«Το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ είναι εδώ (αλλού), ενωμένο (διαλυμένο), δυνατό! (χλεμπονιάρικο!)»
37 χρόνια από την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος στις 3 Σεπτέμβρη 1974.
Μια αναδρομή στις χαμένες προσδοκίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα του ελληνικού λαού
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…
Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (ΝΕΑ 3/9/2011), μας περιγράφει με ένα εύθυμο όσο και σαρκαστικό τρόπο την κατάσταση του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Απολαύστε το.
«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς», ήθελα να τραγουδήσω σήμερα, μέρα που είναι, αλλά δεν το έκανα. Φοβήθηκα μην έρθει ο Ηλίας Ανδριόπουλος και μου τραβήξει καμιά αγωγή, διότι έχει απαγορεύσει να παίζεται το τραγούδι του - ακόμη μία απόδειξη πόσο «μικρός» είναι ο κόσμος, μηδέ των δημιουργών εξαιρουμένων (που άμα γνώριζαν οι άνθρωποι μερικούς από αυτούς, από κοντά, όχι τα τραγούδια τους δεν θα τραγουδούσαν, αλλά ούτε το όνομά τους θα πρόφεραν...). Τέλος πάντων, μεγάλη συζήτηση είναι αυτή και δεν είναι της παρούσης, διότι άλλα με απασχολούν. Λόγου χάριν, σήμερα 3η Σεπτέμβρη, 37 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει κάτι που να θυμίζει το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας, πέρα από τα γερασμένα (μέσα κι έξω) πρόσωπα που έχουν απομείνει από τότε; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πραγματικός, όχι ο άλλος που μας ταλαιπώρησε πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός με τα γνωστά αποτελέσματα (τα οποία για πολλά χρόνια θα βρίσκουμε μπροστά μας), δεν πήγαινε ποτέ σε κηδείες. Ο λόγος ήταν, όπως είχε εξομολογηθεί κάποτε, ότι δεν ήθελε να βλέπει τα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους ήταν συνομήλικος και πόσο έχουν γεράσει...
Αραχνιασμένοι σκελετοί
Το δικό μου το πρόβλημα είναι... παρεμφερές. Δεν θέλω πια να πηγαίνω στις επετείους του ΠΑΣΟΚ, για να μη βλέπω πρόσωπα τα οποία γνώρισα αυτά τα 37 χρόνια και το καθένα έχει κάτι να μου πει - και εγώ πολύ περισσότερα. Σε αυτή τη μικρή κοινωνία των στελεχών τού (άλλοτε) Κινήματος, όπου οι περισσότεροι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, είδαν τα μάτια μου πολλά και άκουσαν τα αυτιά μου περισσότερα. Πολλά ήταν αλήθεια, άλλα ήταν συκοφαντίες, αρκετά χονδροειδείς υπερβολές, ορισμένα ψέματα. Κάποτε μάλιστα άρχισα να γράφω ένα άρθρο για την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, υπό τον τίτλο: «Αγέλη λύκων». Ήταν το '97, όταν είχαν πέσει πάνω στον Κώστα Σημίτη να τον κατασπαράξουν οι χαμένοι της αναμέτρησης του '96, αυτοί που αν νικούσαν θα είχαν αναδείξει πρωθυπουργό τον Άκη! Ναι, τον ίδιο Άκη που μπαινοβγαίνει από τις Εξεταστικές της Βουλής στα προανακριτικά γραφεία, για να ξαναμπεί στις Εξεταστικές και φτου κι απ' την αρχή. Δεν το ολοκλήρωσα. Το μετάνιωσα. Αλλά 37 χρόνια μετά, σας βεβαιώ ότι τα πρόσωπα είναι περίπου τα ίδια. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι και οι ιδέες είναι ίδιες. Αραχνιασμένοι σκελετοί σε ένα ντουλάπι...
