Μεχμέτ Μιτχάτ Μπερμπέρογλου: «Ο άνθρωπος που αψηφούσε την Άγκυρα» persona non grata

Ο Τ/Κ δημοσιογράφος Σαμί Ουζουσλού παρουσιάζει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: «Ο άνθρωπος που αψηφούσε την Άγκυρα» persona non grata. Μεχμέτ Μιτχάτ Μπερμπέρογλου

Μεχμέτ Μιτχάτ Μπερμπέρογλου τ/κ βετεράνος πολιτικός, ιδρυτικό στέλεχος και πρώτος πρόεδρος του αριστερού κόμματος CTP (Τουρκικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα). [1] Υπήρξε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ίδρυση της μέχρι και το 1963.
Ξεκινώντας από μια συνέντευξη που πήρε από τον μεγάλο τουρκοκύπριο πολιτικό ηγέτη Μεχμέτ Μιτχάτ Μπερμπέρογλου λίγο πριν το θάνατο του το 2002, σε ηλικία 80 χρονών, ο συγγραφέας καταγράφει μια σειρά ιστορικών γεγονότων από την αποικιοκρατία μέχρι την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την ίδρυση του Τζε Τε Πε (CTP) μέχρι τις αμφιλεγόμενες εκλογές του Αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το πιο σημαντικό μέρος του βιβλίου είναι αυτό που ασχολείται με το πώς παρεμποδίστηκε η συμμετοχή του Μπερμπέρογλου στις εκλογές του 1973.
Είναι γνωστό ότι στις εκλογές αυτές που θα διεξάγονταν στα πλαίσια των παραβιασμένων χρονικά θητειών [2] που όριζε το σύνταγμα της Ζυρίχης, (ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν ο μοναδικός υποψήφιος στην ε/κ κοινότητα για την Προεδρία), ο Μπερμπέρογλου ζήτησε να είναι ο υποψήφιος της τ/κ κοινότητας για τη θέση του Αντιπροέδρου, έστω και αν η Κ.Δ. δεν ήταν πια (από το 1964) στην πράξη ενιαία, ενώ το κυπριακό σύνταγμα λειτουργούσε σε καθεστώς εξαίρεσης [3]. Η Τουρκία θα επιβάλει αυταρχικά τη θέληση της στο πρόσωπο του Ραούφ Ντενκτάς αναγκάζοντας βίαια τον Μεχμέτ Μπερμπέρογλου να αποσύρει την υποψηφιότητα του.
Πηγές για την άντληση των πληροφοριών που αφορούσαν τα σκοτεινό παρασκήνιο της εποχής, εκτός από τη ραδιοφωνική συνέντευξη διαρκείας τριών ωρών που πήρε ο συγγραφέας από τον τ/κ πολιτικό, υπήρξαν τα άρθρα της αριστερής εφημερίδας «Γενί Ντουζέν» της περιόδου 1975 – 76, δηλώσεις του Μπερμπέρογλου σε διάφορα ΜΜΕ και το κείμενο του κατηγορητηρίου από τρεις αγωγές που κινήθηκαν εναντίον του. Παρ' όλο που η πολιτική δράση του βετεράνου πολιτικού αναφέρεται και σε μια σειρά άλλων σημαντικών γεγονότων με πολλά σκοτεινά και αδιευκρίνιστα σημεία, ο συγγραφέας περιόρισε την έρευνα του κατά κύριο λόγο στο ζήτημα των εκλογών του 1973, αφού σε αντίθετη περίπτωση η προσπάθεια έκδοσης ενός τέτοιου βιβλίου κινδύνευε, όπως ο ίδιος ομολογεί, να μην περατωθεί .
Η συγγραφή του άρχισε το 2008 ενώ κατάφερε να κυκλοφορήσει το Φεβρουάριο του 2011.
Η έκδοση συνέπεσε χρονικά με τη ρήξη στις σχέσεις της Τουρκίας με τους Τουρκοκυπρίους, όπως αυτή εκφράστηκε έμπρακτα στα δύο πρόσφατα μαζικά συλλαλητήρια. Η σύμπτωση όμως αυτή κατά τον συγγραφέα είναι τελείως τυχαία μια και το βιβλίο παραδόθηκε στο τυπογραφείο από τον Οκτώβριο του 2010, με σκοπό να εκδοθεί τον Δεκέμβρη (επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση του Τζε Τε Πε), πράγμα που τελικά επετεύχθη τον Φεβρουάριο του 2011, λίγες μέρες δηλαδή μετά το συλλαλητήριο της 28ης Ιανουαρίου.
Η απήχηση του βιβλίου υπήρξε τεράστια στην τ/κ κοινότητα αφού η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε σε διάστημα μόλις 15 ημερών. Οι τουρκοκύπριοι διάβασαν στη γλώσσα τους ένα βιβλίο που αποκαλύπτει αλήθειες της πολιτικής τους ιστορίας που πάντα υποψιάζονταν, ή ίσως και να γνώριζαν και η συγκυρία απλώς τις επιβεβαίωσε. Ελπίζουμε μια ελληνική μετάφραση του σύντομα να δώσει την ευκαιρία για ιστορικό αναστοχασμό και περισυλλογή και στην δική μας κοινότητα.
