13 Απρ 2008

Η δολοφονία των Ντερβίς Αλή Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη



Η δολοφονία των Ντερβίς Αλή Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη

Ένα αφιέρωμα του blog "συντυχάννουμε" στη μνήμη των δυο συνδικαλιστών της αριστεράς που δολοφόνησε η ΤΜΤ στις
11 Απρίλη 1965
στο δρόμο Λευκωσίας – Λάρνακας.
Το αφιέρωμα αποτελεί μέρος της εκπομπής "Ανοικτοί Φάκελοι" του ερευνητή δημοσιογράφου Κώστα Γεννάρη η οποία καταγράφει εμπεριστατωμένα τη δράση της παράνομης τουρκοκυπριακής τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ.
Η εκπομπή προβλήθηκε από το ΡΙΚ σε δύο μέρη τον Γενάρη του 2006.

Περισότερα στοιχεία για το θέμα πατήστε Εδώ

9 σχόλια:

  1. Διάβασα το βιβλίο του Βανέζου και... δεν μπορούσα να διώξω απ' το μυαλό μου την εντύπωση ότι η δολοφονία του Καβάζογλου εξυπηρετούσε τα συμφέροντα σχεδόν όλων των εμπλεκόμενων ομάδων (δηλ. όχι μόνο της ΤΜΤ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηλίθιο Αγρινό μου φαίνεται ότι δεν είσαι και τόσο ηλίθιο, μάλλον για έξυπνο μου μοιάζεις…
    Σε απάντηση του σχολίου σου καταθέτω τη μαρτυρία ενός μακαριακού Τ/Κ από την Πάφο του γνωστού γιατρού δρ. Ιχσάν Αλή.

    « Ο Γιωρκάτζης που κατά κακή τύχη του κυπριακού λαού βρισκόταν στην κυβέρνηση ως Υπουργός Εξωτερικών και ο Ντενκτάς, ως ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, έκαναν ότι μπορούσαν για να δημιουργήσουν μια χαώδη κατάσταση.
    Στο σημείο αυτό θέλω ν΄αναφέρω ένα γεγονός που όχι μόνο θα επιβεβαιώσει τα πιο πάνω, αλλά και θα προκαλέσει έκπληξη.
    Σ’ εκείνες τις τραγικές μέρες που οι οπαδοί του Γιωρκάτζη δολοφονούσαν αθώους Τούρκους και οι οπαδοί του Ντενκτάς δολοφονούσαν αθώους Έλληνες, ένας Τούρκος, που δεν είναι ορθό ν’ αναφέρω το όνομα του, βρισκόταν τυχαία στο γραφείο του Ντενκτάς. Σε μια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσε ο Ντενκτάς. Στην άλλη άκρη του σύρματος ήταν ο Γιωρκάτζης με τον οποίο άρχισε να γελά και ν’ αστειεύεται σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Την ίδια στιγμή οι οπαδοί τους αλληλοτρώγονταν. Να λοιπόν ποιοι άνθρωποι διεύθυναν τις δυο κοινότητες».