Αναπαράγει μόνο τη μιζέρια
«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο, δυνατό», είμαι βέβαιος πως θα ακουστεί σήμερα στο Τάε Κβον Ντο. Αλλά τι ψέμα. Ούτε ενωμένο είναι πια ούτε δυνατό. Το «ενωμένο», θα μπορούσε να αντικατασταθεί με το απολύτως ακριβές «ο καθένας για την πάρτη του». Όσο για το «δυνατό»; Ασ' το καλύτερα, αναγνώστη μου. Ένας γερασμένος οργανισμός είναι που συντηρείται με τα χίλια ζόρια στη ζωή αλλά χωρίς νόημα, καθώς αποδεικνύεται πια ανίκανος να παράγει πολιτική, ιδέες, όραμα. Αναπαράγει μονό τη μιζέρια των στελεχών του. Του φίλου μου του Παναγιωτακόπουλου, ας πούμε, δεν του αρέσει η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου. Και το δηλώνει με ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις. Ολες καταγγελτικές. Μάλιστα. Αν όμως θυμάμαι καλά, το 2007 ήταν πρωτοπαλίκαρο και εμπροσθοφυλακή του Γιώργου στη «μάχη» κατά του Βενιζέλου. Οπως παλαιότερα ήταν του Ακη. Και πάει λέγοντας. Και πόσοι άλλοι δεν είναι σαν τον Παναγιωτακόπουλο. Εξαιρετικοί στην παρατήρηση, άριστοι στην κριτική, αλλά από ιδέες στερεμένοι και στερημένοι. Μεγάλε, μια χαρά μας τα λες, δεν μας προτείνεις και τρεις ιδέες για το πώς θα προχωρήσει το πράγμα; Πώς θα ανανεωθεί το ΠΑΣΟΚ, πώς θα κερδίσει πάλι τους παραδοσιακούς συμμάχους του, πώς θα βγάλει τη χώρα από την κρίση; Άντε να σε δω...
Διαλύθηκαν οι οργανώσεις
Αλλά ποιος να προτείνει τι; Τα έχει καταπιεί όλα η κρίση και το ΠΑΣΟΚ το μόνο που κάνει είναι να την παρακολουθεί, μη μπορώντας να παρέμβει στο παραμικρό. Σέρνεται πίσω από την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της, αδυνατεί να αρθρώσει αυτόνομο και ουσιαστικό πολιτικό λόγο, δεν έχει θέσεις, δεν έχει πολιτικές. Πριν από δυο - τρεις μήνες έκλαιγε στη γωνία σαν δαρμένο σκυλί, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τραμπούκιζε τις συγκεντρώσεις του. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ, «γιατί ρε παιδιά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαινε, για παράδειγμα, να τραμπουκίσει στις συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας ή του ΚΚΕ;». Πολύ απλά, γιατί ήξερε ότι το «δυνατό» ΠΑΣΟΚ είναι μια μεγαλειώδης μπαρούφα. Δεν υπάρχει. Διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Δεν έχει οργανώσεις, δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση, δεν έχει Νεολαία. Τίποτε δεν έχει. Ένα κούφιο κουφάρι είναι. Που θέλει τρομακτική δουλειά, επιμονή και υπομονή για να στηθεί πάλι στα πόδια του. Αλλά ποιος έχει πια την όρεξη και τις αντοχές;
Να κόψει τον βήχα των υπουργών
«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς» (με συγχωρείς Ηλία, για την εκ νέου αναφορά, αλλά αν είναι να δώσω κάτι για δικαιώματα, να δώσω...) και η επικαιρότητα κατακλύζεται από διάφορες ανοησίες του τύπου: «Συγκυβέρνηση». Το έκοψε, λέει, ο Γιώργος στο Υπουργικό Συμβούλιο της Τετάρτης. Οκέι, το έκοψε. Αλλά γιατί δεν φρόντισε να κόψει νωρίτερα τον βήχα διαφόρων υπουργών του και στελεχών που το διακινούν; Συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑΟΣ; Πάτε καλά μωρέ; Ποιος τα σκέφτεται αυτά και ποιος τα επεξεργάζεται; Πλάκα μας κάνετε; Αφήνω κατά μέρος την «εμπειρία» της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα που διέλυσε το σύμπαν και στέκομαι στο προφανές: αν δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει, αν δεν μπορεί να διαχειριστεί άλλο την κρίση, καλύτερα να τα παρατήσει και να φύγει. Να αναλάβει μια άλλη κυβέρνηση, του Σαμαρά ας πούμε, που μας έχει φλομώσει στις ωραίες ιδέες, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Άκου συγκυβέρνηση! Και με ποιους; Αυτούς που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση. Έλεος πια...
Άλλαξε τα όλα (έστω και τώρα)
Στις επετείους δεν πάω, το είπα και προηγουμένως, και δεν καταλαβαίνω γιατί τη γιορτάζουν την 3η του Σεπτέμβρη, και μάλιστα σε επίπεδο Εθνικής Συνδιάσκεψης, και δεν παραδειγματίζονται από τις... μεγαλοκοπέλες που γιορτάζουν (όταν και αν) γενέθλια εν στενώ κύκλω και με ένα μόνο κεράκι στην τούρτα, να μην αποκαλυφθεί η πραγματική τους ηλικία. Προφανώς για να έρθουν όλοι; Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι τι θα πει ο Γιώργος. Τι θα προτείνει. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει πολλές επιλογές. Για την ακρίβεια, μόνο μία: να τα αλλάξει όλα. Αυτό που δεν έκανε, δηλαδή, εδώ και επτά χρόνια. Γιώργο, άλλαξέ τα όλα (έστω και τώρα), λοιπόν! Αλλιώς χαίρετε, και χαρήκαμε που σας γνωρίσαμε...