--------------------------------------------------
[1] Ως προς την ίδρυση και τα πρώτα βήματα του Τουρκικού Ρεπουπλικανικού Κόμματος (CTP) ενδιαφέρον προκαλούν οι αποκαλύψεις του γνωστού τ/κ δημοσιογράφου, μέλους της κίνησης «Γιασεμί» Ιμπραχίμ Αζίζ σε πρόσφατη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Σημερινή» (6/3/2011):
«Είναι γεγονός ότι το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα ξεκίνησε ως το πιο ριζοσπαστικό στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Το ίδρυσε ο αστός δημοκράτης Μπερμπέρογλου, με πρώτο Γ.Γ τον Νατζί Ουσάρ, που είχε δίπλα του μιαν ΑΚΕΛική ομάδα και έκαναν επαφές με το ΑΚΕΛ, μέσω μου. Εξέλεξαν Πρόεδρο του κόμματος τον Οζγκιέρ Οζγκιούρ, που για να αποδεχτεί να προωθηθεί στη θέση αυτή, πήρε τη συγκατάθεση του ΑΚΕΛ (κι αυτό πρώτη φορά το αποκαλύπτω, σε εσάς). Το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα είναι πράγματι το αδελφό κόμμα του ΑΚΕΛ στα κατεχόμενα, όμως μετά τον Οζγκιούρ, επικράτησαν ο Ταλάτ και ο Σογιέρ, που υποτάχθηκαν στην Τουρκία. Βλέπετε, δεν θα μπορούσαν να ήταν ηγέτες αν δεν είχαν την απόλυτη συνεργασία και συγκατάθεση του βαθέος κράτους και της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας. Αυτοί υπέταξαν στην κατοχή, την Αριστερά στα κατεχόμενα. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το ξέσπασμα των Τουρκοκυπρίων εναντίον της Τουρκίας, ο Ταλάτ έσπευσε στην Άγκυρα και συναντήθηκε με την εκεί ηγεσία».
[2] Οι πρώτες προεδρικές εκλογές την Κ.Δ., για εκλογή Προέδρου εκ μέρους των Ε/Κ και Αντιπροέδρου εκ μέρους των Ε/Κ, έγιναν στις 13 Δεκεμβρίου 1959,κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου προς την ανεξαρτησία. Αντίπαλοι ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (ποσοστό 66,9%) και ο Ιωάννης Κληρίδης (ποσοστό 32.92%). Αντιπρόεδρος εξελέγη, χωρίς ανθυποψήφιο, ο Φαζίλ Κουτσιούκ.
Οι δεύτερες προεδρικές εκλογές οι οποίες, σύμφωνα με το σύνταγμα, ήταν προγραμματισμένες για το 1965, αναβλήθηκαν. Ο πρόεδρος Μακάριος επικαλέστηκε το δίκαιο της ανάγκης, το οποίο επέβαλε σύμφωνα με την εκτίμηση του ο κίνδυνος των διακοινοτικών ταραχών. Η βουλή με ψήφισμα παρέτεινε τη θητεία του για τρία χρόνια. Οι εκλογές έγιναν τελικά στις 25 Φεβρουαρίου 1968. Υποψήφιοι πρόεδροι υπήρξαν για δεύτερη φορά ο Μακάριος, ο οποίος κέρδισε με το συντριπτικό ποσοστό των 96,26% και ο Ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας (ποσοστό 3,74%). Οι εκλογές αντιπροέδρου, διεξήχθησαν στους τουρκοκυπριακούς θύλακες τον ίδιο καιρό. Ανέδειξαν για μια ακόμη φορά τον Φαζίλ Κουτσιούκ που εξακολουθούσε να χαίρει της εύνοιας της Άγκυρας.
Οι επόμενες Προεδρικές θα γίνουν μέσα στις συνταγματικές προθεσμίες της Ζυρίχης στις 18 Φεβρουαρίου 1973. Ο Μακάριος ήταν ο μόνος υποψήφιος Πρόεδρος κι έτσι επενεξελέγη για τρίτη θητεία. Αντιπρόεδρος εξελέγη για πρώτη φορά ο Ραούφ Ντενκτάς με τις ευλογίες της Τουρκίας. Στις εκλογές αυτές ο Μπερμπέρογλου δεν μπόρεσε ούτε καν να αναμετρηθεί μαζί του αφού αναγκάστηκε, κατόπιν απειλών και πιέσεων να αποσύρει την υποψηφιότητα του. Την ίδια επίσης τύχη είχε και η υποψηφιότητα Κουτσιούκ.
[3] Για το ζήτημα αυτό δες την τεκμηριωμένη ανάλυση του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Νίκου Τριμικλινιώτη στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του
«Η Διαλεκτική του Έθνους – Κράτους και το Καθεστώς Εξαίρεσης» Κοινωνιολογικές και Συνταγματικές μελέτες για την Ευρω – Κυπριακή Συγκυρία και το Εθνικό Ζήτημα.
(Η παρουσίαση του βιβλίου αυτού στην Αθήνα μαγνητοσκοπήθηκε για τις ανάγκες του blog «συντυχάννουμε»).

Σενέρ Ελτζίλ: Η αποτίμηση των τ/κ συλλαλητηρίων

Συνέντευξη Σ. Ελτζίλ: Η αποτίμηση των τ/κ συλλαλητηρίων

Με την πιο πάνω συνέντευξη ( την τρίτη κατά σειράν που αναρτούμε στο μπλογκ), ο Σενέρ Ελτζίλ καλείται από τους συντελεστές της εκπομπής «ΒΙΖ – Εμείς» να αποτιμήσει τα δύο μεγαλειώδη τ/κ συλλαλητήρια κοινοτικής ύπαρξης της 28ης Γενάρη και 2ας Μάρτη 2011.

Αξιολόγηση του πρόσφατου συλλαλητηρίου

Με τη σεμνότητα, αλλά και τον δυναμισμό που τον διακρίνει, αξιολογεί αρχικά το 2ο συλλαλητήριο προβαίνοντας στις πιο κάτω εκτιμήσεις:
Κατά τη διάρκεια του επικρατούσε περισσότερος ενθουσιασμός, μετείχε περισσότερος κόσμος και ήταν πιο ποιοτικό σε σχέση με το πρώτο. Τα συνθήματα τα πανό και οι ομιλίες ήταν πιο εντυπωσιακά.

Η αντίδραση της Τουρκίας

Όσον αφορά την αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης θεωρεί ότι ενώ από τη μια δεν εκδηλώθηκε, όπως την πρώτη φορά, με αρνητισμό και βίαιη φραστική καταδίκη, από την άλλη πίσω από την ήπια στάση που κράτησε στο διάστημα που μεσολάβησε, άφησε σκόπιμα να επικρατήσει η υποβολιμαία αντίληψη ότι δήθεν οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου δεν έχουν προκαταλήψεις κατά της Τουρκίας και ότι εγκρίνουν την πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης.
Μια πρώτη έμπρακτη εκδήλωση των προθέσεων της τουρκικής ηγεσίας, έγινε στην πόλη Αναμούρ της Ν. Ανατολίας με την ευκαιρία τελετής κατάθεσης θεμέλιου λίθου για την κατασκευή υδατοφράκτη από τον οποίο προγραμματίζεται να υδροδοτηθεί ο βορράς. Εκεί ο Ταγίπ Ερτογάν προέβη σε επαινετικά, μέχρι υμνητικά, σχόλια για τους τ/κ, αφήνοντας έτσι να διαφανεί μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του δεύτερου συλλαλητηρίου. Επιδίωξε να επιδείξει μια πιο προσεγμένη και ώριμη στάση, σε μια προσπάθεια να ιδωθούν οι αντιδράσεις της τ/κ κοινότητας κάτω από ένα θετικό πρίσμα.
Την ίδια όμως στιγμή στο περιθώριο της εκδήλωσης, κατά την οποία προσεκλήθη σύμπασα η τ/κ ηγεσία, έγιναν διαβουλεύσεις για τον τρόπο κατασταλτικής αντιμετώπισης των τ/κ εξεγέρσεων με τη λήψη νέων, πιο αποτελεσματικών, μέτρων.

Η διοργάνωση του συλλαλητηρίου

Η προετοιμασία του συλλαλητηρίου δεν προκάλεσε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα στους συνδικαλιστικούς φορείς που το διοργάνωσαν Έγινε, όπως και το προηγούμενο, στα δημοκρατικά πλαίσια που συνηθίζεται να λειτουργούν. Για το λόγο αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος να αγνοηθεί η λαϊκή θέληση που εκφράστηκε σ’ αυτό, η οποία σε παρόμοια περίπτωση θα ήταν πιθανό να εξελιχθεί σε λαϊκή οργή, όπως τη βλέπουμε να εκδηλώνεται στις γειτονικές χώρες της βόρειας Αφρικής. Μια κατάσταση δηλαδή που η ηγεσία της συνδικαλιστικής πλατφόρμας δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα της ήταν δυνατό να συγκρατήσει.

Οι απώτερες επιδιώξεις της Τουρκίας

Η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει μια ρητορική που στοχεύει στην παραπλάνηση και διαίρεση των τ/κ με απώτερο σκοπό την αφομοίωση τους, όπως και την ενσωμάτωση των κατεχομένων εδαφών. Για την υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής είναι πολύ πιθανόν το προσεχές διάστημα να υπάρξουν κάποια ευνοϊκά μέτρα, όπως η υδροδότηση, η χαλάρωση στην επιβολή του οικονομικού πακέτου κλπ, με σκοπό την παραπλάνηση των λαϊκών στρωμάτων της κοινότητας. Παράλληλα ακολουθώντας πιστά το δόγμα των Άγγλων αποικιοκρατών «διαίρει και βασίλευε», αναπτύσσει τη ρητορική της διάσπασης με το να αφήνει να διαδίδεται ότι τάχα το πρόβλημα των τ/κ είναι καθαρά οικονομικής φύσης και αφορά μονάχα ένα μικρό μέρος του πληθυσμού.

Τα αιτήματα των Τουρκοκυπρίων

Τα αιτήματα των τ/κ, όπως αυτά διατυπώνονται μέσω της πλατφόρμας, κωδικοποιήθηκαν σε μια διακήρυξη αποτελούμενη από13 σημεία.
Πρώτο αίτημα είναι αυτό της αυτοδιοίκησης. Ένα ξεκάθαρο αίτημα, όπως καταγράφηκε με πολλούς τρόπους στα πανό των κινητοποιήσεων, με στόχο την απαλλαγή από την τουρκική κηδεμονία και την ανάληψη μιας καθ’ ολοκληρίαν αυτόνομης διακυβέρνησης.
Το δεύτερο αίτημα αφορά τη λύση του κυπριακού στα πλαίσια των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών με τη μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Τρίτο αίτημα, αντίποδας των σχεδίων αφομοίωσης, αναφέρεται η επείγουσα ανάγκη για απογραφή του πληθυσμού στην παρουσία διεθνών παρατηρητών.
Η διακήρυξη συμπληρώνεται με μια σειρά πρακτικών μέτρων στους τομείς της παιδείας, υγείας κλπ.
Το βασικότερο ωστόσο μήνυμα των συλλαλητηρίων είναι αυτό της αυτοδιοίκησης. Δεν έπαψε όμως να παραμένει στον ίδιο βαθμό προτεραιότητας η επιδίωξη για λύση το συντομότερο δυνατό. [1]

Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων

Με χρονικό ορίζοντα τις 25 Μάρτη, ο αγώνας των τ/κ θα συνεχιστεί με διάφορες μορφές κινητοποιήσεων. Η πρώτη μορφή, πέραν των συλλαλητηρίων, είναι οι απεργίες. Συνεχίζονται ήδη οι απεργιακές κινητοποιήσεις στα δικαστήρια και τα ληξιαρχεία, ενώ επίκειται απόφαση για το αν οι απεργίες θα επεκταθούν και στην αρχή ηλεκτρισμού, νοουμένου ότι η κυβέρνηση αγνοώντας παντελώς τα μηνύματα των συλλαλητηρίων συνεχίζει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και την εν γένει επιβολή του πακέτου οικονομικών μέτρων. Με τη λήξη της προθεσμίας (25/3/2011), αν η κυβέρνηση δεν πάρει πίσω τα μέτρα ή δεν δηλώσει την παραίτηση της οι κινητοποιήσεις θα κλιμακωθούν με νέα πιο μαζικά συλλαλητήρια μπροστά στο κτίριο της Βουλής. [2]. Στις περαιτέρω ενέργειες των συνδικάτων εντάσσεται η προσεχής μεταφορά των εκδηλώσεων εκτός Κύπρου με αρχικό προορισμό τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως τονίζει εμφαντικά ο συνδικαλιστής ηγέτης, η Ε.Ε. θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι των τ/κ μιας και ο βορράς αποτελεί έδαφος που εντάχθηκε μεν στην Ε.Ε. το 2004, δεν τέθηκε όμως ακόμη σε ισχύ το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Οι τ/κ νοιώθουν Ευρωπαίοι πολίτες (έστω κι αν τυπικά τους το αμφισβητούν) και ζητούν την προστασία των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι στα παιγνίδια «απορρόφησης» που εφαρμόζει παρά τη θέληση τους εδώ και καιρό η Τουρκία.

Η αξιοποίηση των κινητοποιήσεων συμπαράστασης

Με αφορμή την ερώτηση για μια πιο αποτελεσματική αξιοποίηση της συμπαράστασης των τ/κ στο εξωτερικό (Κων/πολη, Λονδίνο κλπ) με ανάλογες εκδηλώσεις, ο Σ. Ελτζίλ θα αδράξει την ευκαιρία για να διατυπώσει τη θέση του σχετικά με την ανάγκη συμπαράστασης από τη μεριά των ελληνοκυπρίων.
Αν θέλουμε (και οι δυο κοινότητες) λύση, τότε δεν πρέπει να βγαίνουν στους δρόμους μόνο οι τουρκοκύπριοι. Είναι πολύ σημαντικό για τον αγώνα που διεξάγεται από τους τ/κ να ακουστεί την ίδια στιγμή και η φωνή των ε/κ για λύση Ομοσπονδίας και Επανένωσης του νησιού. Είναι μεγάλο λάθος να θεωρείται η όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των τ/κ από την Τουρκία ως κάτι το θετικό για τα συμφέροντα των ελληνοκυπρίων. Αντίθετα η εξάρτηση αυτή, αρχής γενομένης από το 1963, δημιούργησε τον απαράδεκτο διαχωρισμό που βιώνουμε σήμερα. Αν οι ε/κ αποδεχτούν τους τ/κ ως ισότιμους πολίτες σε μια Ομόσπονδη Πολιτεία αυτό θα αποβεί προς όφελος και των δύο.

Πώς η ε/κ συμπόρευση θα ήταν πιο γόνιμη και αποτελεσματική

Αν και ιστορικά δεν έχει υπάρξει μια πραγματική συμπόρευση των δύο κοινοτήτων στο πολιτικό πλαίσιο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι μια αποδεκτή λύση για να επιτευχθεί απαιτεί αμοιβαία θέληση και αγωνιστική συμπόρευση. Ο σημερινός «μοναχικός» αγώνας των τ/κ δεν είναι, όπως η Τουρκία και άλλοι επιμένουν, οικονομικού και μόνον χαρακτήρα. Είναι αντίθετα καθαρά πολιτικός με κύριο άξονα τη λύση. Μόνο η κοινά αποδεκτή πολιτική λύση του κυπριακού θα δώσει τη λύση και στα οικονομικά προβλήματα. Συνεπώς ο αγώνας θα πρέπει να διεξαχθεί και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής. Μια ταυτόχρονη ανάλογη αντίδραση από τους μαζικούς φορείς στην ε/κ πλευρά θα έδινε στον αγώνα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στους δρόμους και τις πλατείες του βορρά μια άλλη διάσταση. Θα βοηθούσε αποφασιστικά στην υπόθεση της λύσης αφού θα έστελνε το μήνυμα, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, πως το αίτημα για επανένωση, σ' ένα αποστρατικοποιημένο νησί, προέρχεται από το σύνολο των κατοίκων του.

Το αίτημα της πλατφόρμας προς τους Ελληνοκύπριους

Τόσο η Τουρκία, όσο και τα κόμματα και άλλοι πολιτικοί φορείς των ε/κ που υποστηρίζουν το σημερινό status quo, συκοφάντησαν (ή έστω περιφρόνησαν) με κάθε τρόπο τα τ/κ συλλαλητήρια. Ο ίδιος ο Ταγιπ Ερτογάν μίλησε για χρηματισμό των συντελεστών τους εκ μέρους των ε/κ, όπως και για συμμετοχή ελληνοκυπρίων σ' αυτά, πράγμα που κατά την άποψη του εξηγεί το γιατί υπήρξαν τόσο πολυπληθή. Παρόμοια δυστυχώς επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν και από ε/κ πλευράς (ακόμη και από αυτούς που υποστηρίζουν τη λύση) για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και τη θλιβερή αδιαφορία που επέδειξαν. [3]
Πολύ σωστά λοιπόν, ο Σενέρ Ελτζίλ, στο τέλος της συνέντευξης του επισημαίνει και εξηγεί αυτή την «παρεξηγημένη» λεπτομέρεια. Ότι δηλαδή η ελληνοκυπριακή συμπαράσταση δεν αφορούσε συμμετοχή ελληνοκυπρίων στα τ/κ συλλαλητήρια, αλλά μια ανάλογη και ταυτόχρονη κινητοποίηση στις πλατείες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αιτίες της παθογένειας

Η συνέντευξη ολοκληρώνεται με την απόπειρα να εξηγηθεί η αδυναμία των ελληνοκυπριακών συνδικάτων, ώστε να παίζουν ένα ανάλογο ρόλο στις ε/κ πολιτικές κινητοποιήσεις. Ο τ/κ συνδικαλιστής επισημαίνει την ολοκληρωτική εξάρτηση των συνδικάτων αυτών από τα κόμματα. [4]. Τονίζει μάλιστα τον αρνητικό ρόλο που παίζουν πολλές φορές για τα προσωπικά τους και μόνο συμφέροντα οι πολιτικοί (υποψήφιοι βουλευτές), ιδιαίτερα τις προεκλογικές περιόδους, όπως αυτή που εξελίσσεται το χρονικό αυτό διάστημα στην Κ.Δ.

Το μήνυμα της συνέντευξης

Το μήνυμα της συνέντευξης αποτυπώνεται πολύ εύστοχα στο γνωμικό που Σενέρ Ελτζίλ χρησιμοποιεί κάποια στιγμή στο τέλος για να δείξει την αναγκαιότητα μιας πραγματικής προσέγγισης και συνεργασίας (από τα κάτω) των δύο κυπριακών κοινοτήτων:

«Το περιστέρι της Ειρήνης δεν πετά με ένα φτερό. Χρειάζεται δύο φτερά».

----------------------------------------------------------

[1] Αν και το ζήτημα αυτό παρουσιάστηκε υποβαθμισμένα στα συλλαλητήρια.

[2] Θεωρώ ανοησία να βάζω σε εισαγωγικά τις λέξεις που δηλώνουν τ/κ θεσμούς (δικαστήρια, ληξιαρχεία, βουλή), για να δείξω ότι τάχα σαν ε/κ δεν τους αναγνωρίζω. Επίσης θεωρώ ακόμη πιο αστείο τον επιθετικό προσδιορισμό ψευδό- για κάτι που είναι πέρα για πέρα αληθινό, εκτός ίσως της φαντασίας εκείνων των ε/κ που ενέχονται ιστορικά για τη δημιουργία τ/κ κράτους στον βορρά (ΤΒΔΚ).

[3] Η τελευταία φράση που αφορά τους ε/κ ανήκει σε μένα. Για τη τεκμηρίωση του ισχυρισμού μου θυμίζω δηλώσεις προερχόμενες από τα κόμματα, τον Αρχιεπίσκοπο κλπ. Επισημαίνω επίσης ότι η μοναδική εκδήλωση συμπαράστασης από μεριάς των ε/κ μαζικών οργανώσεων στις 2 Μάρτη υπήρξε η εκδήλωση της πλατφόρμας εκπαιδευτικών (ε/κ τμήμα) στο τέρμα της Λήδρας, με πενιχρή συμμετοχή.

[4]Είναι πολύ ενδιαφέρον για την εξέλιξη του αγώνα που διεξάγουν αυτή τη στιγμή τα τ/κ συνδικάτα να παρακολουθήσουμε τη στάση των τ/κ πολιτικών κομμάτων μετά το συλλαλητήριο της 2ας Μαρτίου. (Δες μεταξύ των άλλων, το πολύ κατατοπιστικό ρεπορτάζ του Β. Βασιλείου στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ (17/3/2011, σελ. 6) με τίτλο: «Κλότσησε το ΡΤΚ»).