της ανάρτησης περιλαμβάνει μέρος από την εκδήλωση παρουσίασης της
ποιητικής συλλογής του Κυριάκου Χαραλαμπίδη «Ίμερος», που πραγματοποιήθηκε στο
«Σπίτι της Κύπρου» στις 12 Ιουνίου 2012.
1. Σύντομη παρουσίαση της εκδήλωσης.
2. Αναφορές στη νέα ποιητική συλλογή.
3. Σχετικά links από το διαδίκτυο.
Την Τρίτη 12 Ιουνίου 2012, το Σπίτι της Κύπρου και οι
εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ παρουσίασαν, στο Σπίτι της Κύπρου, τη νέα ποιητική συλλογή
Ἵμερος, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη.
Με τη νέα του ποιητική σύνθεση, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης
εμβαθύνει στην έννοια του Έρωτος, ιδωμένου από ποικίλες οπτικές γωνιές. Ο
ποιητής επιχειρεί να ανασυνθέσει με συνεπτυγμένο τρόπο και σε γλώσσα
πολυφωνική, με αρχαιοελληνικές απηχήσεις, το κάλλος στη βαθύτερη σημασία του.
Στον χαιρετισμό του ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας κ.
Ιωσήφ Ιωσήφ, αφού καλωσόρισε τους ομιλητές και τους λοιπούς παρευρισκομένους
στο περιδιάβασμα της ποιητικής αναζήτησης και ποιητικής κατάθεσης του Κυριάκου
Χαραλαμπίδη, εξήρε τη διαχρονικότητα και οικουμενικότητα του έργου του και ευχήθηκε στον Ίμερο «να
δώσει ποιητική ώθηση και ρυθμό σε εποχές αρρυθμίας».
Για το βιβλίο μίλησαν, ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης,
Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, ο κ. Ευριπίδης Γαραντούδης,
Αναπληρωτής Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, η κ. Έρη
Σταυροπούλου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, και ο κ.
Μάνος Στεφανίδης, κριτικός τέχνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο κ. Γιατρομανωλάκης, εξαίροντας την προσφορά τού Κυριάκου
Χαραλαμπίδη στη Νεοελληνική Ποίηση, αναφέρθηκε συνοπτικά στη θεματική, τη
γλωσσική και την ποιητική ευστροφία, καθώς και την ποιητική γλωσσική
παραδοξότητα, του κύπριου ποιητή. «Τα θεματικά και τα λεκτικά στρώματα της
ποίησης του Κυριάκου Χαραλαμπίδη συγκροτούνται με υλικό που βρίσκεται
διαστρωμένο μέσα στη μακραίωνα ελληνική λογοτεχνική παράδοση» και ακόμη «Η
γραφή του δεν είναι υπερρεαλιστικής τάξεως, είναι παράδοξη, όπως η γλώσσα των
παραμυθιών ...», υποστήριξε μεταξύ άλλων ο κ. Γιατρομανωλάκης.
«Οι στίχοι “Ο έρως απ' τη φύση του είναι ξένος σ' αυτόν τον
κόσμο·” από το ποίημα Λίλαια, είναι η καλύτερη πρόγευση του βιβλίου και συνάμα
η συμπύκνωση του βαθύτερου νοήματός του» είπε ξεκινώντας την ομιλία του ο κ.
Γαραντούδης. Στη συνέχεια μίλησε με ευσύνοπτο και τεκμηριωμένο τρόπο για το
έργο του Κ. Χαραλαμπίδη και συμπερασματικά επισήμανε ότι «Ο Χαραλαμπίδης για
άλλη μια φορά επαληθεύει μέσα από το “ιμερικά” ποιήματά του, ότι είναι ένας
ποιητής τεχνίτης· με καβαφικό τρόπο θα μπορούσε να ονομαστεί “πλαστουργός
ποιημάτων κρατήρων”».
Η κ. Σταυροπούλου, στην εισήγησή της, εξέτασε την ποιητική
συλλογή, όπως ανέφερε, ως έργο που συμμετέχει ενεργά και υπεύθυνα στον αέναο
διάλογο της λογοτεχνίας και της τέχνης, γενικότερα, με τις ιδέες και τη ζωή
στην ευρύτητά της. Μεταξύ άλλων επισήμανε ότι ο Ίμερος σηματοδοτεί μια ουσιαστική αλλαγή στη θεματική του
ποιητή, με «ποιήματα, που έχουν ως θέμα την εξύμνηση του έρωτα και του κάλλους,
αλλά παράλληλα δείχνουν εμφατικά τη σχέση τους με τον θάνατο, που επίσης
διαπερνά ολόκληρη τη συλλογή, ισότιμα με τον έρωτα».
