Η εξέλιξη της Κυπριακού Αθλητισμού 1960 - 2010

Η εξέλιξη της Κυπριακού Αθλητισμού 1960 - 2010

Το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας που αφορά τον Κυπριακό Αθλητισμό. Ο άνθρωπος που μιλά, ο Ανδρέας Χατζηβασιλείου, δεν χωρεί αμφιβολία ότι είναι ο καταλληλότερος εν ζωή αθλητικός παράγοντας του νησιού.

Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010

Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010 (Μέρος 1ο)



Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010 (Μέρος 2ο)

Μια σύντομη αναφορά στην ιστορία της κυπριακής οικονομίας από δύο πρώην Υπουργούς των κυβερνήσεων του
Σπύρου Κυπριανού, Αυξέντη Αυξεντίου και Στάθη Κιττή. Το βίντεο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου αφιερώματος (Η εξέλιξη της Κυπριακής Κοινωνίας 1960 -2010) για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Λίγα επιπρόσθετα πληροφοριακά στοιχεία για την Κυπριακή Οικονομία

Ιστορικά η Κυπριακή Οικονομια χαρακτηρίζεται από σημαντικό βαθμό ανάπτυξης, τα τελευταία 50 χρόνια υψηλότερο από όλες τις χώρες της περιοχής (εκτός από το Ισραήλ) και γενικά της ανατολικής Μεσογείου. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ενώ ήταν ένα μεγάλο πλήγμα, δεν κατάφερε να ανακόψει την ανοδική πορεία του νησιού που στηρίζεται κυρίως στις υπηρεσίες (τουρισμό, ναυτιλία, χρηματοοικονομικά).

Έτος Ελλάς Κύπρος
1997 70.5 78.3
1998 70.3 79.1
1999 70.8 80.2
2000 72.9 80.9
2001 73.2 82.8
2002 77.2 82.0
2003 80.9 79.8
2004 81.8 82.6
2005 82.0 83.3
2006 82.7 (f) 82.7 (f)
2007 83.7 (f) 82.4 (f)
2008 84.7 (f) 82.2 (f)
Σημείωση: οι συγκρίσεις με την Ελλάδα είναι προ της αναθεώρησης του ελληνικού ΑΕΠ.
Ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κύπρος αντιμετωπίζει με μετρημενη επιτυχία την πρόκληση που συνεπάγεται η συμμετοχή της στη κοινη ευρωπαϊκη αγορα.
Η οικονομία της χώρας χαρακτηρίζεται από συνθήκες μακροοικονομικής σταθερότητας, η οποία επιβεβαιώνεται συχνά και από τις αξιολογήσεις και σχόλια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και άλλων διεθνών οργανισμών.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2000-2004, ο πραγματικός ρυθμός αύξησης του Α.Εγχ.Π της Κυπριακής οικονομίας ήταν της τάξης του 3,4% που συγκρίνεται ευνοϊκά με τον μέσο όρο της αύξησης του Α.Εγχ.Π στις χώρες της ΕΕ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη αυτή καταγράφηκε σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης, χαμηλού πληθωρισμού, και σταθερού, ισχυρού νομίσματος. Επίσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Κύπρου σε μονάδες αγοραστικής δύναμης έφτασε κατά το 2004 το 82,6% του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ25.
Νομισμα
Την 1η Ιανουαρίου 2008 η χώρα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη μετα απο σειρα διαρθωτικων αλλαγων. Το εθνικό νόμισμα της χώρας είναι πλεόν το ευρώ, το οποίο αντικατέστησε την κυπριακή λίρα.

