Το σκαλιώτικο happening του Αλέκου Ντάουνερ

Το σκαλιώτικο happening του Αλέκου Ντάουνερ

Το βίντεο συνοδεύουν δυο κείμενα του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη, δημοσιευμένα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ. Πιστεύουμε ότι αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα του, τόσο ως προς το θέμα: μεταχείριση των ειδικών απεσταλμένων του Γ.Γ. του ΟΗΕ στο κυπριακό από τους Ε/κ, όσο και την αναλυτική περιγραφή του έργου και της προσωπικότητας του συγκεκριμένου διπλωμάτη.

Ο Κληρίδης, ο Μακάριος, η ομοσπονδία και ο μακροχρόνιος αγώνας
Σαράντα χρόνια ψευδαισθήσεις

Την περασμένη εβδομάδα ο ειδικός αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα στο Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ, προσκλήθηκε να μιλήσει σε εκδήλωση στη Λάρνακα για την ομοσπονδία. Μεταξύ του ακροατηρίου υπήρχε και μια ομάδα που πήγε εκεί για να πει τα δικά της, παρά ν' ακούσει. Απ' όσα μεταδόθηκαν από τα ΜΜΕ, η εκδήλωση στη Λάρνακα δεν ήταν μια συζήτηση για να λύσει απορίες, αλλά μια ευκαιρία για ορισμένους να τα ψάλουν στον Αλεξάντερ Ντάουνερ, στον οποίο επέρριπταν ευθύνη επειδή εργάζεται για ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού, την οποία θεωρούν άδικη, αντιδημοκρατική και ρατσιστική. Ο Ντάουνερ απάντησε ότι τη διαφωνία τους θα πρέπει να την εκφράσουν στους ηγέτες τους και όχι στον ίδιο. Εμείς, τους είπε, βρισκόμαστε εδώ επειδή μας έχει καλέσει ο κ. Χριστόφιας και προσπαθούμε να βοηθήσουμε για λύση του Κυπριακού, στη βάση της ομοσπονδίας.
Η λύση ομοσπονδίας συζητείται από το 1974, έγινε επίσημα αποδεκτή από τον Μακάριο το 1977 και για πρώτη φορά με υπογραφή το 2006 από τον Τάσσο Παπαδόπουλο στη γνωστή συμφωνία της 8ης Ιουλίου. Για το ζήτημα της ομοσπονδίας έγιναν από το 1974 μέχρι σήμερα αμέτρητες πολιτικές συζητήσεις, δημοσιεύτηκαν χιλιάδες άρθρα στις εφημερίδες, κερδήθηκαν και χάθηκαν εκλογές (και ένα δημοψήφισμα), αλλά, ακόμη, η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται στο σημείο μηδέν, καθώς η συζήτηση που σήμερα διεξάγεται και τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι τα ίδια που είχαν ακουστεί αμέσως μετά το 1974, όταν η διζωνική ομοσπονδία έγινε μέρος της ορολογίας του Κυπριακού.
Πιο κάτω παραθέτουμε τα βασικά σημεία μιας ανάλογης συζήτησης για την ομοσπονδία που έγινε το 1975. Οι ομοιότητες των επιχειρημάτων, οι φόβοι για τις συνέπειες από την εδραίωση της κατοχής από τη μια και ο φόβος του συμβιβασμού από την άλλη μοιάζουν τόσο πολύ με το σήμερα, ωσάν η συζήτηση αυτή να έγινε πριν 36 μέρες και όχι πριν 36 χρόνια.

Σκληρά διλήμματα

Είναι γνωστό ότι ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ο πρώτος πολιτικός στην Κύπρο που υιοθέτησε τη διζωνική ομοσπονδία, αμέσως μετά την τραγωδία του 1974. Ο Κληρίδης πίστευε ότι, υπό τις συνθήκες που δημιούργησε η τουρκική εισβολή, η αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας ήταν ο μόνος τρόπος γρήγορης λύσης του Κυπριακού. Τον Κληρίδη στήριζε και ενεθάρρυνε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος υποστήριζε πως το στοίχημα δεν ήταν η μορφή της λύσης του Κυπριακού, αλλά το ποσοστό των εδαφών που θα επιστρέφονταν στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Η θέση του Καραμανλή ήταν πως μια συμφωνία στο εδαφικό θα έλυε το Κυπριακό κατά 90%. Ο Καραμανλής πίεσε τον Μακάριο να αποδεχτεί τη διζωνική ομοσπονδία, με αντάλλαγμα τη μείωση των εδαφών που θα παρέμεναν υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο από το 37% στο 25%.
Ο Μακάριος συμφώνησε με τον Καραμανλή με μισή καρδιά. Από τη μια κατανοούσε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση και από την άλλη δεν ήθελε να αποδεχτεί αμαχητί τη διζωνική λύση. Ο Μακάριος πρότεινε να αρχίσει η διαπραγμάτευση από την πολυπεριφερειακή ομοσπονδία (πολλά τουρκοκυπριακά καντόνια σε όλη την Κύπρο, αντί για δύο ζώνες), ενώ στο μυαλό του γυρόφερνε η ιδέα για μακροχρόνιο αγώνα, μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες για μια καλύτερη λύση.

Ο μακροχρόνιος

Τον Απρίλιο του 1975 θα άρχιζαν οι συνομιλίες της Βιέννης για τη λύση του Κυπριακού. Με αφορμή την προετοιμασία για τις συνομιλίες άρχισε στην Κύπρο συζήτηση μέσω των εφημερίδων για τη στάση της ελληνοκυπριακής πλευράς. Ο Κληρίδης ήταν ο μόνος που στήριζε τη διζωνική ομοσπονδία, ενώ όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα ήταν εναντίον, με τον Μακάριο να ταλανίζεται μεταξύ της επιδίωξης μιας γρήγορης λύσης διζωνικής ομοσπονδίας, από τη μια, και της άρνησής της και διεξαγωγής μακροχρόνιου αγώνα, από την άλλη.
Ο Κληρίδης γνώριζε ότι η Ιερά Σύνοδος της κυπριακής Εκκλησίας είχε δεσμεύσει τον Μακάριο να μην αποδεχτεί την ομοσπονδία. Ως επακόλουθο, η Εκκλησία και το περιβάλλον του Μακαρίου προετοίμαζαν την κοινωνία για μακροχρόνιο αγώνα. Ο Κληρίδης αποφάσισε να προκαλέσει δημόσια τον Μακάριο να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του, πριν από τις συνομιλίες που θα άρχιζαν στις 28 Απριλίου 1975 στη Βιέννη.

Προφητικός Κληρίδης

Την 1η Απριλίου ο Κληρίδης μίλησε για το Κυπριακό στην Πνευματική Στέγη στη Λευκωσία. Ο Κληρίδης τοποθετήθηκε υπέρ της γρήγορης λύσης, έστω κι αν αυτή θα ήταν η διζωνική ομοσπονδία, και εξέφρασε τη διαφωνία του στο μακροχρόνιο αγώνα, ο οποίος, είπε, θα είχε νόημα μόνο αν η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούσαν να διώξουν τους Τούρκους από την Κύπρο με πόλεμο. Σε διαφορετική περίπτωση, είπε, ο μακροχρόνιος θα διαιώνιζε τα τετελεσμένα, η μη λύση θα επέφερε τον εποικισμό των κατεχομένων και θα παγίωνε την κατοχή του 40% του εδάφους της Κύπρου από την Τουρκία. Ο Κληρίδης χλεύασε το σύνθημα που είχε υιοθετήσει ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης "κάθε σπίτι και κάστρο, κάθε πατριώτης και στρατιώτης", και αμφισβήτησε τους τοπικούς μύθους ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας λάμβανε αποφάσεις με μόνο σκοπό την επιβολή των αρχών τού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. O Κληρίδης επέκρινε όλους τους Ελληνοκύπριους ηγέτες (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του), για το ότι δεν έλεγαν στον κόσμο τις αλήθειες. Η αποτυχία αυτή, είπε, είχε ως συνέπεια την πολιτική ανωριμότητα και τη συναισθηματική συνθηματολογία, η οποία στερείτο ρεαλιστικού περιεχομένου. "Δεν είμαστε ο ομφαλός της γης", είπε, και πρόσθεσε πως πολλά κράτη, μικρά και μεγάλα, κάνουν φιλικές δηλώσεις, αλλά είναι εντελώς απρόθυμα να προσφέρουν στρατιωτική βοήθεια στην Κύπρο σε μια νέα αντιπαράθεση με τους Τούρκους.