Μια αναδρομή στις χαμένες προσδοκίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα του ελληνικού λαού
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…
Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (ΝΕΑ 3/9/2011), μας περιγράφει με ένα εύθυμο όσο και σαρκαστικό τρόπο την κατάσταση του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Απολαύστε το.
«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς», ήθελα να τραγουδήσω σήμερα, μέρα που είναι, αλλά δεν το έκανα. Φοβήθηκα μην έρθει ο Ηλίας Ανδριόπουλος και μου τραβήξει καμιά αγωγή, διότι έχει απαγορεύσει να παίζεται το τραγούδι του - ακόμη μία απόδειξη πόσο «μικρός» είναι ο κόσμος, μηδέ των δημιουργών εξαιρουμένων (που άμα γνώριζαν οι άνθρωποι μερικούς από αυτούς, από κοντά, όχι τα τραγούδια τους δεν θα τραγουδούσαν, αλλά ούτε το όνομά τους θα πρόφεραν...). Τέλος πάντων, μεγάλη συζήτηση είναι αυτή και δεν είναι της παρούσης, διότι άλλα με απασχολούν. Λόγου χάριν, σήμερα 3η Σεπτέμβρη, 37 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει κάτι που να θυμίζει το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας, πέρα από τα γερασμένα (μέσα κι έξω) πρόσωπα που έχουν απομείνει από τότε; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πραγματικός, όχι ο άλλος που μας ταλαιπώρησε πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός με τα γνωστά αποτελέσματα (τα οποία για πολλά χρόνια θα βρίσκουμε μπροστά μας), δεν πήγαινε ποτέ σε κηδείες. Ο λόγος ήταν, όπως είχε εξομολογηθεί κάποτε, ότι δεν ήθελε να βλέπει τα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους ήταν συνομήλικος και πόσο έχουν γεράσει...Αραχνιασμένοι σκελετοί
Το δικό μου το πρόβλημα είναι... παρεμφερές. Δεν θέλω πια να πηγαίνω στις επετείους του ΠΑΣΟΚ, για να μη βλέπω πρόσωπα τα οποία γνώρισα αυτά τα 37 χρόνια και το καθένα έχει κάτι να μου πει - και εγώ πολύ περισσότερα. Σε αυτή τη μικρή κοινωνία των στελεχών τού (άλλοτε) Κινήματος, όπου οι περισσότεροι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, είδαν τα μάτια μου πολλά και άκουσαν τα αυτιά μου περισσότερα. Πολλά ήταν αλήθεια, άλλα ήταν συκοφαντίες, αρκετά χονδροειδείς υπερβολές, ορισμένα ψέματα. Κάποτε μάλιστα άρχισα να γράφω ένα άρθρο για την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, υπό τον τίτλο: «Αγέλη λύκων». Ήταν το '97, όταν είχαν πέσει πάνω στον Κώστα Σημίτη να τον κατασπαράξουν οι χαμένοι της αναμέτρησης του '96, αυτοί που αν νικούσαν θα είχαν αναδείξει πρωθυπουργό τον Άκη! Ναι, τον ίδιο Άκη που μπαινοβγαίνει από τις Εξεταστικές της Βουλής στα προανακριτικά γραφεία, για να ξαναμπεί στις Εξεταστικές και φτου κι απ' την αρχή. Δεν το ολοκλήρωσα. Το μετάνιωσα. Αλλά 37 χρόνια μετά, σας βεβαιώ ότι τα πρόσωπα είναι περίπου τα ίδια. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι και οι ιδέες είναι ίδιες. Αραχνιασμένοι σκελετοί σε ένα ντουλάπι...
Αναπαράγει μόνο τη μιζέρια
«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο, δυνατό», είμαι βέβαιος πως θα ακουστεί σήμερα στο Τάε Κβον Ντο. Αλλά τι ψέμα. Ούτε ενωμένο είναι πια ούτε δυνατό. Το «ενωμένο», θα μπορούσε να αντικατασταθεί με το απολύτως ακριβές «ο καθένας για την πάρτη του». Όσο για το «δυνατό»; Ασ' το καλύτερα, αναγνώστη μου. Ένας γερασμένος οργανισμός είναι που συντηρείται με τα χίλια ζόρια στη ζωή αλλά χωρίς νόημα, καθώς αποδεικνύεται πια ανίκανος να παράγει πολιτική, ιδέες, όραμα. Αναπαράγει μονό τη μιζέρια των στελεχών του. Του φίλου μου του Παναγιωτακόπουλου, ας πούμε, δεν του αρέσει η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου. Και το δηλώνει με ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις. Ολες καταγγελτικές. Μάλιστα. Αν όμως θυμάμαι καλά, το 2007 ήταν πρωτοπαλίκαρο και εμπροσθοφυλακή του Γιώργου στη «μάχη» κατά του Βενιζέλου. Οπως παλαιότερα ήταν του Ακη. Και πάει λέγοντας. Και πόσοι άλλοι δεν είναι σαν τον Παναγιωτακόπουλο. Εξαιρετικοί στην παρατήρηση, άριστοι στην κριτική, αλλά από ιδέες στερεμένοι και στερημένοι. Μεγάλε, μια χαρά μας τα λες, δεν μας προτείνεις και τρεις ιδέες για το πώς θα προχωρήσει το πράγμα; Πώς θα ανανεωθεί το ΠΑΣΟΚ, πώς θα κερδίσει πάλι τους παραδοσιακούς συμμάχους του, πώς θα βγάλει τη χώρα από την κρίση; Άντε να σε δω...
