14 Δεκ 2010

Ο μακαρίτης Χόλμπρουκ και το κυπριακό



Ο μακαρίτης Χόλμπρουκ και το κυπριακό

Η «φόρμουλα Χόλμπρουκ» για την Κύπρο
Συνομιλίες τύπου «Ντέιτον» θα αρχίσουν μέσα στο καλοκαίρι
Ν. ΜΑΡΑΚΗΣ| ΤΟ ΒΗΜΑ Κυριακή 5 Απριλίου 1998


ΑΡΧΙΣΕ τελικά η προπαρασκευή τής από καιρό αναμενόμενης αμερικανικής πρωτοβουλίας για το Κυπριακό. Ο ειδικός προεδρικός απεσταλμένος κ. Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ και ο συνήθης προπομπός του πρέσβης κ. Τόμας Μίλερ επισκέφθηκαν
την περασμένη βδομάδα την Κύπρο και, στις συνομιλίες που είχαν με τον πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη και τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κ. Ραούφ Ντενκτάς παρουσίασαν μια δέσμη ιδεών για τη λύση του Κυπριακού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συνάντηση τύπου Ντέιτον όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ παράλληλα ζητείται η αναγνώριση των Τουρκοκυπρίων. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αποφεύγουν να μιλούν για σχέδιο, υπάρχει ένα απλό γεγονός: οι κκ. Χόλμπρουκ και Μίλερ έχουν καλύψει με τις «ιδέες» τους το πλήρες εύρος των υφιστάμενων προβλημάτων και ουσιαστικά υπέβαλαν την πρώτη «φόρμουλα Χ» για τη λύση του Κυπριακού...
Οι Αμερικανοί εστίασαν την προσοχή τους στα διαδικαστικά θέματα και στη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων μιας αποτελεσματικής διαβούλευσης ανάμεσα στα δύο άμεσα εμπλεκόμενα μέρη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αντιμετωπίζουν και τα υφιστάμενα προβλήματα ασφαλείας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η κλιμάκωση των εξοπλισμών στη Μεγαλόνησο. Η δέσμη ιδεών του κ. Χόλμπρουκ κρατήθηκε άγνωστη από όλους πριν από την επίσκεψή του στην Κύπρο και κινούνται σε ασυμπτωτική τροχιά σε σχέση με τις προτάσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Η αμερικανική πρόταση, όπως κωδικοποιείται από τους αποδέκτες της, περιλαμβάνει στον πυρήνα της τρία βασικά στοιχεία:
(α) Αμεση επανάληψη του διακοινοτικού διαλόγου, στο υψηλότερο δυνατόν επίπεδο, με την υποβοήθηση του ΟΗΕ και με σύντονους ρυθμούς, ώστε να διερευνηθούν, μέσα στους επόμενους δυο - τρεις μήνες όλες οι πτυχές των θέσεων των δύο πλευρών. Οι Αμερικανοί επιθυμούν να φέρουν στο τραπέζι τούς κκ. Κληρίδη και Ντενκτάς αλλά στον βαθμό που αυτό δεν είναι δυνατόν δεν αποκλείουν τη διεξαγωγή των συνομιλιών από προσωπικούς εκπροσώπους των δύο ηγετών.
(β) Σύγκληση, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσα στο καλοκαίρι ειδικής Διεθνούς Διάσκεψης, στην οποία οι δύο κοινότητες θα αναζητήσουν την πλήρη διευθέτηση του Κυπριακού. Στο περιθώριο της Διάσκεψης θα παραβρίσκονται οι τρεις Εγγυήτριες Δυνάμεις (Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία) καθώς και άλλες χώρες οι οποίες ενδεχομένως να επιδείξουν ενδιαφέρον. Η νομική βάση και η ημερήσια διάταξη της Διάσκεψης είναι αρκετά ασαφείς και αναμένεται ότι θα διευκρινιστούν σε επόμενους γύρους διαβουλεύσεων.
(γ) Σειρά συνοδευτικών μέτρων, με σημαντικότερα τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και την άρση των ελληνικών επιφυλάξεων για τον Χρηματοδοτικό Κανονισμό και αποδοχή μιας θετικής για την Αγκυρα στροφής της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την Τουρκία. Δημιουργία στην Ενωση προϋποθέσεων για την ταχεία βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία και υποβάθμιση των επικρίσεων που έχουν διατυπωθεί από πολλές χώρες - μέλη για την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στο ίδιο πλαίσιο εξετάζεται σοβαρά και το ενδεχόμενο άρσης του οικονομικού αποκλεισμού της Βορείου Κύπρου.
Οι προτάσεις αυτές συνοδεύονται από μια αμερικανική θεωρία, η οποία προβλέπει ότι οι Τουρκοκύπριοι θα ανταποκριθούν θετικά στην πρόσκληση για συνομιλίες και θα συμμετάσχουν στη Διεθνή Διάσκεψη αν η Λευκωσία προχωρήσει στην, έμμεση έστω, αναγνώριση της «τουρκοκυπριακής οντότητας» (entity).
Οι αμερικανικές προτάσεις δεν αναφέρονται στην αναγνώριση κάποιας νέας κρατικής οντότητας στο έδαφος της Κύπρου αλλά επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα καθεστώς «πολιτικής και νομικής ισότητας των δύο κοινοτήτων» και στο πλαίσιο αυτό ζητούν μια ειδική θέση για την τουρκοκυπριακή διοίκηση. Παρά το γεγονός ότι ως θεωρητική κατασκευή το σχήμα αυτό έχει ενδιαφέρον, παραμένουν εξαιρετικά ασαφή τόσο ο τρόπος εφαρμογής του όσο και η νομική υπόστασή του. Η θεωρία αυτή φαίνεται να στηρίζεται αποκλειστικά σε απαιτήσεις που πρόβαλε και διαβεβαιώσεις που έδωσε ο κ. Ντενκτάς και η Αγκυρα αλλά δεν περιλαμβάνει στοιχεία ελκυστικά για την ελληνική πλευρά.
Επίσης οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνονται διατεθειμένες να υποστηρίξουν την εισαγωγή στις διακοινοτικές συνομιλίες θεμάτων όπως είναι τα ζητήματα ασφαλείας με την εισαγωγή Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, η οριοθέτηση των συνόρων ανάμεσα στους δύο τομείς και η ρύθμιση των αμοιβαίων απαιτήσεων για διεκδίκηση περιουσιών.
Ενα παρεμφερές «πακέτο» είχε παρουσιαστεί από τον κ. Χόλμπρουκ προς την Αθήνα και την Αγκυρα περίπου προ τριετίας, λίγους μήνες πριν από την αποχώρησή του από τη θέση του υφυπουργού Εξωτερικών. Τότε μάλιστα είχε υπογραμμίσει στον έλληνα πρεσβευτή κ. Λ. Τσίλα ότι μια τέτοια πρωτοβουλία συνιστά ένα «πολιτικά επικίνδυνο» παίγνιο, το οποίο αν δεν αποδειχθεί επιτυχές, θα επιφέρει σοβαρή βλάβη στα συμφέροντα της κυβέρνησης του προέδρου Μπιλ Κλίντον. Το συμπέρασμά του ήταν πως η σύγκληση της Διεθνούς Διάσκεψης θα πραγματοποιηθεί μόνο αν είναι πλήρως εξασφαλισμένη η επιτυχία της. Η αμερικανική θέση που παρουσιάζεται τώρα δεν απέχει πολύ των παλαιών ιδεών. Σε μεγάλο βαθμό ισχύει η συνακόλουθη πολιτική παρατήρηση: η κυβέρνηση του προέδρου Κλίντον αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία μιας Διάσκεψης δεν έχει την πολυτέλεια μιας αποτυχίας, θα πρέπει να εξασφαλίσει ένα αποτέλεσμα με οποιοδήποτε κόστος.
Η Λευκωσία και η Αθήνα δεν κρύβουν την έντονη επιφυλακτικότητά τους απέναντι στις αμερικανικές ιδέες και στη δυναμική που προσπαθεί να διαμορφώσει τώρα η Ουάσιγκτον. Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Θ. Πάγκαλος και ο κύπριος ομόλογός του κ. Ι. Κασουλίδης είχαν την Παρασκευή μακρά τηλεφωνική επικοινωνία στην οποία έγινε μια σοβαρή ανταλλαγή απόψεων επί των αμερικανικών προτάσεων. Ο κ. Πάγκαλος σημειώνει μιαν αντίφαση στην πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων: ότι παρά τη βελτίωσή τους το τελευταίο διάστημα και παρά τη σύμπτωση αναλύσεων και απόψεων ανάμεσα στην Αθήνα και στην Ουάσιγκτον, ταυτόχρονα οι Ηνωμένες Πολιτείες ζητούν από την Ελλάδα να προβεί σε «μονομερείς υποχωρήσεις» απέναντι στην Τουρκία. Η ίδια παρατήρηση ισχύει, κατά την ανάλυσή του, και στην περίπτωση των νέων προτάσεων για το Κυπριακό. Η πρακτική συνέπεια της αναγνώρισης της τουρκοκυπριακής «οντότητας» θα είναι, προφανώς, η αλλαγή της βάσης των συνομιλιών καθώς η επίσημη κυπριακή κυβέρνηση θα αποποιηθεί το δικαίωμά της να εκπροσωπεί το σύνολο του πληθυσμού και θα υποβιβαστεί σε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας μόνο. Αντίθετα, η τουρκοκυπριακή διοίκηση θα αναβαθμιστεί, καθώς θα υπέχει θέση επίσημης κυβέρνησης. Η δεύτερη (και σημαντικότερη) παρατήρηση είναι ότι όλες «οι προτάσεις της Ουάσιγκτον αφορούν διαδικαστικές πτυχές χωρίς όμως να δίνεται απάντηση στο βασικό ερώτημα: η διεθνής κοινότητα επιθυμεί μια Κύπρο ενιαία ή μια Κύπρο διχοτομημένη;».
Μια πρώτη γεύση των ελληνικών αντιδράσεων πήρε η αμερικανική διπλωματία προχθές, Παρασκευή, κατά τη συνάντηση που είχαν ο έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών κ. Ι. Κρανιδιώτης με τον αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα κ. Νίκολας Μπερνς και τον διευθυντή του Επιτελείου Σχεδιασμού Πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κ. Γκρέγκορι Γκρεγκ. Ο κ. Κρανιδιώτης ενημέρωσε τους Αμερικανούς ότι η Αθήνα θα υποστηρίξει τη Λευκωσία στην αντίθεσή της προς την αναγνώριση της τουρκοκυπριακής «οντότητας». Επίσης ανέπτυξε την ελληνική επιχειρηματολογία σύμφωνα με την οποία η αναγνώριση: (α) δημιουργεί προϋποθέσεις μόνιμης διαίρεσης και διχοτόμησης της νήσου, (β) δεν εξυπηρετεί τη σταθερότητα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπως φαίνεται άλλωστε και από τις αρνητικές τοποθετήσεις του Ισραήλ και της Αιγύπτου απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και (γ) επιβαρύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθώς τα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα που θα προκύψουν θα λειτουργήσουν αρνητικά και θα επιτείνουν τον ανταγωνισμό των δύο χωρών. Τις ίδιες σκέψεις διατύπωσε η ελληνική κυβέρνηση και προς τη Μόσχα, κατά τη συνάντηση του κ. Κρανιδιώτη με τον ρώσο ειδικό απεσταλμένο για το Κυπριακό κ. Βλαντίμιρ Τσιζόφ. Τέλος, ο κ. Κρανιδιώτης σε επικοινωνία του με τον κ. Κασουλίδη τού μετέφερε τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης προς τις αποφάσεις που επεξεργάζεται τώρα ο κ. Κληρίδης και η κυβέρνηση της Κύπρου.