Η εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας 1960 - 2010

Η εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας 1960 - 2010

Το βίντεο της ανάρτησης με θέμα την εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας κατά το διάστημα των πρώτων πενήντα χρόνων ύπαρξης του Κυπριακού Κράτους (1960 – 2010), αποτελεί μέρος της εκπομπής του ΡΙΚ «Από Μέρα σε Μέρα» της 1ης Οκτωβρίου 2010, με το δημοσιογράφο Πάρι Ποταμίτη.Μαζί με τις αναφορές για την κυπριακή οικονομία και τον κυπριακό αθλητισμό για το ίδιο χρονικό διάστημα, που θα ακολουθήσουν σύντομα, συνθέτουν ένα ακόμη αφιέρωμα του «συντυχάννουμε» στην επέτειο των 50 χρόνων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
------------------------------------
Δρ Μιχάλης Ατταλίδης
Ο Δρ Μιχάλης Ατταλίδης είναι Πρύτανης στο Intercollege της Λευκωσίας στην Κύπρο. Διετέλεσε Λέκτορας στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Leicester, αντιπρόσωπος του Εμπειρογνώμονα της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Κύπρου και Επισκέπτης Λέκτορας στο Free University του Βερολίνου. Έχει αντιπροσωπεύσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως πρέσβης σε διάφορες πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένου του Παρισιού, του Λονδίνου, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, προτού διοριστεί Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών. Έχει αντιπροσωπεύσει επίσης την Κυπριακή Κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη.
Ο Μιχάλης Ατταλίδης γεννήθηκε στο χωριό της Καρπασίας, Λεονάρισσο, και φοίτησε στο Γυμνάσιο της Κερύνειας. Έλαβε το πτυχίο του στα οικονομικά στο London School of Economics and Political Science του Λονδίνου και το διδακτορικό στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Princeton.
Στα βιβλία του περιλαμβάνονται το Cyprus: Nationalism and International Politics, και το Social Change and Urbanisation in Cyprus. Έχει δημοσιεύσει επίσης διάφορα άρθρα σχετικά με την κοινωνία και την πολιτική στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Πάτροκλος Σταύρου: Μια γλαφυρή αφήγηση του κυπριακού από έναν εξέχοντα "Μακαριακό"

Πάτροκλος Σταύρου: Μια γλαφυρή αφήγηση του κυπριακού από έναν εξέχοντα "Μακαριακό"(1).

Ο Πάτροκλος Σταύρου για δυο πράγματα είναι περισσότερο γνωστός
1. Υπήρξε για πάνω από 20 χρόνια στενός συνεργάτης του Μακαρίου.
2. Υιοθετήθηκε από τη δεύτερη σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη Ελένη Σαμίου
Με την πρώτη του ιδιότητα διετέλεσε μόνιμος Υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας για 30 ολόκληρα χρόνια.
Με τη δεύτερη κληρονόμησε τιμητικά τα πνευματικά δικαιώματα του μεγάλου Κρητικού στοχαστή, η κοπιώδης διαχείριση των οποίων απετέλεσε έκτοτε για αυτόν έργο ζωής.
Στην παρούσα αναφορά στο πρόσωπο του θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με την πρώτη του ιδιότητα αφού το θέμα μας αφορά κατά κύριο λόγο την ιστορία του κυπριακού. Σημειώνουμε μονάχα την ιδιαίτερη φιλολογική δεινότητα του κ. Σταύρου πράγμα που τον καθιστά άριστο διαχειριστή των ζητημάτων με τα οποία έχει καταπιαστεί.