Διαλύθηκαν οι οργανώσεις
Αλλά ποιος να προτείνει τι; Τα έχει καταπιεί όλα η κρίση και το ΠΑΣΟΚ το μόνο που κάνει είναι να την παρακολουθεί, μη μπορώντας να παρέμβει στο παραμικρό. Σέρνεται πίσω από την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της, αδυνατεί να αρθρώσει αυτόνομο και ουσιαστικό πολιτικό λόγο, δεν έχει θέσεις, δεν έχει πολιτικές. Πριν από δυο - τρεις μήνες έκλαιγε στη γωνία σαν δαρμένο σκυλί, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τραμπούκιζε τις συγκεντρώσεις του. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ, «γιατί ρε παιδιά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαινε, για παράδειγμα, να τραμπουκίσει στις συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας ή του ΚΚΕ;». Πολύ απλά, γιατί ήξερε ότι το «δυνατό» ΠΑΣΟΚ είναι μια μεγαλειώδης μπαρούφα. Δεν υπάρχει. Διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Δεν έχει οργανώσεις, δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση, δεν έχει Νεολαία. Τίποτε δεν έχει. Ένα κούφιο κουφάρι είναι. Που θέλει τρομακτική δουλειά, επιμονή και υπομονή για να στηθεί πάλι στα πόδια του. Αλλά ποιος έχει πια την όρεξη και τις αντοχές;
Να κόψει τον βήχα των υπουργών
«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς» (με συγχωρείς Ηλία, για την εκ νέου αναφορά, αλλά αν είναι να δώσω κάτι για δικαιώματα, να δώσω...) και η επικαιρότητα κατακλύζεται από διάφορες ανοησίες του τύπου: «Συγκυβέρνηση». Το έκοψε, λέει, ο Γιώργος στο Υπουργικό Συμβούλιο της Τετάρτης. Οκέι, το έκοψε. Αλλά γιατί δεν φρόντισε να κόψει νωρίτερα τον βήχα διαφόρων υπουργών του και στελεχών που το διακινούν; Συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑΟΣ; Πάτε καλά μωρέ; Ποιος τα σκέφτεται αυτά και ποιος τα επεξεργάζεται; Πλάκα μας κάνετε; Αφήνω κατά μέρος την «εμπειρία» της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα που διέλυσε το σύμπαν και στέκομαι στο προφανές: αν δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει, αν δεν μπορεί να διαχειριστεί άλλο την κρίση, καλύτερα να τα παρατήσει και να φύγει. Να αναλάβει μια άλλη κυβέρνηση, του Σαμαρά ας πούμε, που μας έχει φλομώσει στις ωραίες ιδέες, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Άκου συγκυβέρνηση! Και με ποιους; Αυτούς που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση. Έλεος πια...
Άλλαξε τα όλα (έστω και τώρα)
Στις επετείους δεν πάω, το είπα και προηγουμένως, και δεν καταλαβαίνω γιατί τη γιορτάζουν την 3η του Σεπτέμβρη, και μάλιστα σε επίπεδο Εθνικής Συνδιάσκεψης, και δεν παραδειγματίζονται από τις... μεγαλοκοπέλες που γιορτάζουν (όταν και αν) γενέθλια εν στενώ κύκλω και με ένα μόνο κεράκι στην τούρτα, να μην αποκαλυφθεί η πραγματική τους ηλικία. Προφανώς για να έρθουν όλοι; Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι τι θα πει ο Γιώργος. Τι θα προτείνει. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει πολλές επιλογές. Για την ακρίβεια, μόνο μία: να τα αλλάξει όλα. Αυτό που δεν έκανε, δηλαδή, εδώ και επτά χρόνια. Γιώργο, άλλαξέ τα όλα (έστω και τώρα), λοιπόν! Αλλιώς χαίρετε, και χαρήκαμε που σας γνωρίσαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου