«Με θλίψη αποχαιρετούμε σήμερα τον μεγάλο δημιουργό του κινηματογράφου και του θεάτρου, Μιχάλη Κακογιάννη» ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου , λέγοντας πως ο Κακογιάννης με «το ανήσυχο πνεύμα του και το ανατρεπτικό έργο του έφερε την πρωτοπορία στην τέχνη και ανέδειξε, σε καιρούς δύσκολους, τις απεριόριστες δυνατότητες του Ελληνισμού, στην Ελλάδα, στην γενέτειρά του την Κύπρο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όπου καρποφόρησε το ελληνικό πνεύμα».«Άνθρωποι, όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης, μας υπενθυμίζουν την δημιουργικότητα και την αποφασιστικότητα του Ελληνισμού, την ικανότητά του να δίνει νικηφόρες μάχες σε κάθε γωνιά της γης και να βγαίνει πάντα πιο δυνατός» κατέληξε ο πρωθυπουργός..

«Ο Μιχάλης Κακογιάννης, τον οποίο σήμερα αποχαιρετούμε, αντιπροσωπεύει την πιο δημιουργική και εξωστρεφή εκδοχή του σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού» δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος. «Προσωπικότητα πολυσχιδής, ο Μιχάλης Κακογιάννης πλούτισε με το ταλέντο και την ιδιαίτερα ευαίσθητη ματιά του, την εγχώρια και παγκόσμια κινηματογραφική και θεατρική τέχνη. Τέχνες τις οποίες υπηρέτησε με πρωτογενές πάθος, αφοσίωση και ήθος, για μια ολόκληρη ζωή» ανέφερε. «Το επιστέγασμα της τεράστιας προσφοράς του υπήρξε η δημιουργία του Ιδρύματος Κακογιάννη, το 2004, με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του κινηματογράφου και του θεάτρου» πρόσθεσε. «Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για όσα μας προσέφερε και θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του» κατέληξε.

«Ο διάσημος σκηνοθέτης ήταν ένας από τους πολύ λίγους καλλιτέχνες, που βοήθησαν την μετεμφυλιακή Ελλάδα να ανοιχτεί στον κόσμο. Το έργο του θα μείνει ζωντανό μέσα από τις ταινίες - ορόσημο της σύγχρονης μεταπολεμικής Ελλάδας και θα αποτελεί παρακαταθήκη για τη νέα γενιά» ανέφερε ο Πρόεδρος της Βουλής, σε ανακοίνωσή του, εκφράζοντας τα συλλυπητήρια στους οικείους του.

«Ένας από τους μοναδικούς δημιουργούς της νεότερης Ελλάδας, που τίμησε και πρόβαλλε τη χώρα μας στο εξωτερικό, χωρίς καμία πολιτική ή κρατική στήριξη, ακολούθησε την ανθρώπινη μοίρα» δήλωσε ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Πολιτισμού της Νέας Δημοκρατίας, Θανάσης Δαβάκης. «Θα τον θυμόμαστε μέσα από τα έργα του, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του και τη μοναδική αίσθηση της ελληνικότητας που τον διέκρινε» κατέληξε.

«Το έργο του Κακογιάννη είναι άρρηκτα δεμένο με τη ζωή, μέσα από ένα βαθύ κοινωνικό ρεαλισμό, αντλώντας τα θέματα του από την λαϊκή θεματολογία» ανέφερε το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει τον Κακογιάννη πρωτοπόρο του μεταπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου και «σκηνοθέτη διεθνών επιτυχιών που αρνήθηκε το Χόλιγουντ για τον κινηματογράφο και το θέατρο της ποιότητας, με ένα πλούσιο καλλιτεχνικό έργο στη Αμερική και την Ευρώπη».

«Από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Μιχάλης Κακογιάννης έβαλε "τίτλους τέλους" στη ζωή του. Υπήρξε από τους στυλοβάτες του πολιτισμού της νεότερης Ελλάδας, ανά την υφήλιο δόξασε τη χώρα του και τίμησε τον ελληνισμό» δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, Κωστής Αϊβαλιώτης.

«Πολυτάλαντο εργάτη του Πολιτισμού» χαρακτηρίζει τον Μιχάλη Κακογιάννη, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. «Ο έξοχος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας, ο δημιουργικός συγγραφέας, ο άνθρωπος που φώτισε όχι μόνο το πιο λαμπρό μνημείο της αρχαιότητας, την Ακρόπολη, αλλά και την ίδια μας τη ζωή, αποχώρησε αφήνοντας ένα μεγάλο αποτύπωμα στην τέχνη αλλά κι ένα μεγάλο κενό» δήλωσε.