--------------------------------------------------------------------

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΧΟΛΜΠΡΟΥΚ
H ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και η στάση του Ντενκτάς
Α. ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ Κυριακή 22 Ιουνίου 2003


Ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο αξίζει να συνομιλεί κανείς σε τακτά διαστήματα εφόσον θέλει να «πιάσει τον σφυγμό» του αμερικανικού κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής. Σκιώδης «υπουργός Εξωτερικών» των Δημοκρατικών, παρακολουθεί με ανησυχία τις διεθνείς εξελίξεις και με μια εντεινόμενη μελαγχολία καθώς απομακρύνεται συνεχώς το ενδεχόμενο επιστροφής του στην εξουσία. Συνομιλήσαμε μαζί του τηλεφωνικά και το πρώτο του σχόλιο για την αμερικανική εξωτερική πολιτική ήταν χαρακτηριστικό: «Οι δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ πήγαν καλά αλλά η επόμενη φάση μετά την επιχείρηση δεν μοιάζει να έχει πετύχει σε καμία από τις δύο χώρες». Και τι θα είχε κάνει διαφορετικά μια κυβέρνηση Γκορ; «Ορισμένα στοιχεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής δεν αλλάζουν, άσχετα με το ποιος είναι στην εξουσία. Ο Αλ Γκορ θα είχε επιδιώξει την ανατροπή τού Σαντάμ Χουσεΐν αλλά θα είχε χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους, θα ήταν πολύ πιο προσεκτικός στον τρόπο που θα έχτιζε τη συμμαχία μας πριν από τον πόλεμο».
Κατά την άποψή του «δεν υπάρχει άλλη επιλογή, το ρήγμα στις ευρωατλαντικές σχέσεις πρέπει να κλείσει και γρήγορα. H διαδικασία αυτή επιταχύνθηκε στη συνάντηση του G8 στο Εβιάν και πιστεύω ότι η ελληνική προεδρία συνέβαλε πολύ στην εκτόνωση του φορτισμένου κλίματος των τελευταίων μηνών».
Ο Χόλμπρουκ έχει μια εμμονή στο «πρόβλημα Ντενκτάς», απόρροια της αποτυχημένης μεσολάβησής του στο Κυπριακό. «Είχα, όπως ξέρετε, ένα όνειρο, την είσοδο μιας ενιαίας, διζωνικής Κύπρου στην EE» τονίζει και προσθέτει: «Είχα πιστέψει ότι η ένταξη στην EE θα αποτελούσε το κίνητρο που θα οδηγούσε στον ιστορικό συμβιβασμό το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Δυστυχώς ο Ραούφ Ντενκτάς συνεχίζει να εμποδίζει την επίτευξη αυτού του στόχου και με τη συμπεριφορά του έχει βλάψει όχι μόνο τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων αλλά και 70 εκατομμυρίων Τούρκων. Είμαι εξαιρετικά δυσαρεστημένος από τον τρόπο που λειτούργησε ο Ντενκτάς, καθώς υπονομεύει τα συμφέροντα των ομοεθνών του με απροκάλυπτο τρόπο και για προσωπικές και μόνο φιλοδοξίες». Κατά τον Χόλμπρουκ «η μόνη ελπίδα είναι να παγιωθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την άρση των περιορισμών διακίνησης στις δύο πλευρές και να πέσει έτσι οριστικά αυτό το κακέκτυπο του Τείχους του Βερολίνου».
Ο αμερικανός «μάγος της διπλωματίας», όπως συχνά αποκαλείται, δεν διστάζει να επιρρίψει ευθύνες στην τουρκική στρατιωτική ηγεσία και το βαθύ κράτος της Αγκυρας. «Πιστεύω ότι η Αγκυρα και ειδικότερα το τουρκικό γενικό επιτελείο ενόπλων δυνάμεων θα μπορούσαν να ασκήσουν πολύ μεγαλύτερη πίεση και επιρροή στον Ντενκτάς» αναφέρει και συμπληρώνει: «Πρέπει να σας πω ότι μου θυμίζει το άλλο μεγάλο εμπόδιο, τον άλλο τραγικό πρωταγωνιστή ο οποίος εμποδίζει την προώθηση της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή, τον Αραφάτ. Και οι δύο έχουν μια μακρά παράδοση στην εκπροσώπηση των λαών τους αλλά και οι δύο έχουν χάσει τις πιο πολύτιμες, σημαντικές ευκαιρίες για την εξεύρεση λύσης».
Στο ερώτημα «Γιατί δεν προτείνετε να ακολουθήσει η Ουάσιγκτον την ίδια τακτική απέναντι στον Ντενκτάς, να τον αγνοήσει δηλαδή και να επιβάλει έναν νέο συνομιλητή όπως είναι ο Αμπού Μάζεν για τους Παλαιστινίους;» ο Χόλμπρουκ απαντά διπλωματικά: «Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά αυτή την απόφαση πρέπει να τη λάβει η κυβέρνηση Μπους, ξέρετε εγώ δεν είμαι πια στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ». Ο Χόλμπρουκ ισχυρίζεται ότι δεν έχει ακούσει τίποτε για την κλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο τις τελευταίες εβδομάδες αλλά υπογραμμίζει πως «η Αγκυρα πρέπει να καταλάβει ότι αν θέλει πραγματικά να γίνει μέλος της EE, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να ενταχθεί και η Βόρεια Κύπρος στην EE. Είναι η μόνη ελπίδα για την Τουρκία για να βοηθήσει τον εαυτό της, τη δική της υποψηφιότητα».
Η ελληνική και η κυπριακή επιφυλακτικότητα εντείνονται λόγω της θετικής πορείας των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στη Λευκωσία. Οσο η Κύπρος βρίσκεται σε ενταξιακή τροχιά κατά την ανάλυση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών τόσο τα σχέδια της Τουρκίας για τη νήσο γίνονται ανέφικτα. Ακόμη και αν η εθνικιστική τριάδα των κκ. Μπουλέντ Ετζεβίτ, Ισμαήλ Τζεμ, Σοκρού Γκιουρέλ αποφασίσει να προχωρήσει στην ένωση του βόρειου τμήματος με την Τουρκία, θα έχει να αντιμετωπίσει τόσο μεγάλα πολιτικά και νομικά προβλήματα που το εγχείρημα θα καταστεί από την αφετηρία του προβληματικό. Η Αθήνα και η Λευκωσία εκτιμούν λοιπόν ότι δεν έχουν κίνητρο να αναλάβουν τη θέση του επισπεύδοντος τις διαπραγματεύσεις. Αντίθετα, αυτή τη φορά αισθάνονται ότι έχουν την πολυτέλεια να αναμένουν τη συμμόρφωση των Τουρκοκυπρίων με τα κριτήρια που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο το οποίο επεξεργάστηκε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων

---------------------------------------------------------------------

H Ελλάδα, η μπίρα και ο Χόλμπρουκ
* Ζούμε σε αυτή τη χώρα με την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση πως όλοι ασχολούνται μαζί μας
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2005