Παίρνοντας τον λόγο ο κ. Στεφανίδης είπε ότι ο Ίμερος
αποτελεί «ποιητική σύνθεση που παράλληλα είναι και ένα ζωγραφικό έργο, το οποίο
όμως συγκροτείται από λέξεις». Συνεχίζοντας, ανάμεσα σε άλλα τόνισε ότι «... ο
Κ. Χαραλαμπίδης αναδεικνύει την τοπική γλώσσα μ' έναν υπερήφανο και λαμπρό
τρόπο, τηρώντας ίσες αποστάσεις από τη λογιοσύνη την οποία κατέχει, αλλά και
απ' αυτή τη λαϊκή ψυχή η οποία απολείπει στις μέρες μας, ισοπεδωμένη κάτω από
μια τεχνοκρατική και ανέπνευστη αντίληψη των πραγμάτων».
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τις εγκάρδιες ευχαριστίες του
ποιητή σε όλους όσοι συνετέλεσαν στην παρουσίαση του βιβλίου, ο οποίος στη
συνέχεια απήγγειλε με χαρακτηριστικό τρόπο ποιήματα από τη συλλογή
αποδεικνύοντας ότι, όπως σημειώνεται σε στίχο του: «...η Κυπρογένεια πλημμυροί
τον αιθέρα».
Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων, ο πρώην Πρέσβης της Σουηδίας κ.
Ingermar Lindahl, ο πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου, ζωγράφος κ. Χρόνης
Μπότσογλου, οι πανεπιστημιακοί κ. Ανδρέας Βοσκός, κ. Παναγιώτης Κοντός, κ.
Στέφανος Διαλυσμάς, κ. Νίκος Ζίας, κ. Θεοδόσης Πυλαρινός, η ιστορικός τέχνης κ.
Αθηνά Σχινά, ο Ακαδημαϊκός, ποιητής κ. Θανάσης Βαλτινός, οι λογοτέχνες Τίτος
Πατρίκιος, Αντώνης Φωστιέρης, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Βασίλης Γκουρογιάννης,
Γιάννης Δάλλας, Σωτήρης Σαράκης, Μάριος Μιχαηλίδης, Ανδρέας Νεοφυτίδης,
Ανδρούλα Τουμάζου-Καλογεροπούλου, ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου, ο μουσικός
Κώστας Χατζηχριστοδούλου, οι ζωγράφοι Γιούλικα Λακερίδου και Γιολάντα Ζαχαράκη,
ο εκδότης Νώντας Παπαγεωργίου, ο δημοσιογράφος Πέτρος Κασιμάτης, ο
ελληνιστής-μεταφραστής Μάρτιν Μακίντζι, ο πρώην δήμαρχος Σητείας Νίκος
Πετράκης κ.ά.
----------------------------------------------------
Αναφορές στη νέα ποιητική συλλογή
Ίμερος
Με την ποιητική του σύνθεση Ίμερος, που προστίθεται στις
άλλες δέκα που εξέδωσε ως τώρα, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης εμβαθύνει στην έννοια
του Έρωτος, ιδωμένου από ποικίλες οπτικές γωνίες. Το μοτίβο της συλλογής,
παρμένο από το πλατωνικό Συμπόσιον, προσφέρει και τον χαρακτηριστικό τόνο για
την ερμηνεία του όλου έργου: «Έρως δ’ εστίν έρως περί το καλόν, ώστε αναγκαίον
Έρωτα φιλόσοφον είναι». Το «καλόν», που εδώ σημαίνει την ομορφιά, διεκτείνεται
πέρα από το σωματικό κάλλος, χωρίς αυτό να πάψει να κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στα
31 ποιήματα της συλλογής.