Η Ελλάδα, η Κύπρος, το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα γράμματα, όλοι πενθούν σήμερα. Ο Μιχάλης Κακογιάννης έφυγε από κοντά μας, αφού διέτρεξε ως δημιουργός μια πορεία γεμάτη από πολιτιστική προσφορά» είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης.

«Σπουδαίος πολίτης, βαθιά προοδευτικός και δημοκρατικός άνθρωπος, μας αφήνει το τεράστιο έργο του ως συνεχή πνευματική περιουσία για να τροφοδοτεί με αξίες τις άνυδρες εποχές που περνάμε» πρόσθεσε. «Ο κινηματογραφιστής Κακογιάννης ανέδειξε σε Πρωτεϊκές μορφές τούς χαρακτήρες των σύγχρονων Ελλήνων ηρώων του. Η Στέλλα και ο Ζορμπάς παρουσιάστηκαν με τόσο δυνατό και ανεξίτηλο για τη μνήμη τρόπο που, μέχρι σήμερα, συνεχίζουν να αποτελούν τα αρχέτυπα των ανθρώπων της σύγχρονης Ελλάδας στην συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας. Αλλά, την σκληρή και ανεξίτηλη αυτή σύγχρονη Ελλάδα, ο Κακογιάννης είχε την δύναμη και το ταλέντο να την συνδέσει και με το πανάρχαιο παρελθόν της, αγκαλιάζοντας, με τρόπο που περιλαμβάνει τη συνολική δραματουργική εμπειρία του ελληνισμού, και το αρχαίο δράμα: Ηλέκτρα, Τρωάδες, Ιφιγένεια» αναφέρει η Ντόρα Μπακογιάννη, πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας. «Αλλά δεν σταμάτησε εκεί: Η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός καταυγάζουν την ταλαιπωρημένη πόλη μας με το φως που εκείνος τους εξασφάλισε» προσθέτει.

«Ο πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού, Μιχάλης Κακογιάννης, με το έργο του και τις υπηρεσίες που προσέφερε στην τέχνη, πέρασε στην αθανασία. Η Ελλάδα, η Κύπρος, αλλά και η παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα θρηνούν σήμερα την απώλεια ενός σπουδαίου καλλιτέχνη με όραμα, ευαισθησία και γνώση» είπε η Ελεάννα Ιωαννίδου, εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων.

Φόρος τιμής από ανθρώπους του Πολιτισμού

«Χάσαμε τον μεγάλο σκηνοθέτη και δάσκαλο, ιδρυτικό και επίτιμο μέλος της ΕΑΚ, Μιχάλη Κακογιάννη» αναφέρει η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. «Το έργο του αποτέλεσε έμπνευση και η πορεία του οδηγός ζωής, για τους περισσότερους από εμάς».

Τα συλλυπητήριά του εξέφρασε και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κάνοντας λόγο για έναν «διανοούμενο δημιουργό», με μοναδική καλλιτεχνική ματιά και βαθιά γνώση του αρχαίου θεάτρου και του κινηματογράφου. «Ήταν ο πρώτος που έβγαλε την εγχώρια κινηματογραφία εκτός ελληνικών συνόρων. Η κληρονομιά του είναι ανεκτίμητη, το κενό που αφήνει, δυσαναπλήρωτο» αναφέρει το ΦΚΘ σε ανακοίνωσή του.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής δήλωσε ότι ο Μ.Κακογιάννης «άλλαξε το πρόσωπο της Ελλάδας, άλλαξε το πρόσωπο του ελληνικού κινηματογράφου».

Σύμφωνα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, ο θάνατός του «είναι μια τεράστια απώλεια στον χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου. Είναι ένας δημιουργός που έβγαλε το καλό πρόσωπο της Ελλάδας προς τα έξω. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος που νοιαζόταν το σύνολο. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μια τεράστια απώλεια για τον χώρο της τέχνης».

Ο Αλέκος Φασιανός είπε: «Ήταν από τους ηγέτες του ελληνικού κινηματογράφου, ο πιο σπουδαίος, ένας άνθρωπος της σύγχρονης ιστορίας του κινηματογράφου [...] Ηκληρονομιά που μας άφησε του είναι καταπληκτική».