Η στενή σχέση με το Μακάριο

Ο αειθαλής Πάτροκλος (οι Κύπριοι τον αποκαλούν συχνά με τις οικειότερες ιδιωματικές προσφωνήσεις «ο Πατροκλής ή το Πατροκλούι), έζησε όλες τις νεότερες φάσεις του κυπριακού, από τον αγώνα της ΕΟΚΑ και εντεύθεν, στο πλευρό του Μακαρίου.(2)
Η στενή αυτή επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και η εμπιστοσύνη με την οποία ο τελευταίος τον περιέβαλε πρόσφερε στον Πάτροκλο Σταύρου την ευκαιρία, αλλά και το προνόμιο, να γίνει μάρτυρας πολλών σημαντικών γεγονότων της κυπριακής ιστορίας. Γνώρισε επίσης προσωπικότητες της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, όπως και αρκετούς ξένους παράγοντες που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της Κύπρου. Οι εμπειρίες του αυτές, που δεν περιορίζονταν ασφαλώς μονάχα σε γεγονότα του προσκηνίου, αλλά περισσότερο σε παρασκηνιακές ενέργειες των αυτουργών τους κατέστησαν τον Σταύρου μια αυθεντική πηγή κυπριακής ιστορίας. Δεν θάτανε λοιπόν υπερβολή αν λέγαμε πως κάθε συνομιλία μαζί του, σχετική με την πολιτική του δράση, δημιουργεί ένα προφορικό ιστορικό ντοκουμέντο.
Αυτό πιστεύουμε ότι αποτελεί και η αφήγηση της παρούσας ανάρτησης. Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο χρωματίζει τα γεγονότα που αφηγείται, πράγμα που εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος που έστω και για πρώτη φορά τον ακούει . Για τον Σταύρου ο πρωταγωνιστής των γεγονότων είναι αποκλειστικά ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ! Η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου είναι γι αυτόν κυρίαρχη και καθοριστική. Δεν υπάρχει περιθώριο άσκησης κριτικής, ή αμφισβήτησης, των πράξεων ή παραλείψεων του «μεγάλου ηγέτη»! Είναι εξάλλου γνωστό, σε όσους ασχολούμαστε με το κυπριακό, ότι ο εν λόγω πολιτικός αξιωματούχος και στο παρελθόν, όχι λίγες φορές, απέδειξε (με αρθρογραφία, τηλεοπτικές συνεντεύξεις και αφηγήσεις) πως για τον ίδιο αποτελεί έργο ζωής η υπεράσπιση της πολιτικής του Κύπριου ΕΘΝΑΡΧΗ, όπως και το μπλέξιμο άπειρων εγκωμίων για τις ιδέες και τους αγώνες του!

Τα χαρακτηριστικά της αφήγησης

Στο βίντεο της σημερινής ανάρτησης ο Π. Σταύρου, αναφέρεται στους κυριότερους σταθμούς του κυπριακού αγώνα ή καλύτερα του αγώνα του επικεφαλής της Κυπριακής Εθναρχίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄ στις δεκαετίες σαράντα, ως και εξήντα, από το τέλος δηλαδή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αφήγηση περιλαμβάνει αναφορές σε κομβικά γεγονότα, όπως η εγγραφή του κυπριακού στον ΟΗΕ (1954), η τριμερής διάσκεψη του Λονδίνου (1955), το Σεπτεμβριανό πογκρόμ των Ρωμιών της Πόλης (1955), το σχέδιο Μακμίλαν (1958), η στροφή του Μακαρίου προς τη λύση της Ανεξαρτησίας (συνέντευξη στη Μπάρμπαρα Κάσλ,1958), οι συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου (1959).
Ο Σταύρου στην γλαφυρή του αναφορά σχολιάζει με καυστικό τρόπο ότι του προκαλεί θυμό και απογοήτευση. Είτε πρόκειται για την γενικότερη ιμπεριαλιστική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, την υποτακτική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους ξένους, τις κρυφές ή φανερές διαμάχες του Μακάριου με τους Έλληνες πολιτικούς, την σταδιακή κατάρρευση του αιτήματος για αυτοδιάθεση.
Ο αφηγητής έχει το χάρισμα της άμεσης εξωτερίκευσης των συναισθηματικών του αντιδράσεων, ως προς τα γεγονότα που περιγράφει. Με τον τρόπο αυτό, εκτός του ότι κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή του, τον μπάζει ταυτόχρονα χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνει σε μια φιλική ατμόσφαιρα που προσδίδει στα λεγόμενα του χαρακτηριστικά πολιτικού κουτσομπολιού. Τέτοιες απολαυστικές στιγμές είναι για παράδειγμα η προσωπική επίθεση που εξαπολύει κατά του μακαρίτη υπουργού εξωτερικών (και μετέπειτα αποστάτη πρωθυπουργού) της Ελλάδας, Στέφανου Στεφανόπουλου, συνοδευόμενη από οξύ υβρεολόγιο και επιδεικτικές χειρονομίες! Η έντονη ειρωνική διάθεση που επιδεικνύει κατά του Βρετανού πρωθυπουργού Μακμίλαν με αναφορές στο προσωπικό του ημερολόγιο. Τα φαρμακερά σχόλια που απευθύνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την όλη στάση και συμπεριφορά του απέναντι στο κυπριακό και το Μακάριο. Η περιφρονητική αντιμετώπιση της Φρειδερίκης. Οι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μας αποκαλύπτει ως προς τον περίεργο ρόλο του Μποδοσάκη στο κυπριακό.
Ιδιαίτερο επίσης ενδιαφέρον προκαλούν και οι συναισθηματικές του εκρήξεις μπροστά στο φακό στην προσπάθεια του να αποδώσει την αιώνια και ανιδιοτελή αγάπη των Κυπρίων προς τη «μητέρα» Ελλάδα, ή την ακλόνητη πίστη του Μακαρίου προς το ιδανικό της ΕΝΩΣΗΣ, παρά την ασταμάτητη συκοφαντική πολεμική των αντιπάλων του.