Το ουσιώδες είναι ότι ο ποιητής επιχειρεί και ανασυνθέτει με
συνεπτυγμένο τρόπο, και σε γλώσσα πολυφωνική με αρχαιοελληνικές απηχήσεις, το
κάλλος στη βαθύτερη σημασία του. Η κυριαρχούσα μορφή της Αφροδίτης μεταστοιχειώνεται
σε πολύμορφες όψεις της Ελένης και άλλων μυθογενών αλλά και νεότερων προσώπων
που εκφράζουν ζωτικά στοιχεία της αναλλοίωτης πραγματικότητας. Η θεώρηση εν
γένει της ζωής συνεπικουρείται από βαθιά υπαρξιακή συναίσθηση. Ως προέκταση
όλων αυτών είναι και τα δύο ακροτελεύτια ποιήματα ποιητικής, στα οποία ο
δημιουργός-ποιητής στοχάζεται γύρω από τα πράγματα και την ίδια τη φύση της
δημιουργίας.
Ο Κυριάκος
Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το
1940. Ασχολείται με την ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση. Το έργο του έλαβε
πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας
(Μεθιστορία, 1995) και τρεις φορές το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου. Η
Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο
του έργου του (2003) και με το Βραβείο Μερόπης Οικονόμου για το βιβλίο Θόλος
(1989). Η Κυπριακή Δημοκρατία του απένειμε το Αριστείο Γραμμάτων (2007). Πήρε
επίσης το Διεθνές Έπαθλο Καβάφη και το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας
Μεταφραστών Λογοτεχνίας.
λογοτεχνία, την οποία έχει επιμεληθεί ο ίδιος.
Σημείωμα από το
βιβλίο
-------------------------------------------------
Ποίηση και ποίηση
Βασίλης Ρούβαλης
Η γραφίδα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη συνεχίζει αγόγγυστα στα
ποιήματα της νέας συλλογής του την περιγραφή της ανείπωτης ομορφιάς, τη
σκιαγράφηση του εγώ μέσω του εμείς, την ιδιαίτατη ανασύνθεση της
συναισθηματικής νοημοσύνης. Το βιβλίο «Ίμερος» (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2012)
συντάσσεται με την άποψη του πολύπτυχου της ερωτικής εμπειρίας και της
συνακόλουθης πλήρωσης του εαυτού. Ο έμπειρος ποιητής αναστοχάζεται την ομορφιά,
επιδιώκει την ανάδυσή της σε κάθε αισθητηριακή στιγμή, προβάλλει τη δύναμη της
ζωής μέσα από «τ’ αστραφτερό της Αφροδίτης είκασμα». Χρησιμοποιεί λεπταίσθητα
εργαλεία, υφολογικά, εκφραστικά, λεξιλογικά, εικονοποιητικά. Αντλεί έμπνευση
από την ανθρώπινη κατάσταση μεταξύ μύθου και ιστορικής εμπειρίας, αξιοποιεί
σύμβολα της ελληνικής παράδοσης, επικεντρώνεται σε λεπτομέρειες ενός πολιτισμού
που περιέχει το ατομικό και το συλλογικό, τη λεπτότητα και την ολότητα που
μέλλουν, εν προκειμένω, να επαναπροσδιοριστούν από τον επιμελή αναγνώστη. Ο
ποιητής μιλάει χαμηλότονα, περιγράφει εξ αποστάσεως το γεγονός του έρωτα και
του ερωτισμού, παρατηρεί και καταγράφει την ουσία του. Ένα ικανό δείγμα το
τρίστιχο «Ο έρως απ’ τη φύση του είναι ξένος / σ’ αυτόν τον κόσμο˙ το είπε μια
θνητή / γυναίκα που σβηστά θαρρώ είχε χείλη» (από το ποίημα Λιλαία).
---------------------------------------------
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
: Ίμερος
Σπύρος Κουτρουλής
8/10/2012
ΡΗΞΗ Τ.88
Η νέα ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη ,που λέγεται
«Ίμερος» ,δηλαδή λαχτάρα ,εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ,τον Απρίλη του
2012.Περιέχει τριάντα δύο ποιήματα , εκ των οποίων τα περισσότερα είναι
εμπνευσμένα από την αρχαία τέχνη και ιστορία .Όπως και ο Κάλβος ,ο Καβάφης και
ο Σεφέρης ,εσωτερικεύει την ιστορία με σκοπό να μας μιλήσει όχι μόνο για το
παρόν αλλά και τον ίδιο τον μέσα άνθρωπο , με ότι μπορεί αυτός να είναι και να
σημαίνει. Το δυνατό στοιχείο της ποίησης του Κυριάκου Χαραλαμπίδη είναι η
γλώσσα. Δηλαδή μπορούμε να δούμε ότι κάθε λέξη που χρησιμοποιεί δεν έχει μπει
χωρίς λόγο , δεν είναι περιττή .Συγχρόνως είναι μια μαρτυρία των δυνατοτήτων
και της διαχρονίας της ελληνικής γλώσσας.Στο πρώτο ποίημα με τον τίτλο «Στίγμα
Θεάς» γράφει : «Χαμογελώντας με ροδί χαμόγελο – προσηρμοσμένο στον αφρίζοντα
πόντον –η Κυπρογένεια πλημμυροί τον αιθέρα.- Σφενδάμνινα φυλλώματα και όμβροι –
ανέμων υπαιθρίων στροβιλίζονται – στον ασταθή ουρανό της. Εκεί τ’άστρα ελαύνουν
δεξιά ,κατά τον πόλον»(σ.13).Λέξεις παλαιότερες και νεότερες συνάσσονται σε ένα
ενιαίο αρμονικό σύνολο με ρυθμό αρχαίου επιγράμματος . Ο Έρωτας – με την
πλατωνική του μάλλον περισσότερο ερμηνεία – δηλώνει έντονα την παρουσία του σε
ποιήματα όπως «Μηλίτης Έρως» , όπου γράφει : «Τούτο γιατί στα όρια των θεϊκών –
δυνατοτήτων τους το Άπειρο μετατονίζονταν – σε ομορφιά , ωραιότητα και
κάλλος-Το θείο Αιδοίο εχώνευε στην τέχνη του φωτός του – το μέγα πλεονέκτημα
του μήλου-Για να το πούμε απλούστερα και με δικά τους – χρώματα , η θωριά
συναπαντούσε – το σύνολο της ύλης ,ξεμολύνοντας –ό,τι κακό και δύσμορφο απ’ τον
κόσμο»(σ.15) . Οι τίτλοι των ποιημάτων «Αφροδίτης Ευπάθεια », «Κυθέρεια»,
«Άδωνις», «Έγχειος Αφροδίτη» , «Ιερά Πορνεία» , «Ελένη», «Αχιλλεύς», «Μενέλαος»
είναι χαρακτηριστικοί των αφετηριών του ποιητή. Αλλά και η χρήση του σαπφικού
στίχου «Όραννα Χελίδω» , ως τίτλου ,δηλώνει τα σημεία της έμπνευσης. Στο
συγκεκριμένο ποίημα δε παρουσιάζεται αριστοτεχνικά η διαχρονία της ελληνικής
γλώσσας : «Ήταν σεμνή σαν όλες τις γυναίκες- που γίνονται θεές πριν απ’ το
γιόμα .-Του ήλιου οι εκλαμπρότατες ακτίνες – διχάζονταν , θαρρείς ,κι
επιβουλεύονταν – την αστρική θηλή των οφθαλμών»(σ.21) Το τώρα της νεότερης
Κύπρου υπάρχει κυρίως στο ποίημα «Για τη δωδεκάχρονη Ελένη που έσπαζε πέτρες
στην κατασκευή του δρόμου προς το μοναστήρι του Απόστολου Ανδρέα ,το
1928»(σ.32,33).Αφορμή είναι ένα πραγματικό περιστατικό : η απαθανάτιση ενός
μικρού κοριτσιού , από τον φωτογράφο του περιοδικού National Geographic τον
Ιούλιο του 1928 .Γράφει ο Κ.Χαραλαμπίδης , γεφυρώνοντας τον χάσμα ανάμεσα στην
μυθική και την πραγματική Ελένη , ανάμεσα στον ιστορικό χρόνο ,το παρόν και τον
μέσα άνθρωπο: « Λέγαν λοιπόν πως ο καλός αργάτης – δεν είναι μόνο του χεριού
του χρήστης – παρά κι ακονισμένο έχει το μυαλό – και της καρδιάς το πτέρωμα
οιακίζει – ο έλικας της γνώσης .Τέτοια λέγαν - τα ριζοκαρπασίτικα πεζούνια.-
Εκεί θα βρείς και την Ελένη , πρόσθεσε – ο πιο τρεμουλιαστός φτερουγιστής
.-Αυτού η δόξα και η Ελένη χάρις.»(σ.33).