    Δρος Ιχσάν Αλή
    Τα απομνημονεύνατα μου σελ. 35
    Λευκωσία 1980

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Αντώνη και «ηλίθιον αγρινόν» μετά από μελέτη όλων των δημοσιευμάτων και των δημοσιογραφικών πληροφοριών κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα.
    Εσωκλείω δημοσίευμα του «Φιλελευθέρου» που έγινε τρία χρόνια μετά το θάνατό του:
    Ντερβίς Αλή Καβάζογλου
    Δεν ήταν έλληνας, δεν ήταν τούρκος, ήταν άνθρωπος.
    Λέγουν:
    -Πολεμάς γιατί σε επιστράτευσαν. Σε κτυπά ο θάνατος την ώρα της μάχης. Και σε ανακηρύσσουν ήρωα. Είσαι;
    Υπάρχει αυτή η «απόχρωση ηρώων». Είναι όμως και άλλοι. Αυτοί, που συνειδητά πήραν το όπλο στο χέρι. Έκαναν το ντουφέκι «συνέχεια του χεριού τους, το χέρι συνέχεια της καρδιάς τους». Και έτσι έπεσαν.
    Κι’ ακόμα υπάρχουν εκείνοι, οι λιγοστοί, που σε καιρούς κακούς, οπόταν τα πάθη και μίση κυριαρχούσαν, κρατώντας λουλούδι στο ένα χέρι και την καρδιά τους στο άλλο αγκάλιαζαν τους εχθρούς και τους πρόσφεραν αγάπη.
    Σ’ αυτούς τους «παράξενους» και τους «ρομαντικούς» ανήκει ο Ντερβίς Αλή Καβάζογλου. Δεν ήταν Έλληνας, δεν ήταν Τούρκος. Ήταν άνθρωπος. Έβλεπε γύρω του ανθρώπους, που ξεχάστηκαν κι’ απόμειναν στο μίσος. Σκορπούσε χαμόγελο κι’ έλεγε:
    -Ειρήνη.
    Θύμωσαν οι άλλοι:
    -Ειρήνη! Πώς να γίνη!
    -Ν’ αφήσουμε τα όπλα
    Κάθε έθνος λέει πως τα όπλα του είναι ιερά. Σε μας τα’ αγιάζει ο ιερέας. Σε κείνους ο λειτουργός του Αλλάχ. Πώς να πεταχτούν αυτά τα όπλα. Είναι προδοσία. Αυτός ήταν για τους λίγους δικούς του ο Ντερβίς. Προδότης. Τον σκότωσαν.
    Μερικοί αφελείς παρατηρούν: Αν ένας Έλληνας πήγαινε με τους Τούρκους δεν θάταν προδότης;
    Μα ο Ντερβίς δεν ήρθε με τους Έλληνες. Δεν επρόδωσε τους Τούρκους για να εξυπηρετήση εμάς. Είχεν αποβάλει την ιδέα της βίας. Εργαζόταν και για Έλληνες και για Τούρκους. Έπεσε στις 11 Απριλίου 1965. Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το δικό του κήρυγμα είναι που καρποφορεί: Ειρήνη, ειλικρίνια, αγώνας για τη ζωή.
    Ήταν Κυριακή. Μαζί με τον σύντροφό του Κώστα Μισιαούλη πήγαιναν από τη Λευκωσία στη Λάρνακα. Θα μιλούσε σ’ ένα καφενείο. Θάλεγε πάλι πως Έλληνες και Τούρκοι πρέπει να δώσουν τα χέρια. Στο δρόμο τους βρήκεν ο θάνατος. Για να πάψη πια ν’ ακούγεται «η ουτοπία περί αγάπης». Όμως η βία τι έφερε; Τίποτε. Αύριο – μεθαύριο θα μας συγκλονίζη το ερώτημα:
    -Γιατί σκοτώναμε;
    Ο Ντερβής Αλή Καβάζογλου ήξερεν ότι θα πέθαινε. Τον είχαν ειδοποιήσει από νωρίτερα:
    -Μην πας εκεί, στην Αφάνεια. Σε περιμένουν στο σκοτάδι.
    Του πρόσφεραν ασφάλεια. Αρνήθηκε. Τι νόημα θάχε το κήρυγμά του αν ο ίδιος ήταν οπλισμένος! Τόξερε πως κάποιοι θάκλειναν τα μάτια και θα τον σκότωναν. Δεν τους απέφυγε. Αυτή είναι η μεγάλη του δόξα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της θυσίας του.
    Επροτίμησε το θάνατο. Τον δρόμο των εκλεκτών. Γιατί πίστευε πως καμμιά φορά ένας θάνατος αξίζει περισσότερο από το να ζη κανείς.
    Έξω από το Δάλι σ’ ένα ερημικό κοιμητήριο είναι ο τάφος του. Δίπλα η Λουρουτζίνα. Ένας τάφος – μια γέφυρα φιλίας, ομόνοιας και ζωής.
    11 Απριλίου 1968.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ'ένα τάφο ξεχασμένο και από Ε/Κ και από Τ/Κ τελικά κανείς δεν τίμησε αυτόν τον άνθρωπο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σταλαματιά κάθε χρόνο στις 11 του απρίλη οργανώνεται μνημόσυνο από τες λαϊκές οργανώσεις. Φέτος ήταν ιδιαίτερη χρονιά με συμμετοχή πολλών τουρκοκυπρίων, μεταξύ αυτών και των συντεχνιών. Αν δείς την φωτογραφία που έφαλα στο proedrikes.blogspot.com είναι από το φετινό μνημόσυνο. Μπορείς να δεις επίσεις και την Χαραυγη την δευτέρα 14 απριλίου για να δεις το ρεπορτάζ της εκδήλωσης. (έχει αρχείο των παλιών εκδόσεων και μπορείς να κατεβάσεις όλη την εφημερίδα σε pdf file)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εσάσιαρε ο δημοσιογράφος του ρίκ να κάνει ρεπορτάζ για τους δολοφόνους της ΤΜΤ
    Οκ ρε κουμπάρε πόσες φορές να το ακούσουμε οι ΤΜΤ ήταν οι κακοί της τηλενουβέλλας… το εμπεδώσαμε.
    Ο Ντεχτάζ όμως έχει ένα δίκαιο όσο και αν δεν θέλουμε να του το αναγνωρίσουμε..
    Πότε θα γίνει και ανάλογο ρεπορτάζ για τους 400 του ακέλ…?
    Πότε θα δικαιωθούν? Μάλλον ποτέ..
    ..ίσως και να είναι καλύτερα έτσι..
    Με τόσο μίσος που υπάρχει.. ίσως να είναι καλύτερα να μην ρίξουμε και άλλο λάδι στη φωτιά…
    Εξάλλου.. Ακόμα μια προδοσία σε αυτό τον τόπο δεν θα κάμει την διαφορά..
    Ετσι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητή Stalamatia,