Ένας ισχυρισμός κι ένα συμπέρασμα…

Η επιλογή ενός αυθεντικού Μακαριακού πολιτικού αξιωματούχου να αφηγηθεί κάποιες σημαντικές πτυχές της ιστορίας που αφορούν κυρίως το παρασκήνιο της ίδρυσης του κυπριακού κράτους και της απογοητευτικής του συνέχειας… μας οδηγεί ασυναίσθητα στους πιο κάτω συνειρμούς. Η μοίρα αυτού του τόπου για χρονικό διάστημα μισού ακριβώς αιώνα ακολουθεί μια προκαθορισμένη κατηφορική πορεία (3). Η πορεία αυτή, που οδηγεί σταθερά στη ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ , είμαστε δυστυχώς σήμερα πεπεισμένοι ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Θάταν σχεδόν αδύνατο μια τέτοια αφήγηση που εξακοντίζει πλήρως τον δικοινοτικό χαρακτήρα του νησιού, και που εξακολουθεί ασυναίσθητα να είναι κυρίαρχη στα μυαλά της πλειοψηφίας, θα μπορούσε να οδηγήσει το Κυπριακό σκάφος σ΄ένα άλλο προορισμό. Η επιλογή και επίτευξη μιας ριζοσπαστικής λύσης, (όπως θα ορίζαμε για τα σημερινά δεδομένα του κυπριακού τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) όσο κι αν αποτελεί τον επίσημα διακηρυγμένο στόχο των διεξαγόμενων συνομιλιών, φαντάζει σήμερα ένα άπιαστο όνειρο.
Η ανάδειξη του άλλου αυθεντικού Μακαριακού πολιτικού (μακαρίτη πια) Τάσσου Παπαδόπουλου στο ύπατο αξίωμα της Κύπρου, μόλις πριν επτά χρόνια, με τις ψήφους και τις ευλογίες του Μακαριακού κόμματος ΑΚΕΛ που σήμερα κυβερνά, επιβεβαιώνουν δυστυχώς τους πιο πάνω απαισιόδοξους ισχυρισμούς και συμπεράσματα!
Μακάρι οι πολιτικές εξελίξεις των επόμενων μηνών να μας διαψεύσουν!
-----------------------------------------------------------
(1) Ο όρος Μακαριακός, που θα πει οπαδός του Μακαρίου, κυριάρχησε την περίοδο από την ίδρυση του κυπριακού κράτους (1960) μέχρι και την τουρκική εισβολή (1974). Ως γνωστόν ο πρώτος πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπήρξε η απόλυτα κυρίαρχη πολιτική μορφή στα πρώτα χρόνια της κυπριακής ανεξαρτησίας («Ο εις και μόνος»!). Αντίπαλο δέος στην ηγετική αυτή κυριαρχία υπήρξε ο στρατιωτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Οι οπαδοί του τελευταίου (αριθμητικά πολύ λιγότεροι) αποκαλούντο Γριβικοί.
Μια δεύτερη ιδεολογική χρήση του όρου διαμορφώνεται σταδιακά τα τελευταία χρόνια, μετά δηλαδή από ένα μεγάλο διάστημα ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτή εξελίχθηκε από το 1963 και εντεύθεν, ως αμιγές ελληνοκυπριακό κράτος. Ο επικεφαλής του κράτους αυτού πρόεδρος ΜΑΚΑΡΙΟΣ σε συμμαχία με την άρχουσα τάξη του νησιού, από την πρώτη στιγμή της ανακήρυξης, άρχισε δειλά δειλά να παίρνει αποστάσεις από την Ελλάδα. Παρουσιάζοντας