Η περιρρέουσα του '75

Οι δηλώσεις του Κληρίδη, καθ' όλα ρεαλιστικές, προκάλεσαν την οργίλη αντίδραση του στενού κύκλου του Μακαρίου και του Τύπου. Ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ τον κατηγόρησε ότι υπονόμευε την κοινή γραμμή Αθηνών - Λευκωσίας, ότι ήταν εκτός των αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου και πως με τον τρόπο αυτό "εξουδετερώνουμε ουσιαστικά τις συνομιλίες και εξασθενίζουμε τη θέση μας σ' αυτές". Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης κατηγόρησε τον Κληρίδη ότι "υπονομεύει το αγωνιστικό πνεύμα του κυπριακού ελληνισμού", ενώ ο μητροπολίτης Πάφου Χρυσόστομος διακήρυξε από τον άμβωνα: "Η ηττοπάθεια δεν πρέπει να εύρη χώρον μέσα εις τας ψυχάς μας. Οι ηττοπαθείς δεν έχουν θέσεις εις τας επάλξεις του αγώνος. Ας απομακρυνθούν".
Ύστερα από τις αντιδράσεις αυτές, ο Κληρίδης υπέβαλε την παραίτησή του ως συνομιλητής. Σύμφωνα με τους στενούς φίλους του Κληρίδη Νίκο Κόση και Ξάνθο Κληρίδη, η πεποίθηση του Κληρίδη ήταν πως δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί το Κυπριακό με τις προδιαγραφές που είχε θέσει ο Μακάριος. Ο Κληρίδης πίστευε ότι ο Μακάριος δεν ήθελε πραγματικά μια συμφωνία και ότι τα "τσιράκια του" υποκινούσαν την αντίδραση των πολιτών στην ιδέα των σκληρών συμβιβασμών που θα απαιτούνταν για μια λύση. "Ως εκ τούτου, ο Κληρίδης δεν ήθελε να πάρει μέρος στην παρωδία της Βιέννης, ή (στην απίθανη περίπτωση συμφωνίας) να πάρει δημόσια θέση υπέρ της διευθέτησης, εκτός κι αν τον υποστήριζαν πλήρως ο Μακάριος και ο Καραμανλής".

Γουμάς από τότε

Στις 17 Απριλίου 1975 έγινε ειδική συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου, κατά την οποία εξετάστηκε και η ελληνοκυπριακή στρατηγική για τις επικείμενες συνομιλίες. Η κυρίαρχη άποψη ήταν η επιδίωξη εφαρμογής των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος υποστήριξε ότι δεν θα έπρεπε να επιζητηθεί από την ελληνοκυπριακή πλευρά μια λύση "που θα ήταν ή θα φαινόταν να είναι αντίθεση προς τα ψηφίσματα των ΗΕ". Ο Βάσος Λυσσαρίδης υποστήριξε ότι οποιαδήποτε απομάκρυνση από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα εξασθένιζε τη θέση τής Κύπρου και ο Σπύρος Κυπριανού εισηγήθηκε να εξασφαλιστεί στη Βιέννη η αποδοχή από τουρκικής πλευράς των γενικών αρχών των ψηφισμάτων των ΗΕ. Την εμμονή στα ψηφίσματα του ΟΗΕ εισηγήθηκε και ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο οποίος είπε ότι "δεν θα πρέπει να βιαζόμαστε για λύση για να φτάσουμε έτσι στην οποιαδήποτε λύση".
Με εξαίρεση τον Κληρίδη, η ελληνοκυπριακή ηγεσία έκανε επιλεκτική ανάγνωση των ψηφισμάτων, επικεντρωνόταν στις αναφορές για σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, και παρέβλεπε ότι ο ΟΗΕ δεν είχε ποτέ καταδικάσει ρητά την Τουρκία για εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Επίσης, αγνοούσε ή παρέβλεπε το γεγονός ότι τα ψηφίσματα (το 3212 της Γενικής Συνέλευσης που υιοθετήθηκε αργότερα και από το Συμβούλιο Ασφαλείας) συνέδεαν την αποχώρηση των στρατευμάτων και την επιστροφή των προσφύγων με τη συνολική λύση μέσω συνομιλιών, "επί ίσης βάσης", μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και όχι μεταξύ της ΚΔ και της Τουρκίας.