--------------------------------------
Κυριάκου Χαραλαμπίδη
Ἵμερος
Του Γιάννη Ρουμπάκη
Φρέσκια ποιητική συλλογή του αγαπημένου ποιητή Κυριάκου
Χαραλαμπίδη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τη διαβάζω και δε χορταίνω. Απολαμβάνω
το πως ξεδιπλώνει κι αναπτύσσει το θέμα του έρωτα χρησιμοποιώντας τους αρχαίους
ελληνικούς θεούς και ήρωες, αρχής γενομένης με την αναδυόμενη Αφροδίτη. Η
Κυπρογένεια, επίθετο της θεάς της ομορφιάς, με ροδί χαμόγελο προσηρμοσμένο στον
αφρίζοντα πόντο πλημμυροί τον αιθέρα, αποδεσμεύει μήλινους βοστρύχους κι
επιταχύνει το ήλεκτρον! Κοντά της ας προσθέσουμε χρυσάμπυκες και χάριτες
κυκλαδικές, που περιβάλλουν τη θεά με εσθήτα φωτονίων.Μπροστά σε αυτή την
τελούμενη ποιητική ομορφιά, την οποία καθορίζει το θεϊκό σχήμα, διεγείρεται η
ψυχή του Ποσειδώνα.
Ο βουκόλος(Πάρης) παίζει το σουραύλι του στην άκρη του
ονείρου και του ποταμού και τρεις θεές
σημαδεύουν τα μάτια του
με πράσινο σμαράγδι κι η χορδή τους,
που σάρκα τήνε λέγουν οι θνητοί,
των πόθων αηδονούσε τ'ασκεπή.
Η ομορφιά τους δώρο που του αποκαλύπτεται, εμφαίνεται με το
μήλο που
ντύνοντάς το μ' ύλη το αντιδώρισε
στην πιο ανθοστόλιστη γυμνή γυναίκα.
Οι θεές της σοφίας και της αρετής οι στυλοβάτισσες του γάμου
πιάνονται στα δίχτυα της Αφροδίτης:
Τούτο γιατί στα όρια των θεϊκών
δυνατοτήτων τους το Άπειρο μετατονίζονταν
σε ομορφιά, ωραιότητα και κάλλος.
............
Για να το πούμε
απλούστερα και με δικά τους
χρώματα, η θωριά συναπαντούσε
το σύνολο της ύλης, ξεμολύνοντας
ό,τι κακό και δύσμορφο απ'τον κόσμο.
Στο μυαλό μου έρχεται η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο του
Ντοστογιέφσκυ αλλά και το τελευταίο υπέροχο βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου"Ο
κίτρινος στρατιώτης".
Ο ποιητής αγωνίζεται να πειθαρχήσει το σκόρπιο και
ασυμμάζευτο υλικό, η θεά θέλει να εξαγνίσει το σχήμα του ειδώλου της, να
μυρώσει τη νύχτα σε κλινάρι ερωτικό να μην πατά ηλιαχτίδα στον ύπνο της και τον
ψυχόλιθο της ανεμώνας. Ας μην ξεχνούμε πως εκεί που έχυσε τα δάκρυά της η
θεά για τον Άδωνη φύτρωσαν ανεμώνες. Ο
Άδωνις, αγαπημένος της θεάς, μας άφησε το στίγμα του με τις παπαρούνες ενώ ο
Διομήδης που τραμάτισε τη θεά στην Τροία,
τώρα τον φιλεί ο Άδης. Ποιος μπορεί
ν'αντισταθεί στην ομορφιά; Η Μαρία η Μαγδαληνή
το εκλεκτό αποτύπωμα της σάρκας
τρισέλαμπε στα μάτια της.
Ανθούν
περαστικοί ροδώνες κι ανεμώνες.
Κι αυτή ...παρέμενε πιστή εν θεώ.
Η Ωραία Ελένη της Τροίας και η Πηνελόπη λαχταράνε σφόδρα να
μείνει στον αιώνα των ανθρώπων αθάνατη του έρωτα η αμάχη ανάμεσα στο έλα και
στο φεύγα, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
Η ομηρική ποίηση, αοιδών λεπτοκλωστές, η μήνις του Αχιλλέα
αντιπαραβάλλεται στην ομορφιά που κάνει να ενωθεί στο χώρο της ουτοπίας ο ήρωας
Αχιλλέας με την παντόμορφη αμαζόνα. Ο Μενέλαος θέλει να αποσβέσει αστοχασιές
και κάτοπτρα και περιδέραια της παλαιάς Ελένης.Και η ωραία Ελένη τώρα θαρρεί
πως όλα του ύπνου πως ήταν ονειροφαντασιά και δεν αρμόζει στη θέση της και στην
πορπατησιά της να τα αναδεύει στο μυαλό της. Ο καθρέφτης περιμένει εκείνο το
περίτεχνο κορμί που είχε αποθέσει στην Τροία η πρώην μαστόρισσά του, πριν η
φωτιά του σώματος σβηστεί.