Διαβάζοντας όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες, αρχίζει κανείς να πιστεύει ότι οι Μπους, Ράις, Μπερνς και Νίμιτς συσκέπτονται καθημερινά στον Λευκό Οίκο για να δουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα και τα Σκόπια, συναντώνται συχνά και «κάτι μας μαγειρεύουν». Φανταζόμαστε μυστικές συσκέψεις και απόρρητα σενάρια πίσω από βαριές κλειστές πόρτες.
Κάθε φορά που περνάμε μια τέτοια φάση ξεπηδάει από το παρελθόν μια μοναδική εμπειρία με τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Τον Μάιο του 1998 ο «μάγος της αμερικανικής διπλωματίας» βρισκόταν στην Κύπρο, πηγαινοερχόμενος μεταξύ προεδρικού και ψευδοπροεδρικού μεγάρου με ένα ακόμη σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. Οταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι η μεσολάβησή του θα του εξασφάλιζε μια θέση στη λίστα των πετυχημένων διπλωματών που αποδείχθηκαν losers στο Κυπριακό, ανακοίνωσε πως έδινε 48 ώρες προθεσμία στους Κληρίδη και Ντενκτάς να πουν «ναι» ή «όχι».
Επί δύο ημέρες τα σενάρια έδιναν και έπαιρναν στις ελληνικές και τουρκικές εφημερίδες: «Τελευταία ευκαιρία για την Κύπρο», «Ο Κλίντον περιμένει το τηλεφώνημα Χόλμπρουκ». H προθεσμία έληγε ένα ζεστό, υγρό κυριακάτικο απόγευμα στην Κύπρο. Ο Χόλμπρουκ βγήκε δύσθυμος από το Προεδρικό, απέφυγε τις κάμερες και μπήκε στη λιμουζίνα που τον περίμενε. Αμέσως μετά ζήτησε από έναν γνωστό του δημοσιογράφο να τον ακολουθήσει. Το κονβόι ξεκίνησε με ταχύτητα και κατέληξε στην κατοικία του αμερικανού πρεσβευτή στη Λευκωσία. Οταν μπήκαν μέσα, έβγαλε τα παπούτσια του, άνοιξε μια μπίρα, άρχισε να τρώει φιστίκια και άνοιξε την τηλεόραση. H ώρα περνούσε και ούτε ο Κλίντον ούτε η Ολμπραϊτ τηλεφωνούσαν.
«Μα δεν θα τηλεφωνήσετε στον Κλίντον;» ρώτησε με αγωνία ο γνωστός του που περίμενε με αγωνία να ζήσει από πρώτο χέρι το διπλωματικό παρασκήνιο μιας ιστορικής στιγμής. «Μα τι λες, αγαπητέ μου» ήλθε η κεραυνοβόλος απάντηση. «Ηθελα να τελειώσω με αυτές τις καταραμένες συνομιλίες γιατί έχει ένα παιχνίδι φουτμπόλ που θα δω σε λίγο. Δεν θα το έχανα με τίποτε!».
Ο έλληνας επισκέπτης, ο οποίος λίγο ενδιαφερόταν για το φουτμπόλ, έφυγε και λίγο μετά άρχισε να χτυπά συνεχώς το κινητό του. Οι ερωτήσεις ήταν αγωνιώδεις: «Τι έγινε, τι του είπε ο Κλίντον;». Απάντηση δεν δόθηκε αλλά από τότε ο εν λόγω δημοσιογράφος έχει γίνει κατά τι κυνικότερος και πολύ δύσπιστος. Οταν ακούει για deadlines, ψάχνει να δει αν κάποιος αξιωματούχος έχει προγραμματίσει οικογενειακές διακοπές. Οταν ακούει ή διαβάζει πληροφορίες για «μυστικές συναντήσεις», αναρωτιέται πόσο έξω πέφτει βασισμένος σε όσα βλέπει περιμένοντας έξω από τις κλειστές πόρτες.
Ζούμε σε αυτή τη χώρα με την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση πως όλοι ασχολούνται μαζί μας, πως η Ουάσιγκτον, ο ΟΗΕ και άλλοι ξέχασαν το Ιράκ ή την Κορέα και ασχολούνται με την ονομασία των Σκοπίων. H αλήθεια είναι πως αυτοί που ασχολούνται μετριούνται στα δάχτυλα, βαρέθηκαν να περιμένουν μια λύση και μάλλον βιάζονται να ανοίξουν... μια μπίρα για παρηγοριά, δεδομένου ότι ξέρουν ότι σαμπάνια σε τελετή υπογραφής συμφωνίας για Σκοπιανό ή Κυπριακό δεν θα γευθούH Κύπρος κακέκτυπο του Τείχους του Βερολίνου

10 Δεκ 2010

Βόμβα Μίμη Ανδρουλάκη για την κυπριακή οικονομία



Βόμβα Μίμη Ανδρουλάκη για την κυπριακή οικονομία

Ο συγγραφέας και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης
από το μικρόφωνο του ραδιοφωνικού σταθμού Flash 96
και στην
εκπομπή Ο επισκέπτης της Παρασκευής της 10/12/2010
με τις δημοσιογράφους Γιώτα Ηλιού και Κατερίνα Παναγοπούλου
αναφέρεται σε ενδεχόμενα σενάρια υπονόμευσης (προβοκάτσιας) της
οικονομίας και πολιτικής κατάστασης της Κύπρου το προσεχές διάστημα

15 Νοε 2010

Κυπριακή Δημοκρατία: 50 χρόνια επώδυνη πορεία



ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΩΔΥΝΗ ΠΟΡΕΙΑ

Παρουσίαση του βιβλίου:"ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΩΔΥΝΗ ΠΟΡΕΙΑ". Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2010.
Συνέντευξη του Επιμελητή της έκδοσης Χρυσόστομου Περικλέους στο δημοσιογράφο Πανίκο Χατζηπαναγή.
(ΡΙΚ. Εκπομπή "ΑΠΟ ΜΕΡΑ σε ΜΕΡΑ" - 8/10/2010).

25 Οκτ 2010

Η εξέλιξη της Κυπριακού Αθλητισμού 1960 - 2010



Η εξέλιξη της Κυπριακού Αθλητισμού 1960 - 2010

Το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας που αφορά τον Κυπριακό Αθλητισμό. Ο άνθρωπος που μιλά, ο Ανδρέας Χατζηβασιλείου, δεν χωρεί αμφιβολία ότι είναι ο καταλληλότερος εν ζωή αθλητικός παράγοντας του νησιού.

17 Οκτ 2010

Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010



Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010 (Μέρος 1ο)



Η εξέλιξη της Κυπριακής Οικονομίας 1960 - 2010 (Μέρος 2ο)

Μια σύντομη αναφορά στην ιστορία της κυπριακής οικονομίας από δύο πρώην Υπουργούς των κυβερνήσεων του
Σπύρου Κυπριανού, Αυξέντη Αυξεντίου και Στάθη Κιττή. Το βίντεο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου αφιερώματος (Η εξέλιξη της Κυπριακής Κοινωνίας 1960 -2010) για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Λίγα επιπρόσθετα πληροφοριακά στοιχεία για την Κυπριακή Οικονομία

Ιστορικά η Κυπριακή Οικονομια χαρακτηρίζεται από σημαντικό βαθμό ανάπτυξης, τα τελευταία 50 χρόνια υψηλότερο από όλες τις χώρες της περιοχής (εκτός από το Ισραήλ) και γενικά της ανατολικής Μεσογείου. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ενώ ήταν ένα μεγάλο πλήγμα, δεν κατάφερε να ανακόψει την ανοδική πορεία του νησιού που στηρίζεται κυρίως στις υπηρεσίες (τουρισμό, ναυτιλία, χρηματοοικονομικά).

Έτος Ελλάς Κύπρος
1997 70.5 78.3
1998 70.3 79.1
1999 70.8 80.2
2000 72.9 80.9
2001 73.2 82.8
2002 77.2 82.0
2003 80.9 79.8
2004 81.8 82.6
2005 82.0 83.3
2006 82.7 (f) 82.7 (f)
2007 83.7 (f) 82.4 (f)
2008 84.7 (f) 82.2 (f)
Σημείωση: οι συγκρίσεις με την Ελλάδα είναι προ της αναθεώρησης του ελληνικού ΑΕΠ.
Ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κύπρος αντιμετωπίζει με μετρημενη επιτυχία την πρόκληση που συνεπάγεται η συμμετοχή της στη κοινη ευρωπαϊκη αγορα.
Η οικονομία της χώρας χαρακτηρίζεται από συνθήκες μακροοικονομικής σταθερότητας, η οποία επιβεβαιώνεται συχνά και από τις αξιολογήσεις και σχόλια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και άλλων διεθνών οργανισμών.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2000-2004, ο πραγματικός ρυθμός αύξησης του Α.Εγχ.Π της Κυπριακής οικονομίας ήταν της τάξης του 3,4% που συγκρίνεται ευνοϊκά με τον μέσο όρο της αύξησης του Α.Εγχ.Π στις χώρες της ΕΕ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη αυτή καταγράφηκε σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης, χαμηλού πληθωρισμού, και σταθερού, ισχυρού νομίσματος. Επίσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Κύπρου σε μονάδες αγοραστικής δύναμης έφτασε κατά το 2004 το 82,6% του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ25.
Νομισμα
Την 1η Ιανουαρίου 2008 η χώρα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη μετα απο σειρα διαρθωτικων αλλαγων. Το εθνικό νόμισμα της χώρας είναι πλεόν το ευρώ, το οποίο αντικατέστησε την κυπριακή λίρα.

12 Οκτ 2010

Η εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας 1960 - 2010



Η εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας 1960 - 2010

Το βίντεο της ανάρτησης με θέμα την εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας κατά το διάστημα των πρώτων πενήντα χρόνων ύπαρξης του Κυπριακού Κράτους (1960 – 2010), αποτελεί μέρος της εκπομπής του ΡΙΚ «Από Μέρα σε Μέρα» της 1ης Οκτωβρίου 2010, με το δημοσιογράφο Πάρι Ποταμίτη.Μαζί με τις αναφορές για την κυπριακή οικονομία και τον κυπριακό αθλητισμό για το ίδιο χρονικό διάστημα, που θα ακολουθήσουν σύντομα, συνθέτουν ένα ακόμη αφιέρωμα του «συντυχάννουμε» στην επέτειο των 50 χρόνων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
------------------------------------
Δρ Μιχάλης Ατταλίδης
Ο Δρ Μιχάλης Ατταλίδης είναι Πρύτανης στο Intercollege της Λευκωσίας στην Κύπρο. Διετέλεσε Λέκτορας στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Leicester, αντιπρόσωπος του Εμπειρογνώμονα της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Κύπρου και Επισκέπτης Λέκτορας στο Free University του Βερολίνου. Έχει αντιπροσωπεύσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως πρέσβης σε διάφορες πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένου του Παρισιού, του Λονδίνου, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, προτού διοριστεί Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών. Έχει αντιπροσωπεύσει επίσης την Κυπριακή Κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη.
Ο Μιχάλης Ατταλίδης γεννήθηκε στο χωριό της Καρπασίας, Λεονάρισσο, και φοίτησε στο Γυμνάσιο της Κερύνειας. Έλαβε το πτυχίο του στα οικονομικά στο London School of Economics and Political Science του Λονδίνου και το διδακτορικό στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Princeton.
Στα βιβλία του περιλαμβάνονται το Cyprus: Nationalism and International Politics, και το Social Change and Urbanisation in Cyprus. Έχει δημοσιεύσει επίσης διάφορα άρθρα σχετικά με την κοινωνία και την πολιτική στην Κύπρο και την Ελλάδα.

1 Οκτ 2010

Πάτροκλος Σταύρου: Μια γλαφυρή αφήγηση του κυπριακού από έναν εξέχοντα "Μακαριακό"



Πάτροκλος Σταύρου: Μια γλαφυρή αφήγηση του κυπριακού από έναν εξέχοντα "Μακαριακό"(1).

Ο Πάτροκλος Σταύρου για δυο πράγματα είναι περισσότερο γνωστός
1. Υπήρξε για πάνω από 20 χρόνια στενός συνεργάτης του Μακαρίου.
2. Υιοθετήθηκε από
τη δεύτερη σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη Ελένη Σαμίου
Με την πρώτη του ιδιότητα διετέλεσε μόνιμος Υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας για 30 ολόκληρα χρόνια.
Με τη δεύτερη κληρονόμησε τιμητικά τα πνευματικά δικαιώματα του μεγάλου Κρητικού στοχαστή, η κοπιώδης διαχείριση των οποίων απετέλεσε έκτοτε για αυτόν έργο ζωής.
Στην παρούσα αναφορά στο πρόσωπο του θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με την πρώτη του ιδιότητα αφού το θέμα μας αφορά κατά κύριο λόγο την ιστορία του κυπριακού. Σημειώνουμε μονάχα την ιδιαίτερη φιλολογική δεινότητα του κ. Σταύρου πράγμα που τον καθιστά άριστο διαχειριστή των ζητημάτων με τα οποία έχει καταπιαστεί.

Η στενή σχέση με το Μακάριο

Ο αειθαλής Πάτροκλος (οι Κύπριοι τον αποκαλούν συχνά με τις οικειότερες ιδιωματικές προσφωνήσεις «ο Πατροκλής ή το Πατροκλούι), έζησε όλες τις νεότερες φάσεις του κυπριακού, από τον αγώνα της ΕΟΚΑ και εντεύθεν, στο πλευρό του Μακαρίου.(2)
Η στενή αυτή επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και η εμπιστοσύνη με την οποία ο τελευταίος τον περιέβαλε πρόσφερε στον Πάτροκλο Σταύρου την ευκαιρία, αλλά και το προνόμιο, να γίνει μάρτυρας πολλών σημαντικών γεγονότων της κυπριακής ιστορίας. Γνώρισε επίσης προσωπικότητες της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, όπως και αρκετούς ξένους παράγοντες που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της Κύπρου. Οι εμπειρίες του αυτές, που δεν περιορίζονταν ασφαλώς μονάχα σε γεγονότα του προσκηνίου, αλλά περισσότερο σε παρασκηνιακές ενέργειες των αυτουργών τους κατέστησαν τον Σταύρου μια αυθεντική πηγή κυπριακής ιστορίας. Δεν θάτανε λοιπόν υπερβολή αν λέγαμε πως κάθε συνομιλία μαζί του, σχετική με την πολιτική του δράση, δημιουργεί ένα προφορικό ιστορικό ντοκουμέντο.
Αυτό πιστεύουμε ότι αποτελεί και η αφήγηση της παρούσας ανάρτησης. Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο χρωματίζει τα γεγονότα που αφηγείται, πράγμα που εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος που έστω και για πρώτη φορά τον ακούει . Για τον Σταύρου ο πρωταγωνιστής των γεγονότων είναι αποκλειστικά ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ! Η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου είναι γι αυτόν κυρίαρχη και καθοριστική. Δεν υπάρχει περιθώριο άσκησης κριτικής, ή αμφισβήτησης, των πράξεων ή παραλείψεων του «μεγάλου ηγέτη»! Είναι εξάλλου γνωστό, σε όσους ασχολούμαστε με το κυπριακό, ότι ο εν λόγω πολιτικός αξιωματούχος και στο παρελθόν, όχι λίγες φορές, απέδειξε (με αρθρογραφία, τηλεοπτικές συνεντεύξεις και αφηγήσεις) πως για τον ίδιο αποτελεί έργο ζωής η υπεράσπιση της πολιτικής του Κύπριου ΕΘΝΑΡΧΗ, όπως και το μπλέξιμο άπειρων εγκωμίων για τις ιδέες και τους αγώνες του!

Τα χαρακτηριστικά της αφήγησης

Στο βίντεο της σημερινής ανάρτησης ο Π. Σταύρου, αναφέρεται στους κυριότερους σταθμούς του κυπριακού αγώνα ή καλύτερα του αγώνα του επικεφαλής της Κυπριακής Εθναρχίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄ στις δεκαετίες σαράντα, ως και εξήντα, από το τέλος δηλαδή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αφήγηση περιλαμβάνει αναφορές σε κομβικά γεγονότα, όπως η εγγραφή του κυπριακού στον ΟΗΕ (1954), η τριμερής διάσκεψη του Λονδίνου (1955), το Σεπτεμβριανό πογκρόμ των Ρωμιών της Πόλης (1955), το σχέδιο Μακμίλαν (1958), η στροφή του Μακαρίου προς τη λύση της Ανεξαρτησίας (συνέντευξη στη Μπάρμπαρα Κάσλ,1958), οι συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου (1959).
Ο Σταύρου στην γλαφυρή του αναφορά σχολιάζει με καυστικό τρόπο ότι του προκαλεί θυμό και απογοήτευση. Είτε πρόκειται για την γενικότερη ιμπεριαλιστική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, την υποτακτική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους ξένους, τις κρυφές ή φανερές διαμάχες του Μακάριου με τους Έλληνες πολιτικούς, την σταδιακή κατάρρευση του αιτήματος για αυτοδιάθεση.
Ο αφηγητής έχει το χάρισμα της άμεσης εξωτερίκευσης των συναισθηματικών του αντιδράσεων, ως προς τα γεγονότα που περιγράφει. Με τον τρόπο αυτό, εκτός του ότι κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή του, τον μπάζει ταυτόχρονα χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνει σε μια φιλική ατμόσφαιρα που προσδίδει στα λεγόμενα του χαρακτηριστικά πολιτικού κουτσομπολιού. Τέτοιες απολαυστικές στιγμές είναι για παράδειγμα η προσωπική επίθεση που εξαπολύει κατά του μακαρίτη υπουργού εξωτερικών (και μετέπειτα αποστάτη πρωθυπουργού) της Ελλάδας, Στέφανου Στεφανόπουλου, συνοδευόμενη από οξύ υβρεολόγιο και επιδεικτικές χειρονομίες! Η έντονη ειρωνική διάθεση που επιδεικνύει κατά του Βρετανού πρωθυπουργού Μακμίλαν με αναφορές στο προσωπικό του ημερολόγιο. Τα φαρμακερά σχόλια που απευθύνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την όλη στάση και συμπεριφορά του απέναντι στο κυπριακό και το Μακάριο. Η περιφρονητική αντιμετώπιση της Φρειδερίκης. Οι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μας αποκαλύπτει ως προς τον περίεργο ρόλο του Μποδοσάκη στο κυπριακό.
Ιδιαίτερο επίσης ενδιαφέρον προκαλούν και οι συναισθηματικές του εκρήξεις μπροστά στο φακό στην προσπάθεια του να αποδώσει την αιώνια και ανιδιοτελή αγάπη των Κυπρίων προς τη «μητέρα» Ελλάδα, ή την ακλόνητη πίστη του Μακαρίου προς το ιδανικό της ΕΝΩΣΗΣ, παρά την ασταμάτητη συκοφαντική πολεμική των αντιπάλων του.

Ένας ισχυρισμός κι ένα συμπέρασμα…

Η επιλογή ενός αυθεντικού Μακαριακού πολιτικού αξιωματούχου να αφηγηθεί κάποιες σημαντικές πτυχές της ιστορίας που αφορούν κυρίως το παρασκήνιο της ίδρυσης του κυπριακού κράτους και της απογοητευτικής του συνέχειας… μας οδηγεί ασυναίσθητα στους πιο κάτω συνειρμούς. Η μοίρα αυτού του τόπου για χρονικό διάστημα μισού ακριβώς αιώνα ακολουθεί μια προκαθορισμένη κατηφορική πορεία (3). Η πορεία αυτή, που οδηγεί σταθερά στη ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ , είμαστε δυστυχώς σήμερα πεπεισμένοι ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Θάταν σχεδόν αδύνατο μια τέτοια αφήγηση που εξακοντίζει πλήρως τον δικοινοτικό χαρακτήρα του νησιού, και που εξακολουθεί ασυναίσθητα να είναι κυρίαρχη στα μυαλά της πλειοψηφίας, θα μπορούσε να οδηγήσει το Κυπριακό σκάφος σ΄ένα άλλο προορισμό. Η επιλογή και επίτευξη μιας ριζοσπαστικής λύσης, (όπως θα ορίζαμε για τα σημερινά δεδομένα του κυπριακού τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) όσο κι αν αποτελεί τον επίσημα διακηρυγμένο στόχο των διεξαγόμενων συνομιλιών, φαντάζει σήμερα ένα άπιαστο όνειρο.
Η ανάδειξη του άλλου αυθεντικού Μακαριακού πολιτικού (μακαρίτη πια) Τάσσου Παπαδόπουλου στο ύπατο αξίωμα της Κύπρου, μόλις πριν επτά χρόνια, με τις ψήφους και τις ευλογίες του Μακαριακού κόμματος ΑΚΕΛ που σήμερα κυβερνά, επιβεβαιώνουν δυστυχώς τους πιο πάνω απαισιόδοξους ισχυρισμούς και συμπεράσματα!
Μακάρι οι πολιτικές εξελίξεις των επόμενων μηνών να μας διαψεύσουν!
-----------------------------------------------------------
(1) Ο όρος Μακαριακός, που θα πει οπαδός του Μακαρίου, κυριάρχησε την περίοδο από την ίδρυση του κυπριακού κράτους (1960) μέχρι και την τουρκική εισβολή (1974). Ως γνωστόν ο πρώτος πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπήρξε η απόλυτα κυρίαρχη πολιτική μορφή στα πρώτα χρόνια της κυπριακής ανεξαρτησίας («Ο εις και μόνος»!). Αντίπαλο δέος στην ηγετική αυτή κυριαρχία υπήρξε ο στρατιωτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Οι οπαδοί του τελευταίου (αριθμητικά πολύ λιγότεροι) αποκαλούντο Γριβικοί.
Μια δεύτερη ιδεολογική χρήση του όρου διαμορφώνεται σταδιακά τα τελευταία χρόνια, μετά δηλαδή από ένα μεγάλο διάστημα ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτή εξελίχθηκε από το 1963 και εντεύθεν, ως αμιγές ελληνοκυπριακό κράτος. Ο επικεφαλής του κράτους αυτού πρόεδρος ΜΑΚΑΡΙΟΣ σε συμμαχία με την άρχουσα τάξη του νησιού, από την πρώτη στιγμή της ανακήρυξης, άρχισε δειλά δειλά να παίρνει αποστάσεις από την Ελλάδα. Παρουσιάζοντας ολοένα και περισσότερο τάσεις αυτονόμησης του υπό διαμόρφωση καθεστώτος του γρήγορα αντιλήφθηκε τη δύναμη και τις προοπτικές που του ανοίγονταν με την αποκλειστική νομή της εξουσίας πράγμα που πίστευε ότι εύκολά θα μπορούσε να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο του. Η απόπειρα του νεοσύστατου μακαριακού καθεστώτος για μονομερή αναθεώρηση του συντάγματος υπήρξε το πρώτο και καθοριστικό ιδεολογικό χτύπημα απέναντι στον ελληνικό αλυτρωτικό εθνικισμό που μέχρι τότε επικρατούσε, ενώ παράλληλα η βίαιη αποχώρηση των τ/κ από την εξουσία θα το «απαλλάξει» πρακτικά από τους δυσάρεστους συνεταιριστικούς όρους των συμφωνιών της Ζυρίχης. Ταυτόχρονα, στο διεθνές πεδίο θα του προσφερθεί, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ένα έτοιμο και αναγνωρισμένο ελληνοκυπριακό κράτος. Η νέα ιδεολογία που σιγά σιγά θα αρχίσει να διαμορφώνεται θάναι αυτή του "Ελληνοκυπριακού Εθνικισμού" που θα ταυτίζεται με τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του. Έτσι ενώ πολιτικά η μακαριακή παράταξη θα εκφραστεί με το σύνθημα του «εφικτού» στις "εκλογές" του 1968, αφού έχουν προηγηθεί οι απόπειρες του Γεωργίου Παπανδρέου για εφαρμογή της «διπλής Ένωσης» μέσω του «σχεδίου Άτσενσον», ιδεολογικά θα εκφράζεται με τον καινοφανή ελληνοκυπριακό εθνικισμό που δεν θα έχει καμιά σχέση πια με αλυτρωτισμό που θα παραπέμπει στην ΕΝΩΣΗ, αλλά με την εδραίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ένα δεύτερο ελληνικό ανεξάρτητο κράτος μέλος του κινήματος των αδεσμεύτων!
Για να ολοκληρώσουμε την περιγραφή μας στο θέμα αυτό, θα προσθέταμε ότι η σημερινή αυθεντική μορφή του "Μακαριασμού" εκφράζεται από τους οπαδούς του ΔΗ.ΚΟ. που ίδρυσε, μετά το θάνατο του Μακαρίου ο διάδοχος του Σπύρος Κυπριανού.
(2) Οφείλουμε να προσθέσουμε ότι ο κ. Σταύρου στα φοιτητικά του χρόνια (την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ) συνέβαλε όσο κανείς άλλος Κύπριος νέος στη δημιουργία των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού της Αθήνας για το Κυπριακό.
(3)Σήμερα 1η Οκτώβρη 2010 συμπληρώνονται 50 ακριβώς χρόνια από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για την ακρίβεια η ανακήρυξη του ανεξάρτητου Κυπριακού κράτους έγινε στις 16 Αυγούστου 1960. Επίσης αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς και ως προς τη συνταγματική μορφή του υπό ίδρυση κράτους, η κυπριακή Δημοκρατία από το Δεκέμβριο του 1963 και εντεύθεν δεν μοιάζει καθόλου με το συνεταιρικό δικοινοτικό κράτος του 1960, αλλά με ένα ομοιογενές Ελληνικό Δεύτερο κράτος.

