«Ο πόλεµος των φωνηέντων»

«Ο πόλεµος των φωνηέντων»

Με τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους – παραγωγούς, δεν έχω κανένα πρόβλημα όσον αφορά τις ιδέες, το στοχασμό και τις γνώσεις τους. Ιδιαίτερα για τις τελευταίες τους βγάζω ειλικρινά το καπέλο, αφού τους θεωρώ διακεκριμένους φορείς της ελληνικής παράδοσης (πιο πολύ της ανατολής), στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, που, κακά τα ψέματα, το είδος αυτό της δημοσιογραφίας βρίσκεται αρκετό καιρό τώρα σε ανεπάρκεια.

Το πρόβλημα ωστόσο γεννιέται όταν οι άνθρωποι αυτοί, εκ των πραγμάτων, μιας άλλης εποχής (αναφέρομαι στην Ελένη Μπίστικα και τον Ανδρέα Μαζαράκη), και άρα μιας άλλης εκπαίδευσης, αντιδρούν με τόση ένταση και μανία για πράγματα (γλωσσικά φαινόμενα) που δεν γνωρίζουν! Που δεν τα έμαθαν, όπως τουλάχιστον τα καθιέρωσε η σύγχρονη γλωσσολογία. Εκφράζουν ωστόσο άποψη, που θεωρούν αδιαμφισβήτητη, επιστημονικά ορθή και εθνικά επωφελή!

Τα αποτελέσματα της εμμονής τους (και όχι μόνον αυτών), ίσως δώσει την ευκαιρία για ένα νέο γύρο «εθνικής κινδυνολογίας», που όμοιο του γνώρισε, ουκ ολίγες φορές καταθλιπτικά , ο ελληνισμός (δίκη των τόνων κλπ). Οψόμεθα!

Η αρχή πάντως έγινε από το «Στρατηγό άνεμο» (Βύρων Πολύδωρα), που ενέγραψε σχετική επερώτηση στη Βουλή!

----------------------------------------------------

Το παρακάτω άρθρο έρχεται να συμπληρώσει με μεγαλύτερη ακρίβεια, αλλά και να προσφέρει πολιτική ερμηνεία στα πιο πάνω λεχθέντα (ηχητικώς και γραπτώς).

Ηχοι και γράμματα

Του Νίκου Μπακουνάκη

Το Βήμα 22/07/2012

«Συνέλληνες, γρηγορείτε» είπε ο Βύρων (as the poet) για το γνωστό μη θέμα των φωνηέντων και ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν κι αυτοί οι συναισθηματίες πολιτικοί (οι sentimental politicians, όρος της ψυχολογίας) που τους νομίζαμε κλεισμένους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Γιατί ο κ. Πολύδωρας, με οίστρο Βύρωνα και Κοσμά του Αιτωλού, πήρε θέση για το μη θέμα χωρίς επιχειρήματα, κινούμενος μόνο από τον στρατηγό άνεμο των φημών. Αναρωτιέμαι αν μας αξίζουν αυτοί οι πολιτικοί ή αν τελικά έχουμε ως κοινωνία τους πολιτικούς που μας αξίζουν (και μας οδήγησαν στην καταστροφή).

Το μη θέμα των φωνηέντων έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ανάλογων μη θεμάτων των οποίων ο χειρισμός αποδεικνύει ότι είμαστε μια κοινωνία ανώριμη να συζητήσει σοβαρά και με επιχειρήματα κι επιπλέον μια κοινωνία που «φτύνει» τους ειδικούς. Σε μια κοινωνία όπου όλοι αυτοχρίζονται ειδικοί, από τους τηλεπαραθυριούχους μέχρι τον τελευταίο θαμώνα μιας καφετέριας - γιατί το καφενείο είναι πλέον παρελθόν, οι 140 ειδικοί επιστήμονες (γλωσσολόγοι και άλλοι) που πήραν θέση και υποστήριξαν βασικές αρχές της γλωσσικής επιστήμης και υπερασπίστηκαν την εγκυρότητα του σχολικού εγχειριδίου είναι αμελητέοι. Άλλωστε τι αξία έχουν οι ειδικοί μπροστά στον Βύρωνα, στη δασκάλα της Ραφήνας (από την παρανάγνωση και την παρανόηση της οποίας ξεκίνησαν όλα), στους ημιμαθείς του Internet που διακινούν τη φήμη με τη βεβαιότητα της πληροφορίας.

«Ο πόλεµος των φωνηέντων» έχει βέβαια και µία άλλη πλευρά, µεντιατική. Η γρήγορη αναπαραγωγή µιας γνώµης από τα ηλεκτρονικά µέσα και η άκριτη διάδοση χωρίς τον έλεγχο της αλήθειας ή του ψεύδους, επιπλέον η ασφάλεια της ανωνυµίας, δηµιουργούν µια καταιγίδα από την οποία όλοι βγαίνουν βρεγµένοι και µερικοί πνιγµένοι. Αποδεικνύεται έτσι ότι κάθε θέµα που βγαίνει από τον κύκλο των ειδικών και περνάει στα µέσα ενηµέρωσης, ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά, αποκτά τη δική του δυναµική και δηµιουργεί αρνητικούς όρους δηµόσιου διαλόγου, που αρκετές φορές είναι µη αναστρέψιµοι. Αλλά τουλάχιστον οι άνθρωποι σε θέση ευθύνης, όπως οι πολιτικοί, πρέπει να ψάχνουν πριν µιλήσουν. Και όχι όπου φυσάει ο ευνοϊκός - για τη δηµοσιότητά τους - άνεµος. Εξυπακούεται ότι η περίπτωση Πολύδωρα είναι παραδειγµατική. Βάλτε στη θέση του ένα άλλο όνοµα, οποιουδήποτε πολιτικού, και 90% είστε µέσα.