ολοένα και περισσότερο τάσεις αυτονόμησης του υπό διαμόρφωση καθεστώτος του γρήγορα αντιλήφθηκε τη δύναμη και τις προοπτικές που του ανοίγονταν με την αποκλειστική νομή της εξουσίας πράγμα που πίστευε ότι εύκολά θα μπορούσε να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο του. Η απόπειρα του νεοσύστατου μακαριακού καθεστώτος για μονομερή αναθεώρηση του συντάγματος υπήρξε το πρώτο και καθοριστικό ιδεολογικό χτύπημα απέναντι στον ελληνικό αλυτρωτικό εθνικισμό που μέχρι τότε επικρατούσε, ενώ παράλληλα η βίαιη αποχώρηση των τ/κ από την εξουσία θα το «απαλλάξει» πρακτικά από τους δυσάρεστους συνεταιριστικούς όρους των συμφωνιών της Ζυρίχης. Ταυτόχρονα, στο διεθνές πεδίο θα του προσφερθεί, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ένα έτοιμο και αναγνωρισμένο ελληνοκυπριακό κράτος. Η νέα ιδεολογία που σιγά σιγά θα αρχίσει να διαμορφώνεται θάναι αυτή του "Ελληνοκυπριακού Εθνικισμού" που θα ταυτίζεται με τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του. Έτσι ενώ πολιτικά η μακαριακή παράταξη θα εκφραστεί με το σύνθημα του «εφικτού» στις "εκλογές" του 1968, αφού έχουν προηγηθεί οι απόπειρες του Γεωργίου Παπανδρέου για εφαρμογή της «διπλής Ένωσης» μέσω του «σχεδίου Άτσενσον», ιδεολογικά θα εκφράζεται με τον καινοφανή ελληνοκυπριακό εθνικισμό που δεν θα έχει καμιά σχέση πια με αλυτρωτισμό που θα παραπέμπει στην ΕΝΩΣΗ, αλλά με την εδραίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ένα δεύτερο ελληνικό ανεξάρτητο κράτος μέλος του κινήματος των αδεσμεύτων! Για να ολοκληρώσουμε την περιγραφή μας στο θέμα αυτό, θα προσθέταμε ότι η σημερινή αυθεντική μορφή του "Μακαριασμού" εκφράζεται από τους οπαδούς του ΔΗ.ΚΟ. που ίδρυσε, μετά το θάνατο του Μακαρίου ο διάδοχος του Σπύρος Κυπριανού.
(2) Οφείλουμε να προσθέσουμε ότι ο κ. Σταύρου στα φοιτητικά του χρόνια (την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ) συνέβαλε όσο κανείς άλλος Κύπριος νέος στη δημιουργία των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού της Αθήνας για το Κυπριακό.
(3)Σήμερα 1η Οκτώβρη 2010 συμπληρώνονται 50 ακριβώς χρόνια από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για την ακρίβεια η ανακήρυξη του ανεξάρτητου Κυπριακού κράτους έγινε στις 16 Αυγούστου 1960. Επίσης αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς και ως προς τη συνταγματική μορφή του υπό ίδρυση κράτους, η κυπριακή Δημοκρατία από το Δεκέμβριο του 1963 και εντεύθεν δεν μοιάζει καθόλου με το συνεταιρικό δικοινοτικό κράτος του 1960, αλλά με ένα ομοιογενές Ελληνικό Δεύτερο κράτος.