18 Σεπ 2010

Γιάννος Κρανιδιώτης : τρεις αναφορές του στην κυπριακή ιστορία



Γιάννος Κρανιδιώτης : τρεις αναφορές του στην Κυπριακή ιστορία

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης λίγους μήνες πριν τον άδικο χαμό του, στις 14 Σεπτεμβρίου 1999, κατείχε ήδη τη θέση του αναπληρωτή Υπ.Εξ. της Ελλάδας (με Υπ.Εξ. το σημερινό Πρωθυπουργό), στην κυβέρνηση Σημίτη.
Το πολιτικό του άστρο είχε πια ανατείλει για τα καλά στην πολιτική αρένα της Ελλάδας, αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, του εμπιστεύονταν λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά, το κυπριακό και τις σχέσεις με την Ε.Ε., σε μια κρίσιμη συγκυρία της εξωτερικής πολιτικής. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα θα κάνει τη μεγάλη στροφή ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με την υιοθέτηση της πολιτικής του Ελσίνκι. Θυμίζουμε ότι ο βασικός άξονας της διπλωματικής αυτής αλλαγής ήταν η πλήρης διαφοροποίηση της ελληνικής στάσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή πορεία που χάραξε τότε (1999), η Τουρκία. Μια νέα στρατηγική με πολύ συγκεκριμένους βέβαια όρους, κορυφαίος των οποίων υπήρξε το αίτημα για απρόσκοπτη ένταξη της διαιρεμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Κρανιδιώτης (όπως το επισημαίνει εμφαντικά στην τρίτη αναφορά του στο βίντεο της παρούσας ανάρτησης), υπηρέτησε με συνέπεια, αλλά και πάθος αυτή την πολιτική. Σε κάποιο μάλιστα βαθμό υπήρξε και ένας από τους αρχιτέκτονες της. Έχοντας επάξια κατακτήσει τη φήμη του οραματιστή πολιτικού, λόγω και της καταγωγής του, κατόρθωσε, σε πολύ μικρό σχετικά διάστημα, να ανατρέψει παγιωμένες αντιλήψεις χρόνων, πετυχαίνοντας σταδιακά να πείσει για την ορθότητα, την αποτελεσματικότητα, αλλά και για την αναγκαιότητα της ρηξικέλευθης πολιτικής του. Περιττεύει νομίζω να θυμίσουμε την αρνητική υποδοχή που έτυχε η νέα αυτή πολιτική πρόταση από τα κόμματα σε Κύπρο και Ελλάδα.* Ο ίδιος ο Κρανιδιώτης αναφερόμενος (με πολύ ομολογουμένως τακτ) στους χαρακτηρισμούς που του προσήψαν (αιθεροβάμων, εξωπραγματικός, ρομαντικός),** σκιαγραφεί απλώς το νοσηρό πολιτικό κλίμα που υπήρχε τα χρόνια εκείνα τόσο ως προς το εσωτερικό μέτωπο των δύο χωρών,όσο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό.
Αν κάποιος λοιπόν επιχειρούσε σήμερα να επαναφέρει στη μνήμη μας (προσδιορίζοντας με λίγες λέξεις) κάποια από τα κομβικά σημεία που το συνέθεταν, εύκολα θα επέλεγε τα ακόλουθα δυστυχή, για την πατρίδα, γεγονότα:
1. Την αδικαιολόγητη απόρριψη των «Ιδεών Γκάλι» (1992).
2. Την πομπώδη εξαγγελία και αποτυχημένη υλοποίηση του δόγματος του «Ενιαίου Αμυντικού Χώρου» (1993).
3. Την για αρκετό διάστημα επικράτηση των άτοπων και εξωπραγματικών συνθημάτων περί «Πανεθνικής διάσκεψης στην Αθήνα» και «καθόδου ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο» (1992-93).
4. Τον εξευτελισμό που υπέστη το ελληνικό κράτος με τους χειρισμούς της κρίσης των Ιμίων (1996).
5. Την παραπλάνηση του ελληνικού λαού στο ζήτημα της οικονομίας με σκοπό την ένταξη με κάθε τρόπο στην ΟΝΕ. (Ο εμπαιγμός αυτός φυσικά συνεχίζεται με ιδιαίτερα τραυματικό τρόπο στις μέρες μας).
6. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου (1999).
7. Τη διεθνή γελοιοποίηση για μια ακόμη φορά της Ελλάδας με την περιπετειώδη σύλληψη Οτσαλάν την ώρα που εγκατέλειπε την ελληνική πρεσβεία της Κένυας. (1999). (Το γεγονός προκάλεσε την αποπομπή 3 Υπουργών της κυβέρνησης Σημίτη).
8. Την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα (1997).(Ένα ακόμη μεγάλο φαγοπότι στις πλάτες του ελληνικού λαού).
9. Την αγορά αντιαεροπορικών ρωσικών πυραύλων (S300) και την παταγώδη αποτυχία εγκατάστασης τους μαζί με την πολιτική εκμετάλλευση του όλου ζητήματος (1993-98). (Η προεκλογική περίοδος των προεδρικών εκλογών του 1998 στην Κύπρο, περιεστράφη κατά κύριο λόγω στο ζήτημα της έλευσης και εγκατάστασης των πυραύλων. Ήταν τότε που όλοι φόρεσαν φουστανέλλα!!).
Όλα αυτά, όπως και πολλά άλλα παρόμοια, είχε να αντιμετωπίσει ο Γιάννος Κρανιδιώτης από τις υπεύθυνες θέσεις του Υφ.Εξ. (1994,1997), του Ευρωβουλευτή (1995) και του αναπληρωτή Υπ.Εξ. (Φεβρουάριος 2009).
Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθούμε πόσο θάρρος, κουράγιο και επιμονή είναι αναγκαίο να διαθέτει κανείς για να μπορέσει να αντεπεξέλθει όλες αυτές τις «εθνικές ιδιορρυθμίες», όλον αυτόν το συσσωρευμένο «εθνικό» παραλογισμό.
Ο Γιάννος μας απέδειξε, λίγο πριν το μοιραίο τέλος του, ότι «είχε τα κότσια» όχι μόνο να τον αντιμετωπίσει αλώβητος, αλλά, πέντε μόλις χρόνια αργότερα, να πάρει σάρκα και οστά, το ασύλληπτο τότε, όραμα του!

----------------------------------
Παραπομπές
* Αυτοί που περισσότερο αντιτάχθηκαν στην πολιτική που ακολουθούσε ο Κρανιδιώτης είναι αυτοί που από τότε μέχρι και σήμερα, παραπλανώντας το λαό, διεκδικούν την πολιτική υστεροφημία και κληρονομιά του.
** Η νέα γραμμή που η κυβέρνηση Σημίτη χάραξε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο κυπριακό και που ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ο Χρίστος Ροζάκης κ.α. κλήθηκαν ως οι κατεξοχήν αρμόδιοι να υλοποιήσουν, στηριζόταν κατά κύριο λόγο σε δυο βασικές διαπιστώσεις και παραδοχές: α. Η συνεχής αντιπαράθεση με την Τουρκία δεν δημιουργούσε προϋποθέσεις για λύσεις, β. Ορισμένοι από του Ευρωπαίους Εταίρους χρησιμοποιούσαν ως άλλοθι τις ελληνικές αντιρρήσεις στις ευρωτουρκικές σχέσεις με αποτέλεσμα να χρεώνεται η Αθήνα όλη την ακινησία ή και τις εντάσεις. Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς της Κύπρου ενώ διαπίστωναν την εξώφθαλμη αυτή πραγματικότητα, αντιδρούσαν με σφοδρότητα απέναντι σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Τα κόμματα ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ ήταν αυτά που έφεραν τις περισσότερες αντιρρήσεις. Ο Κρανιδιώτης με πίκρα εξομολογείτο σε Κύπριους της Αθήνας(στο περιθώριο των συνεδρίων της ΟΚΟΕ ) για την εχθρική και απαράδεκτα μειωτική συμπεριφορά που επέδειξαν απέναντι του σημαίνοντες Κύπριοι πολιτικοί όταν με την υπουργοποίηση του στην Ελλάδα, διέβλεπαν στο πρόσωπο του τον μελλοντικό ανταγωνιστή τους για το προεδρικό αξίωμα.
Η υποκρισία όσων τον καπηλεύονται πολιτικά δεν έχει όρια. Ενώ η πολιτική που οι ίδιοι ακολουθούν στο Κυπριακό δεν έχει παρά ελάχιστη απήχηση στον κυπριακό λαό κατορθώνουν να επιβάλλουν την πολιτική τους κάθε φορά που ανοίγεται ευκαιρία για λύση, ποντάροντας στα εθνικιστικά αντανακλαστικά του με τα οποία τον παραπλανούν και τον φοβίζουν! Διαρρηγνύουν μάλιστα τα ιμάτια τους για την αποκλειστικότητα στη διεκδίκηση της πολιτικής του κληρονομιάς χωρίς να έχουν ποτέ συνταχθεί με την πολιτική που αυτός ακολουθούσε. Λένε για παράδειγμα με περηφάνια ότι ο Κρανιδιώτης υπήρξε ο πολιτικός που χάριν σ΄αυτόν η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. Ως εδώ πολύ καλά! Ξεχνούν ωστόσο ότι η συμφωνία της ένταξης προέβλεπε την ταυτόχρονη λύση του κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ώστε το ευρωπαϊκό κεκτημένο να ισχύσει για όλο το νησί μια και η Κύπρος εντάχθηκε ως σύνολο. Ο Κρανιδιώτης ως ο κατεξοχήν αρχιτέκτονας της ένταξης μέχρι και τη μέρα του θανάτου του, ήταν ο πρώτος που ήξερε καλύτερα από τον καθένα τους όρους και τις επιφυλάξεις των εταίρων σχετικά με την ένταξη,όπως τουλάχιστον την απαιτούσαμε, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Οι κυβερνήσεις Κληρίδη και Σημίτη (αλλά και Τάσσου Παπαδόπουλου και Κώστα Καραμανλή) που υλοποίησαν τον μεγάλο αυτό στόχο δεσμεύτηκαν με εγγύηση την αξιοπιστία που μέχρι τότε διέθεταν,για το ταυτόχρονο λύσης και ένταξης. Δυστυχώς όχι μόνο αξιόπιστοι δεν φανήκαμε στο τέλος με όσα ακολούθησαν στο κυπριακό αλλά μας κακοφάνηκε κιόλας γιατί κάποιοι από τους αξιωματούχους της Ε.Ε. τόλμησαν να μας το επισημάνουν.


-----------------------------------
Δες επίσης επιπλέον στοιχεία για το ίδιο θέμα μέσω των παρακάτω συνδέσμων

Βιογραφικό σημείωμα
Κείμενα του Γιάννου Κρανιδιώτη
Το 11ο ετήσιο μνημόσυνο των Γιάννου και Νικόλα Κρανιδιώτη (ρεπορτάζ του ΡΙΚ)

11 Σεπ 2010

Δείπνο στο Κελλακι



Δείπνο στο Κελλάκι
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, το ζήτημα μιας παρόμοιας συνάντησης έβρισκε μπροστά του εμπόδια, δυσκολίες, πολιτικές αναταράξεις.
Σήμερα αποτελεί μια υπόθεση ρουτίνας. Ένα φιλικό τραπέζωμα από τον ένα στον άλλο, τη μια στη Λευκωσία, ….. την άλλη στο Κελλάκι! Μόνο αν λειτουργήσει η ανθρώπινη χημεία τα δυο «children of the same land»* μπορούν να τα βρουν καλύτερα και στο τραπέζι των συνομιλιών. Κι αυτό, έστω κι αν πρόκειται για τον αδιάλλαχτο ελληνοφάγο Έρογλου και όχι για το σύντροφο ομοϊδεάτη Ταλάτ. Κανείς δεν νοιάζεται ιδιαίτερα γι αυτό. Πού οι χλευασμοί και οι ειρωνείες του παρελθόντος; «Ακόμα ηχεί στα αυτιά η περήφανη τσιριχτή φωνή του Ε/Κ εθνοπατέρα** να επαναλαμβάνει σαν χαλασμένος δίσκος γραμμοφώνου: «Σούβλα στο Κελλάκι…», «σούβλα στο Κελλάκι…». Ήταν για εκείνον, ακόμη και ένα απλό δείπνο, μια νέα υποχώρηση από τις κόκκινες γραμμές μας, όταν ανέτειλαν για την πατρίδα οι γαλάζιες μέρες της διαχείρισης του ΟΧΙ!
Όλα καλά! Η νύχτα είναι υπέροχη, λίγο η ζέστη του Αυγούστου μοιάζει να ενοχλεί. Δεν είμαστε δα και στο Τρόοδος. Ακόμη και για τους λίγους δημοσιογράφους που είναι αναγκασμένοι να καταγράψουν το γεγονός, παρά το καλό φαγητό, όσο η ώρα περνάει, καταντάει πληκτική. Καμιά είδηση δεν πρόκειται να προκύψει! Ο προεδρικός σύμβουλος Γιώργος, παρά την προχωρημένη ηλικία του περιμένει και παραμένει ξάγρυπνος. Ο Πρόεδρος δε λέει να τελειώσει, είναι κι αυτή η μετάφραση που πρέπει κάθε φορά να γίνεται από τα ιδιόμορφα αγγλικά του στα τουρκοκυπριακά του κατοχικού ηγέτη… χρειάζεται ίσως ένας καλύτερος μεταφραστής. Όπως αυτόν που απασχολούν στις συνομιλίες…Όταν επιτέλους φτάσει η ώρα να δοθεί στον εκλεκτό καλεσμένο και τη σύζυγο του το «κανίσσι» από το ανθηρό προεδρικό περβόλι (παρόμοιο με αυτό που δόθηκε στον Καραμανλή και την Ντόρα) θα τον αγγαρέψουν ξανά να συνοδεύσει την αυτοκινητοπομπή πίσω στα κατεχόμενα. Τότε θα μπορέσει να πάει για ύπνο. Ευτυχώς που δε βαρυστομάχιασε. Στο γεύμα κυριάρχησε το ψάρι. Η σούβλα φαίνεται να πέρασε στην κατηγορία των χωρκατοφαγητών!

Σχετικά με το video

Το βίντεο δε δέχτηκε καμία επέμβαση πλην της προσθήκης των τίτλων έναρξης. Δυνατά του σημεία (highlights), τα αγγλικά του Προέδρου Χριστόφια (όλα τα λεφτά), ίσως και το σαλονάκι από παμπού στον κήπο.
Αδύνατα σημεία:
α. Το σπικάζ με τη γνωστή αντιπαθητική εκφορά των εργαζομένων του κρατικού μας ιδρύματος.
β. Η συμπαθέστατη φάτσα του Ντάουνερ. (Κάνει τον Χριστόφια να κατεβάζει πιο πολύ φαί!!).

----------------------------------------
* Φράση του Κυπρίου προέδρου που πάει να πει «κοπελλούδκια που το ίδιο χωρκό»
**Ο συγκεκριμένος πολιτικός βρίσκεται σήμερα εκτός μάχης

27 Μαΐ 2010

Παρουσίαση βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη στην Αθήνα

ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (ΜΕΡΟΣ 1ο Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)




ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ο Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ)



ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ: «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»

Η περίοδος 1967-1970 είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες της νεότερης κυπριακής ιστορίας. Κύριοι σταθμοί της περιόδου ήταν η κρίση στο τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου, τον Νοέμβριο του 1967, που είχε ως συνέπεια την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο.Η συνεργασία του υπουργού Εσωτερικών της Κύπρου Πολύκαρπου Γιωρκάτζη με τον Αλέκο Παναγούλη στην απόπειρα του τελευταίου να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο και η παραίτηση του πρώτου από το αξίωμά του. Η σύγκρουση του Γιωρκάτζη με τον Μακάριο και η συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Κύπρου, σε συνεργασία με Έλληνες αξιωματικούς. Και τέλος η δολοφονία του Γιωρκάτζη από τους ίδιους τους συνεργάτες του. Αυτές οι δύο απόπειρες και η μια δολοφονία συνθέτουν όλο το σκηνικό της υπό επισκόπηση περιόδου.
Το βιβλίο ρίχνει άπλετο φως στο παρασκήνιο των μεγάλων αυτών γεγονότων. Στηριγμένο σε έγγραφα που δημοσιεύονται για πρώτη φορά, περπατά τους αναγνώστες στις διαδρομές μιας πρωτοφανούς στη σύλληψη και την εκτέλεση συνωμοσίας, στο επίκεντρο της οποίας ήταν οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο της εξουσίας στο εσωτερικό της ελληνικής χούντας με πρόσχημα τον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση της Κύπρου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

-----------------------------------------------------------

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ PUBLIC ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010


Ο Κύπριος αγωνιστής δημοσιογράφος και ιστοριογράφος Μακάριος Δρουσιώτης αποτελεί καιρό τώρα στόχο των απανταχού εθνικιστών τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας. Όσοι διαβάζουν τα άρθρα και τα βιβλία του εύκολα αντιλαμβάνονται το γιατί. Ο αποκαλυπτικός του λόγος αποτελεί μοναδικό παράδειγμα σοβαρής ερευνητικής δουλειάς με στόχο την Ιστορική Αλήθεια. Ένα σκοπό που ο συγγραφέας κατάφερε να υπηρετήσει με συνέπεια σ’ όλες τις κρίσιμες ώρες που πέρασε η Κύπρος, είτε πρόκειται για την περίοδο της πρώτης ΕΟΚΑ, ( «ΕΟΚΑ η σκοτεινή όψη») είτε για τη διακοινοτική διαμάχη του 1963-64 («Η πρώτη διχοτόμηση»), είτε για τα αλήστου μνήμης γεγονότα της πρώτης δεκαετίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ( «Η εισβολή της Χούντας στην Κύπρο», «ΕΟΚΑ Β΄ & CIA», «Δύο απόπειρες και μια δολοφονία» κ. ά.).
Σημαντικός επίσης υπήρξε ο δημοσιογραφικός του αγώνας κατά την περίοδο του Δημοψηφίσματος (2004) στα πλαίσια της γνωστής «περιρρέουσας» του Τάσσου Παπαδόπουλου, και των παλινωδιών της κυπριακής αριστεράς. Δεχόμενος κάθε είδους πυρά που εκτόξευε ανεξέλεγκτα επί δικαίων και αδίκων η εθνικιστική υστερία των ημερών, τότε που «κανένας δεν άκουε κανένα» (λόγια του Χριστόφια στο ντοκιμαντέρ το «Δηλητήριο» ), ο Δρουσιώτης παρέμενε το σταθερό σημείο αναφοράς των δυνάμεων της «επανένωσης».
Η ίδια αγωνιστική προσφορά πιστοποιείται έκτοτε καθημερινά με την αποκαλυπτική, τις πλείστες φορές, αρθρογραφία του στην κυπριακή εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ» καθώς και στην Αθηναϊκή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ». Μέσω της τελευταίας μάλιστα εκπλήσσει συχνά τους Έλληνες αναγνώστες του σχετικά με τα τεκταινόμενα, από μια άλλη μη συνηθισμένη σ’ αυτούς σκοπιά, στο κυπριακό.
Τις μέρες αυτές ο Δρουσιώτης βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο της κυπριακής δημοσιότητας μετά την επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων καταγγελία του για τη λασπολογία και τις τρομοκρατικές απειλές που δέχτηκε κατά της ζωής του, μέσω του διαδικτύου (Blog Christofias Watch). Προκαλεί κυριολεκτικά μελαγχολία αν όχι οργή ο τρόπος αντίδρασης των κυπριακών ΜΜΕ, των πολιτικών κομμάτων, της ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ , αλλά και ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας με την έντονη φοβία και εσωστρέφεια της. Τα αντανακλαστικά που επέδειξαν απέναντι σ’ ένα συμπολίτη τους που βλέπει να κινδυνεύει ακόμη και η ζωή του υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του να εκφράζεται ελεύθερα, έστω και αν γίνεται δυσάρεστος, όχι απλώς δεν τους τιμά αλλά αντίθετα τους εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Μια παρόμοια περίπτωση ενοχλητικής για την αλήθεια της δημοσιογραφική έρευνα είναι και οι θέσεις που προβάλει ο Δρουσιώτης στο ζήτημα των σχέσεων Γιωρκάτζη – Παναγούλη, όπως αυτές αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ που παρουσιάζεται στο βίντεο της παρούσας ανάρτησης. Την φορά αυτή τα βέλη της αρνητικής κριτικής προέρχονται από την Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους συναγωνιστές και φίλους του Αλέκου Παναγούλη κατά την απόπειρα της Τυραννοκτονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Θεωρώντας τις τεκμηριωμένες αποκαλύψεις του συγγραφέα ως μια ενέργεια σπίλωσης της αντιστασιακής δράσης του ήρωα, στρέφονται με απροκάλυπτο μένος κατά του βιβλίου ζητώντας ετσιθελικά από το συγγραφέα του να «πάρει πίσω» τα όσα γράφει !! Σημείο κι αυτό των καιρών μας!
Το βίντεο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει την παρουσίαση του βιβλίου* από τους Τάκη Χατζηδημητρίου (πρόεδρο της επιτροπής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα) και την καθηγήτρια ιστορικό Σία Αναγνωστοπούλου. Το δεύτερο μέρος μας προβάλει το διάλογο που ακολούθησε της παρουσίασης, που δυστυχώς κατέληξε σε μια έντονη ανταλλαγή διαξιφισμών μεταξύ των «υπερασπιστών» της μνήμης του Παναγούλη (Λ. Βερυβάκης, Ν. Νικολαϊδης, Άρης Πάνου, Στ. Παναγούλης) και του συγγραφέα.

---------------------------------------------------------
*Η παρουσίαση έλαβε χώρα στους χώρους του βιβλιοπωλείου Public στο Σύνταγμα, στις 4 Φεβρουαρίου 2010. Αρχική ημερομηνία για την παρουσίαση ορίστηκε η 7η Δεκεμβρίου 2009. Η αναβολή της οφείλετο στον αποκλεισμό της περιοχής της Πλατείας Συντάγματος από αστυνομικές δυνάμεις, λόγω των διαδηλώσεων για την πρώτη επέτειο της δολοφονίας (6/12/2008) του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στην αναβληθείσα αυτή παρουσίαση το πάνελ των εισηγητών το αποτελούσαν ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Χρήστος Ροζάκης πρώτος αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού δικαστηρίου δικαιωμάτων του ανθρώπου και η δημοσιογράφος Μαρία Χούκλη. Η τελευταία προοριζόταν και για το συντονισμό της εκδήλωσης της 4ης Φεβρουαρίου αλλά για λόγους υγείας αντικαταστάθηκε την τελευταία στιγμή από το συνάδελφο της Ριχάρδο Σωμερίτη. Την εκδήλωση μεταξύ των άλλων παρακολούθησε και ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Τζανετάκος ο οποίος λίγο αργότερα, στον ίδιο χώρο, πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Μακάριο Δρουσιώτη την οποία πρόβαλε το κρατικό κανάλι (ΕΤ1), στα πλαίσια της εκπομπής «ΕΞΙΣΤΟΡΕΙΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΕΙΝ».

--------------------------------------------------

Για όσους ενδιαφέρονται να κατατοπιστούν καλύτερα για το συγγραφέα, το βιβλίο και τη διαμάχη που αυτό προκάλεσε μπορούν να ανατρέξουν στις πιο κάτω επιλογές άρθρων που παραθέτουμε.

1. Τα ρεπορτάζ για την εκδήλωση

2. Παρουσίαση και κριτική του βιβλίου από τον κυπριακό και αθηναϊκό τύπο

3. Λασπολογία και συκοφαντικές επιθέσεις κατά του Μακάριου Δρουσιώτη

4. Οι «υπερασπιστές» του Αλέκου Παναγούλη

5. Αναφορές για τη δράση του Παναγούλη στην Κύπρο και άλλα συναφή…

---------------------------------------------------------

Δείτε επίσης από το site του συγγραφέα τους πιο κάτω συνδέσμους που αφορούν αποκλειστικά το βιβλίο

Είπαν ή έγραψαν

Το ίδρυμα Πολύκαρπος Γιωρκάτζιης, ο Μακάριος Δρουσιώτης και ο Φασισμός

Ας το χωνέψουν, επιτέλους

Κριτικές

Δυο Μακάριοι και μια χιλιάδα φυγόστρατοι

Δύο απόπειρες, μία δολοφονία και οι αλήθειες των άλλων

Στον πόλεμο δεν υπάρχει φιλανθρωπία

Ένα συγκλονιστικό αφήγημα

Δύο Μακάριοι και μια Χούντα

Παρακράτος χωρίς κράτος

Κόλαφος στις χοντρές παρειές των ψευδολογιών

Ντοκουμέντα για το δολοφόνο του Γιωρκάτζη

28 Φεβ 2010

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσφωνεί στην ΕΚΕ



Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσφωνεί εκδήλωση της ΕΚΕ
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσφωνεί εκδήλωση με της ΕΚΕ με κεντρικό ομιλητή τον Πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ. Νίκο Αναστασιάδη. Η εκδήλωση
πραγματοποιήθηκε ( Κυπριακή Εστία 8 Φεβρουαρίου 2010), στα πλαίσια ενημερωτικών συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών της Κύπρου με τα μέλη της Κυπριακής παροικίας της Αθήνας με θέμα τις τρέχουσες εξελίξεις στο Κυπριακό και την προοπτική λύσης.

Λίγα λόγια για την πολιτική διαδρομή του Κ. Μητσοτάκη και την ανάμειξη του στο Κυπριακό.

Ο βετεράνος Έλληνας πολιτικός,(γεν.1918) πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, διατρέχει μια μακροχρόνια πολιτική διαδρομή, από το 1946 μέχρι και σήμερα. Κατάγεται από οικογένεια Κρητών με μακρά πολιτική παράδοση.Ο παππούς του Κωστής Μητσοτάκης
(1845-1898), επ' αδελφή γαμβρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε ιδρυτής του "Κόμματος των Ξυπόλητων", το οποίο αργότερα παρέλαβε από αυτόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και μετονόμασε σε "Κόμμα των Φιλελευθέρων".
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης ίδρυσε το μικρό κεντρώο κόμμα των Φιλελευθέρων (1977), ενώ το Μάϊο του 1978 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Συντονισμού. Το διάστημα 1984 – 1989 διετέλεσε Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, για να εκλεγεί πρωθυπουργός της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1990. Παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το Σεπτέμβριο του 1993, οπότε και η κυβέρνηση του ανετράπη. Τον Οκτώβριο του 1993 παραιτήθηκε από αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, λαμβάνοντας τον τίτλο του επιτίμου προέδρου.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ενεργό ανάμιξη στο Κυπριακό:
1.Την περίοδο της «Ενώσεως Κέντρου» με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου (1963, 1964) και επι κυβερνήσεως «αποστατών» (1965,1966). Την περίοδο του Γ. Παπανδρέου προτάθηκε από τους Αμερικανούς το «Σχέδιο Άτσεσον», που προέβλεπε διχοτόμηση της Κύπρου.
2. Την περίοδο 1980 -1981, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη, όταν ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών.
3. Στα χρόνια της πρωθυπουργίας (1990 – 1993) του (επί προεδρίας στην Κύπρο του Γιώργου Βασιλείου), όπου για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια πραγματοποιείτε επίσημη επίσκεψη (1991) Αμερικανού Προέδρου στην Ελλάδα (George Bush). To 1992,με τη κατάθεση της δέσμης Ιδεών Γκάλι, υποστηρίζει σθεναρά τον Κύπριο πρόεδρο για να προχωρήσει σε λύση.

10 Ιαν 2010

Εν όψει των "εντατικών" συνομιλιών: Οι θέσεις ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ μέσα από δυο συνεντεύξεις


Συνέντευξη του προέδρου του ΔΗΣΥ Νίκου Αναστασιάδη στο ΡΙΚ (5/1/2010)

Συνέντευξη του γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στο ΡΙΚ (5/1/2010)
------------------------------------------------------
Εν όψει των "εντατικών" συνομιλιών: Οι θέσεις ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ μέσα από δυο συνεντεύξεις
Το κλίμα στο εσωτερικό μέτωπο (όσον τουλάχιστον αφορά τα δυο μεγαλύτερα κόμματα στην Κύπρο ΔΗΣΥ ΚΑΙ ΑΚΕΛ), εκτός από τις σύντομες συνεντεύξεις των δύο αρχηγών τους, περιγράφει ανάγλυφα το πιο κάτω άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη στον ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (10/1/2010).
Ο ΔΗΣΥ ήρε την εμπιστοσύνη του στον Χριστόφια
Γιατί «αγρίεψε» ο Νίκος
του Μακάριου Δρουσιώτη
Η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο δεν είναι η καλύτερη για τον Πρόεδρο Χριστόφια, τόσο στο εθνικό ζήτημα όσο και στα εσωτερικά. Ο Πρόεδρος, ο οποίος αισθάνεται πλέον έντονη την πίεση, χαρακτήρισε το εσωτερικό μέτωπο «σχεδόν αξιοθρήνητο», ενώ όλο και πιο συχνά χάνει την ψυχραιμία του.
Αυτό που άλλαξε το ισοζύγιο των δυνάμεων εις βάρος του Χριστόφια είναι ο εφ΄ όλης της ύλης αντιπολιτευτικός ρόλος του ΔΗΣΥ. Αν και παράδοξο, αυτός που «κρατούσε» τον Χριστόφια τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ο ΔΗΣΥ και ειδικά ο πρόεδρός του Νίκος Αναστασιάδης. Η αντιπολίτευση που αντιμετώπιζε ο Χριστόφιας από τα συμπολιτευόμενα κόμματα, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα και δη στο Κυπριακό, ήταν ισοπεδωτική. Όμως, η στήριξη που είχε από τον Νίκο Αναστασιάδη καθιστούσε την κριτική των συμπολιτευόμενων κομμάτων περιθωριακή έως και γραφική. Τώρα που ο λόγος του ΔΗΣΥ είναι καθαρά αντιπολιτευτικός και στο Κυπριακό, η κριτική των συνεργαζομένων κομμάτων αποκτά ειδικό βάρος.
Τα στηρίγματα
Τα τελευταία δύο χρόνια, ο ΔΗΣΥ στήριξε τον Χριστόφια στα ακόλουθα μεγάλα ζητήματα, για τα οποία οι συνεταίροι του στην Κυβέρνηση του ασκούσαν σκληρή κριτική:
1. Το άνοιγμα της Λήδρας.
2. Η κοινή δήλωση της 23ης Μαΐου 2008, παρόλο που ο ΔΗΣΥ την έκρινε ανεπαρκή.
3. Το ζήτημα της βάσης της λύσης για την έναρξη των συνομιλιών.
4. Η αντιπαράθεση με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο.
5. Η συμφωνία για το άνοιγμα του Λιμνίτη.
6. Η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας, παρόλο που τη θεωρούσε πρόωρη και βεβιασμένη.
7. Η ενιαία ψηφοφορία με σταθμισμένη ψήφο.
8. Ο χειρισμός της αξιολόγησης της Τουρκίας από την ΕΕ.
9. Η ανάγκη ενημέρωσης για την ομοσπονδία.
10. Η αμφισβήτηση της διζωνικής από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ.
Το τελευταίο διάστημα, ο ΔΗΣΥ και ο πρόεδρος του κόμματος άρχισαν να τηρούν αποστάσεις. Και ο λόγος, σύμφωνα με τον Νίκο Αναστασιάδη, είναι η άρνηση του Προέδρου ν΄ ανταποκριθεί στη στήριξη που του πρόσφερε τα τελευταία δύο χρόνια. «Κάναμε πολλές προτάσεις και γραπτώς και προφορικώς, προειδοποιήσαμε για τα ορόσημα που χάνονται, για τις συμμαχίες στην ΕΕ που δεν γίνονται, για την ανάγκη να εμπλουτιστεί η διαπραγματευτική ομάδα με εμπειρογνώμονες από την Ελλάδα, για την κατάθεση εισηγήσεων από τρίτους που θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν να λύσουμε προβλήματα. Ουδέποτε μας εισάκουσε. Μας αποστρεφόταν πλήρως. Η έγνοια η δική μας ήταν η Κύπρος και η δική του να μη φανεί ότι μιλά με τον ΔΗΣΥ».
Γιατί τώρα;
Γιατί, ειδικά, τώρα ο Αναστασιάδης κορύφωσε την κριτική του προς τον Χριστόφια; Η αλήθεια είναι πως άρχισε να αντιδρά και να αποστασιοποιείται από το περασμένο καλοκαίρι. Το γεγονός που «ξεχείλισε το ποτήρι» και προκάλεσε την «έκρηξη Αναστασιάδη» ήταν το συμπέρασμα που αποκόμισε μετά την τελευταία συνάντηση που είχαν στο Προεδρικό (29/12), ότι οι εντατικές γίνονται απλώς και μόνο για να βοηθηθεί ο Ταλάτ στις προεδρικές εκλογές.
Βγαίνοντας από το προεδρικό μέγαρο, ο Νίκος Αναστασιάδης έκανε τις απαισιόδοξες προβλέψεις για το μέλλον των εντατικών συνομιλιών που αρχίζουν αύριο, λέγοντας ότι είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και κατηγόρησε ευθέως τον Πρόεδρο για λανθασμένους χειρισμούς. Μιλώντας το ίδιο βράδυ στο Παγκύπριο Συνέδριο της Φοιτητικής Παράταξης Πρωτοπορία, είπε πως ήρε την εμπιστοσύνη του στον Πρόεδρο Χριστόφια.
Της συνάντησης Αναστασιάδη - Χριστόφια προηγήθηκε η κορύφωση της κρίσης στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων της συγκυβέρνησης, η οποία εκτονώθηκε μετά τις συναντήσεις Χριστόφια με τους Ομήρου και Καρογιάν. Ο Αναστασιάδης έχει πληροφορίες από το ΔΗΚΟ ότι ο Χριστόφιας παρότρυνε τους αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης να μη βιαστούν να φύγουν από την Κυβέρνηση, διότι θα εκλεγεί ο Έρογλου και οι συνομιλίες θα αποτύχουν.
Μόλις έξι μέρες μετά την εκτίμηση του Αναστασιάδη, ότι οι εντατικές συνομιλίες θα αποτύχουν, η τουρκική πλευρά υπέβαλε (4/12) τις προτάσεις της για τη Διακυβέρνηση που δημιούργησαν κλίμα απαισιοδοξίας. Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ αναφέρει πως δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του, ότι παραμονές εκλογών στα κατεχόμενα, με δεδομένα και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, δεν είναι ο καταλληλότερος χρόνος για προτάσεις και εντατικές συνομιλίες. Επί της ουσίας των προτάσεων, η εκτίμηση του προέδρου του ΔΗΣΥ είναι πως πρόκειται για διαπραγματευτικές θέσεις και ότι η τουρκική πλευρά προετοιμάζεται για πάρε- δώσε. Όμως, αυτό θα πρέπει να γίνει με όλα τα κεφάλαια και όχι με τα τρία που θα συζητηθούν στις εντατικές. Το χρονικό ορόσημο του Γενάρη και η διαδικασία που έχει επιλεγεί, εκτιμά, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για επιτυχή κατάληξη.
----------------------------------------
Θέσαμε στο Νίκο Αναστασιάδη το ερώτημα, τι θα μπορούσε να κάνει ο Πρόεδρος για να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Μας παρέπεμψε στις δημόσιες δηλώσεις του και συνόψισε τη στρατηγική που είχε προτείνει:
1. Να ξεκινήσει με τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου, που φέρει και την υπογραφή τού τέως Προέδρου και ορίζει τι λύση ζητούμε.
2. Να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις με αφετηρία την κωδικοποίηση του Εθνικού Συμβουλίου του Απριλίου του 2005 για τις αλλαγές που θέλαμε επί των προτάσεων των Ηνωμένων Εθνών, τις οποίες κοινοποιήσαμε και στο διεθνή οργανισμό.
3. Να μπει γρήγορα στην ουσία των συνομιλιών και να μη συζητά 18 μήνες τη διακυβέρνηση, κατά τρόπο που έδινε σε ορισμένους την εντύπωση ότι αυτό που ήθελε ήταν να διασφαλίσει τη συνέχειά του στην εξουσία.
4. Να εμπλουτίσει την ομάδα του με εμπειρογνώμονες, τόσο από την Κύπρο και την Ελλάδα, όσο και από το εξωτερικό, οι οποίοι θα επεξεργάζονταν θέσεις και προτάσεις.
5. Να επιδιώξει στενότατη επαφή με την Ελλάδα και να ζητήσει τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης σε εμπειρογνώμονες.
6. Να αξιοποιήσει τις χώρες που είναι εταίροι μας στην ΕΕ και έχουν καλές σχέσεις με την Τουρκία και όχι να τις χαρακτηρίζουμε εχθρικές.
7. Να προσεγγίσει την ΕΕ σαν φυσικό μας εταίρο και να μην την αντικρίζει μέσα από ιδεοληψίες.
8. Να αξιοποιήσει τα διάφορα ορόσημα, για να ασκηθεί πίεση στην Τουρκία και όχι να διακηρύττει ότι δεν δέχεται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα.
9. Να κάνει μια λίστα με τι προέβλεπε το σχέδιο Ανάν, τι ζητούμε εμείς και πού το πάνε οι Τούρκοι και να κάνουμε εκστρατεία στην ΕΕ υπέρ των λογικών θέσεών μας.
10. Αφού εξηγήσουμε και πείσουμε τι θέλουμε, να το είχαμε συνδέσει αυτό με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ και ειδικά με την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου.
Αυτά θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, να κάνει ο Πρόεδρος τα τελευταία δύο χρόνια. Όμως, το τι θα έπρεπε να γίνει και δεν έγινε - στο βαθμό που δεν έγινε - μοιάζει με νεκροψία. Το ερώτημα είναι κατά πόσο πέθανε η ελπίδα για λύση. Αύριο το Κυπριακό μπαίνει στην εντατική. Αν ο διάλογος εξέλθει στεκάμενος στα πόδια του ή θα πάει κατευθείαν στο νεκροτομείο, θα το δούμε στο τέλος του μήνα...
ΠΟΛΙΤΗΣ - 10/01/2010
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...