Η απόλυτη ήττα

Ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ είπε στον Κληρίδη πως ήταν σφάλμα να αναμένεται ότι το Κυπριακό θα μπορούσε να λυθεί με ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης. "Λυπόταν που ως Γενικός Γραμματέας έλεγε κάτι τέτοιο, αλλ' αυτή ήταν η πραγματικότητα". Μια πραγματικότητα την οποία δεν αναγνώρισε ποτέ η ελληνοκυπριακή ηγεσία.
Αν και πέρασαν από τότε 37 χρόνια, η αντίληψη παραμένει η ίδια. Οι πολιτικές ομιλίες αρχίζουν και τελειώνουν με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, και ο χρόνος αντί για κίνδυνος θεωρείται σύμμαχος στις συνομιλίες χωρίς χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες.
Χάριν της γρήγορης λύσης δεν πρέπει να αποδεχτούμε την οποιαδήποτε λύση, επιμένει μέχρι σήμερα το ΑΚΕΛ. Ο Λυσσαρίδης ακόμη υποστηρίζει ότι το κάθε σπίτι πρέπει να γίνει κάστρο, όμως κανένας νέος δεν θέλει να πάει στρατιώτης. Οι μόλις 100.000 Τουρκοκύπριοι που ήταν τότε στον κατεχόμενο βορρά έχουν χαθεί μέσα στις αγέλες των εποίκων. Η Κύπρος που αφήσαμε πίσω μας το 1974 δεν υπάρχει πια, έγινε επαρχία της Τουρκίας. Ο Κληρίδης δικαιώθηκε πλήρως, αλλά ο κόσμος δεν τον θυμάται για το ρεαλισμό του, αλλά για το ότι δεν έφερε τους S-300.
Κι εμείς εκεί, να εμμένουμε ρητορικά στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, να συνομιλούμε χωρίς χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, σ' έναν μακροχρόνιο αγώνα χωρίς στρατηγική και χωρίς προοπτική, ο οποίος ξεκίνησε για να μας απαλλάξει από τη διχοτόμηση και τελικά την έχει επιβάλει σ' εμάς τους ίδιους. Και μάλιστα με τους χειρότερους όρους.

Μακάριος Δρουσιώτης
Πολίτης
16/10/2011

-----------------------------------------------------

Ιδιόρρυθμος, γραφικός, αλλά και αποφασιστικός ο νέος απεσταλμένοςτου ΟΗΕ
Θα κάνει το τρικ ο Αλεξάντερ Ντάουνερ;

"Εάν τίποτε άλλο δεν μπορεί να συνενώσει την Κύπρο, ίσως πέντε λεπτά (των δύο ηγετών) με τον Άλεξ να του επιτρέψουν να κάνει το τρικ", έγραψε με μάλλον ειρωνική διάθεση μια Αυστραλίδα δημοσιογράφος, σχολιάζοντας το διορισμό του πρώην υπουργού Εξωτερικών της χώρας της Αλεξάντερ Ντάουνερ στη θέση του ειδικού συμβούλου του Γενικού Γραμματέα για το Κυπριακό.
Η κυπριακή κυβέρνηση ήταν επιφυλακτική με το διορισμό. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, αν και είχε δώσει κατ' αρχήν τη συγκατάθεσή του, στη συνέχεια έκανε δεύτερες σκέψεις, όταν ενημερώθηκε περισσότερο για τον "περίεργο χαρακτήρα" του.
Ο Ντάουνερ είναι ένας εύθυμος έως γραφικός πολιτικός, αλλά καθόλου τυχαίος. Τρίτης γενιάς πολιτικός, απόγονος μιας οικογένειας με πολιτικές ρίζες έως τον 19ο αιώνα, είναι αφοσιωμένος στην πολιτική της Δύσης στα διεθνή ζητήματα. Είναι η προσωπική επιλογή του βοηθού Γ.Γ. του ΟΗΕ Λιν Πάσκο για τα καθήκοντα του ειδικού απεσταλμένου του Μπαν Γκι-μουν για το Κυπριακό.
Από το 1964, όταν ο Ου Θαντ διόρισε τον Φιλανδό Τουομιόγια ως ειδικό απεσταλμένο του στο Κυπριακό, μέχρι τον Άλβαρο ντε Σότο, διορίστηκαν καμιά δεκαριά ειδικοί απεσταλμένοι. Από το Κυπριακό πέρασε "κάθε καρυδιάς καρύδι". Από τον Πέρεζ ντε Κουέγιαρ, που ήταν διεθνής προσωπικότητα και έγινε Γ.Γ. του ΟΗΕ και έβαλε τις βάσεις της επιδιωκόμενης λύσης, μέχρι τη Νεοζηλανδή Χέρκους, που της μπήκε η έμμονη ιδέα να κατεδαφίσει με μπουλντόζα όλα τα κτήρια της Πράσινης Γραμμής.
Ο Άλβαρο ντε Σότο έφτασε τόσο κοντά στη λύση, όσο κανένας προκάτοχός του. Ορισμένοι του καταλογίζουν τις ευθύνες για την αποτυχία του 2004, λόγω του "αυταρχικού χαρακτήρα" του. Ωστόσο, ο χρόνος αποκαλύπτει πως το κώλυμα του 2004 δεν ήταν τόσο ο μεσολαβητής, όσο η μη αποδοχή από τον τέως πρόεδρο της φιλοσοφίας του απορριφθέντος σχεδίου.
Ο Αλεξάντερ Ντάουνερ, ο "γραφικός τύπος" από την Αυστραλία, είναι αυτός που καλείται να ολοκληρώσει αυτό που έμεινε στη μέση το 2004 και να επιτύχει τη λύση του Κυπριακού, σε μια διαδικασία συνομιλιών που οι πάντες παραδέχονται ότι θα είναι η τελευταία.

Ενστάσεις Χριστόφια

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν ήταν ενθουσιώδης με το διορισμό του. Από τη μια ο δυτικόφιλος προσανατολισμός του και από την άλλη ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του δημιούργησαν φοβίες ότι μπορεί η επιλογή του να έχει αρνητικές επιδράσεις στις συνομιλίες.

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή του "Π", ο Πρόεδρος Χριστόφιας είχε ζητήσει τη συνάντηση με το Γενικό Γραμματέα Μπαν Γκι-μουν στο Παρίσι την περασμένη Κυριακή, ακριβώς για να του ζητήσει να σκεφτεί ξανά το όνομα του μεσολαβητή, νοουμένου ότι το Κυπριακό δεν αντέχει μια άλλη αποτυχία.
Το ζήτημα έφτασε στο βοηθό γενικό γραμματέα Λιν Πάσκο, ο οποίος χειρίζεται το Κυπριακό εκ μέρους του Μπαν Γκι-μουν, ο οποίος ούτε το ξέρει το πρόβλημα ούτε τον ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. Η απόφαση του Λιν Πάσκο ήταν να μη δώσει χρόνο για νέες συζητήσεις για το όνομα του μεσολαβητή. Την παραμονή τής συνάντησης Χριστόφια - Μπαν Γκι-μουν, τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν ότι ο Γενικός Γραμματέας έστειλε επιστολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενημερώνοντας τα μέλη του για την πρόθεσή του να διορίσει τον Αλεξάντερ Ντάουνερ ως ειδικό σύμβουλό του στο Κυπριακό από τις 14 Ιουλίου.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν έκρυψε τη δυσφορία του επειδή τα Ηνωμένα Έθνη τον έφεραν προ τετελεσμένου γεγονότος. Στις δηλώσεις που έκανε πριν αναχωρήσει, σχολιάζοντας το διορισμό Ντάουνερ, είπε ότι "ο καθένας θα κριθεί από τη δράση και την παραγωγικότητά του". Ο Πρόεδρος φρόντισε να προσδιορίσει το ρόλο του Ντάουνερ ως υποβοηθητικού και όχι μεσολαβητικού. "Αυτή τη φορά η διαδικασία αφήνεται στους Κυπρίους. Θα διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων και οι ομάδες τους για την Κύπρο, και ο ρόλος των Ηνωμένων Εθνών θα είναι βοηθητικός. Αυτό το ρόλο θα διαδραματίζει, αντιλαμβάνομαι, και ο κ. Ντάουνερ", είπε.