«Δεν είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στον κινηματογράφο, συνεργάστηκα στο θέατρο σε μία παράσταση με την Κάτια Δανδουλάκη και τη Χρυσούλα Διαβάτη στο Ναν, όπου εκεί γνώρισα από κοντά τον καλλιτέχνη. Η απώλεια είναι μεγάλη. Είναι μια προσωπικότητα που θα θυμόμαστε πάντα» είπε ο Νικήτας Τσακίρογλου.

«Υπήρχε ανάμεσά μας μία αμοιβαία εκτίμηση. Είναι πολύ σπουδαία για τον ελληνικό κινηματογράφο η τριλογία του «Το κυριακάτικο Ξύπνημα», «Το κορίτσι με τα μαύρα» και το «Τελευταίο ψέμα», νομίζω ότι είναι ίσως οι ωραιότερες ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν» είπε ο Λευτέρης Βογιατζής.

Πηγή: in.gr

--------------------------------------------------

Το έργο του κατά χρονολογική σειρά

Έτος	Τίτλος	Συμμετοχές σε φεστιβάλ και βραβεύσεις
1954	Κυριακάτικο ξύπνημα	Βραβείο στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου
1955	Στέλλα	Παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Κανών το 1955, Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood το 1955
1956	Το κορίτσι με τα μαύρα	Παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Κανών το 1956. Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας απο την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood. Ασημένιο βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας
1958	Το τελευταίο ψέμα	Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1958, στο φεστιβάλ της Μελβούρνης το 1959 και στο φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο το 1959
1960	Eroica	Συμμετείχε στα φεστιβάλ Βερολίνου και Λονδίνου το 1960, το 1961 κέρδισε στη Θεσσαλονίκη το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας
1962	Ηλέκτρα	Συμμετοχή στις Κάνες το 1962: Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής προσαρμογής, ήχου, βραβείο διεθνούς ενώσεως νέων, Θεσσαλονίκη 1962: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' γυναικείου ρόλου. Ένωση Ελλήνων Κριτικών: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' & β΄ γυναικείου ρόλου, α' ανδρικού, καλύτερης μουσικής. Βραβεία στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου (1962), του Ακαπούλκο (1962), του Βερολίνου (1963) και υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (1962).
1964	Αλέξης Ζορμπάς
1967	Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά
1971	Τρωάδες
1974	Αττίλας '74
1976	Ιφιγένεια
1986	Γλυκειά πατρίδα
1992	Πάνω, κάτω και πλαγίως
1999	Ο βυσσινόκηπος	Κρατικά βραβεία ΥΠΠΟ 1999 Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας Καλύτερων Σκηνικών Καλύτερων Κοστουμιών

Πηγή: Βικιπαίδεια

------------------------------------------------

Τo βίντεο της ανάρτησης

Τα βίντεο για τον Μιχάλη Κακογιάννη που φιλοξενεί το «συντυχάννουμε», είναι μια μεγάλης διάρκειας συνέντευξη του σκηνοθέτη στον κριτικό κινηματογράφου Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο, τον Ιούνιο του 2004.

Στη συνέντευξη αυτή ο Κακογιάννης αναφέρεται με τον ιδιαίτερο πνευματώδη και το βρετανικού τύπου φλεγματικό χιούμορ, τρόπο του, στα παρακάτω κεφάλαια της ζωής και του έργου του:

1. Τα παιδικά του χρόνια στη Λεμεσό μέχρι τα φοιτητικά και πρώτα επαγγελματικά του χρόνια στο Λονδίνο του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
2. Τις ταινίες του
3. Τους ηθοποιούς, γυναίκες και άνδρες, Έλληνες και ξένους, με τους οποίους συνεργάστηκε.
4. Για το ρόλο της ΜΟΙΡΑΣ στη ζωή του.
5. Για τη κινηματογραφική μεταφορά της αρχαίας τραγωδίας, όπως κατάφερε να την πραγματοποήσει με μεγάλη επιτυχία στις τρεις τραγωδίες του Ευριπίδη: Ηλέκτρα (1962), Τρωάδες (1971) και Ιφιγένεια (1976).
6. Για τη σχέση του με τον Μίκη Θεοδωράκη

Πηγή: Extras του DVD της ταινίας «Πάνω κάτω και πλαγίως» (1992).