    Με πρόλαβε ο Aceras για το ζήτημα που έθεσες!

    Εγώ θα παραθέσω ποίημα (γραμμένο στην κυπριακή) του Λαϊκού Ποιητή Κυριάκου Καρνέρα με τίτλο “Ο Πλάτανος”, αφιερωμένο στους ηρωομάρτυρες της ελληνοτουρκικής φιλίας Καβάζογλου - Μισιαούλη.

    Φύσησεν εξεφύσησεν η ανεμοταντάρα
    τζι έδωσεν πάσ' τομ πλάτανον τζι έριξεν του δκυό φύλλα.
    Ο πλάτανος εμ πλάτανος έβκαλεν αλλά σιήλια,
    τζι’ έμεινεν εις τον άνεμον η μαύρη τους κατάρα.

    Σαν νέφος ήρτεν μονομιάς τους κλέφτες του τζιαί ρίφκει.
    Πάσ' το ψηλόττεροβ βουνόν τζιαί σκάψασιν τζιαί πιάσαν
    δκυό πέτρες που τες πέτρες του, τζ' είπαν πως το χάλασαν,
    μα το βουνό στέκει βουνό, με γόνατα με σιύφκει.

    Εσυναχτήκαν τζ' ήρτασιν όπου τον ποδογλύφτη
    τζιαι πήαν εις τήθ θάλασσαν τζιαι κάτσαν στογ γυρόν της,
    τζιαί πιάσασιδ δκυο κουταλιές νερόν που το νερόν της,
    τζ' είπασιν πως εξέρανεμ' μα μ' έλειψεμ με λείφκει.

    Τζι όντας κρεμμίσ' ο ουρανός τζι η γη πετροχαλάσει
    τζι η θάλασσα ξαπολυθεί τζι ούλοι μας να πνιούμεν
    αν ήγλυτώση μια ψυσιή στηγ γημ που παρπατούεν,
    εν ναμ' που τούτους η ψυσιή, πον άδικα που πάσι.

    Anef_Oriwn
    Τρίτη 22/4/2006 – 10:56 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΧΡΊΝΙΑ ΠΟΛΛΆ σε όλους
    Ασερα και Ανεφ σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο.
    Ανεφ πολύ ωραίο το ποίημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...