"Γεράκι" και γκαφατζής

Ο Αλεξάντερ Ντάουνερ ήταν η επιλογή του Πάσκο, ακριβώς για το λόγο που δεν είναι αρεστός στους Κυπρίους. Ο Κύπριος ακαδημαϊκός Αντρίκος Βαρνάβα, ο οποίος σπούδασε και έζησε στην Αυστραλία, τον αποκαλεί "γεράκι". Σε δηλώσεις του στη Cyprus Mail τον περιγράφει ως τον άνθρωπο που "δεν μασάει τα λόγια του". Επειδή οι δύο ηγέτες γνωρίζουν πως αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για τη λύση, ίσως ο Ντάουνερ να αποδειχθεί χρήσιμος. "Θα λέγει καθαρά τις σκέψεις του και θα είναι καλός στο να κρατάει τους ηγέτες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όταν ο ένας ή και οι δύο μαζί θα μπουν στον πειρασμό να σηκωθούν και να φύγουν", αναφέρει ο Βαρνάβα.
Ο Ντάουνερ θεωρείται από τους συμπατριώτες του γραφικός για τις γκάφες και το ιδιόρρυθμο χιούμορ του. Απόγονος οικογένειας πολιτικών -ο παππούς του ήταν πρωθυπουργός της Νότιας Αυστραλίας και ο πατέρας του υπουργός στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ύπατος αρμοστής στο Λονδίνο- έγινε το 1994 αρχηγός της αντιπολίτευσης ως πρόεδρος του Φιλελεύθερου κόμματος. Ευθύς εξαρχής αισθανόταν άβολα με τα καθήκοντά του, παραδεχόμενος αργότερα ότι έπρεπε να εγκαταλείψει την ηγεσία. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την ηγεσία, τον κυρίευσε μια σκέψη που επανερχόταν συνέχεια στο μυαλό του: "Πώς στο διάβολο θα ξεμπλέξω από αυτό"! Σε οκτώ μήνες τα παράτησε, αφού υπέπεσε σε μια σειρά από γκάφες.
Η πιο διάσημη συνέβηκε σε επίσημο δείπνο, όταν παρουσίαζε το σλόγκαν του προγράμματος του κόμματός του για τη βία στην οικογένεια "The Things That Matter" (Τα πράγματα που έχουν σημασία). Αστεϊζόμενος ο Ντάουνερ, αναφερόμενος στους βίαιους συζύγους, είπε πως η πολιτική του κόμματος για τη βία στην οικογένεια θα μπορούσε να ονομάζεται "The Τhings that batter" (batter: κτυπώ δυνατά και απανωτά)!

Οι επιτυχίες του

Παρόλο που οι γκάφες του αυτές του έδωσαν το ρεκόρ της συντομότερης θητείας ως ηγέτη της αντιπολίτευσης (μόλις οκτώ μήνες), ο Ντάουνερ ανέλαβε δύο χρόνια μετά την παραίτησή του το Υπουργείο Εξωτερικών, όπου υπηρέτησε για 12 χρόνια. Ο Ντάουνερ έγινε ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας, καταγράφοντας μερικές σημαντικές διπλωματικές επιτυχίες, ιδίως σε εθνοτικές διενέξεις:
Μεσολάβησε με επιτυχία στις διαπραγματεύσεις που τερμάτισαν τη μακροχρόνια εμφύλια σύρραξη στην Παπούα Νέα Γουινέα.
Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο για τη διενέργεια δημοψηφίσματος στο Ανατολικό Τιμόρ, το 1999, που οδήγησε στην ανεξαρτησία της χώρας που τελούσε υπό την κατοχή της Ινδονησίας.
O Ντάουνερ έχει έναν ξεκάθαρα δυτικόφιλο προσανατολισμό. Θεωρείται ο αρχιτέκτονας της πολιτικής της Αυστραλίας να στηρίξει την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Στο Κυπριακό καλείται να συνδυάσει το χιούμορ του με την αποφασιστικότητα και την επιμονή του, και τον δυτικόστροφο ρεαλισμό του με τα ανατολίτικα παζάρια του Κυπριακού. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το μίγμα να είναι το τρικ που χρειάζεται το Κυπριακό για να λυθεί, 44 χρόνια από τότε που ο Ου Θαντ διόρισε τον Τουομιόγια ως τον πρώτο μεσολαβητή...

Μακάριος Δρουσιώτης
Πολίτης
20/07/2008