Η όμορφη Κύπρος, η
ψυχή της, η Ελένη που έσπαζε πέτρες κάπου στην Καρπασία, τη δόξα και τη χάρη
της υμνούν τα ριζοκαρπασίτικα πεζούνια (=περιστέρια).
Μπολιασμένη δημοτική ποίηση με βυζαντινά άσματα ανασαίνουν
αναγεννησιακή ομορφιά του Μικελάντζελο και της Ηρώς τη φωτεινή πυκνότητα. Η
Μύρτις, η Λίλαια, η Λαίδη Χάμιλτον.
"Τα χείλη μου στα χείλη της σπάραγμα της αυγής,
τα ρόδα των μαγούλων της αφρός αιμοσταγής."
Αφήνω για το τέλος
ένα ολόκληρο ποίημα που αντιγράφω. Και με ταξιδεύει από τους Ελεύθερους
Πολιορκημένους του Σολωμού, όπου η σάλπιγγα μπορεί να καταβάλει τους αγωνιστές
και να ξαστοχήσουν. Η τέχνη κι εδώ ως αντίπαλον δέος της πραγματικής ζωής, που
για έναν μαχόμενο είναι ο πόλεμος, η μουσική συγκεκριμένα, μπορεί να στομώσει
την ορμή του πολεμιστή· κάτι που μπορεί να αποβεί ολέθριο. Η ομορφιά είναι
επικίνδυνη; Η τέχνη μπορεί να γ(ο)ητεύσει κι ο αφελής άνθρωπος να πιαστεί στο
δόκανο και να γίνει εραστής της πλανεύτρας αρμονίας! Ίμερος.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Κι εἶπε στό γιό του ὁ Φίλιππος: «Δέν ντρέπεσαι
τόσο γλυκά νά μελωδεῖς;
Στομώνεις τήν ὁρμή μέ τό τραγούδι σου
και στούς ὀχτρούς ρεζίλι θά μέ κάνεις.»
Ἐκεῖνος χαμογέλασε καί τοῦ ‘δειξε
τοῦ Ἀχιλλέα τό δόρυ πού εἶχε πάρει
πιό πρίν ἀπό τοῦ Πάρη τή λύρα:
«Μάθε πώς καί στήν Αἴγυπτο σάν πῆγα
μοῦ δόθηκ' ἐξουσία νά καθορίζω
τί 'ναι θεός κι οὐδείς ἰχθύς γιά μένα
λόγο κακό δέν πρόφερε. Ἀντιθέτως
ὀρθή -κυανέου εξ ὕδατος- ἀνέβαινε,
τούς πτερωτούς ἀκολουθώντας νόμους,
ἡ αἰθερία θεά.»
«Το θέμα, νεαρέ, δέν ἀφορᾶ
τή μουσική πού γήτεψε
τήν Κύπριδα.
Ἡ μάνα σου κι εγώ τό συζητήσαμε.
Φοβᾶμαι μήν ἀθόρυβα πιαστεῖς
καί τῆς ἀραχνοΰφαντης μή γίνεις
πλανεύτρας ἁρμονίας ἐραστής.»
2011
------------------------------------------------
Διαδίκτυο
1. Βιβλιογραφικές
πληροφορίες για τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
2. «Συνομιλία με τον
ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη»
Πρόσφατη συνέντευξη του ποιητή στον Αντώνη Πετρίδη, για την
ποιητική του συλλογή «Κυδώνιον Μήλο» (Άγρα, 2006).
3. Το σχετικό
ρεπορτάζ για την εκδήλωση της εφημερίδας «Αλήθεια» (20/6/2012).
4. Παρουσίαση του
βιβλίου στο site του
εκδοτικού οίκου
Έφυγε από τη ζωή ακόμη ένας Τουρκοκύπριος , από τους πιο
πιστούς της ιδέας για Επανένωση της πατρίδας μας. Ο Αρίφ Χασάν Ταχσίν.
